Psaltaren 50

1 En Psalm Assaphs. Herren Gud den mägtige talar, och kallar verldena, ifrå solenes uppgång, allt intill nedergången.

Een psalm van Asaf. De God der goden, Jahweh, spreekt en roept tot de aarde Van de opgang tot de ondergang der zon!

2 Af Zion går upp Guds härliga sken.

Van Sion, de kroon der schoonheid, straalt God zijn heerlijkheid uit:

3 Vår Gud kommer, och tiger intet. Förtärande eld går för honom, och omkring honom en mägtig storm.

Hij komt, onze God, en zwijgt niet meer! Verterend vuur gaat voor Hem uit, De stormwind woedt om Hem heen!

4 Han kallar himmel och jord, att han skall döma sitt folk.

Hij nodigt de hemelen uit, daarboven, En de aarde, om zijn volk te richten:

5 Församler mig mina heliga, som förbundet mer akta än offer.

"Brengt Mij mijn getrouwen bijeen, Die door offers het Verbond met Mij sloten!"

6 Och himlarna skola förkunna hans rättfärdighet; ty Gud är domaren. (Sela)

En de hemelen verkondigen zijn gerechtigheid; Want God begint het gericht.

7 Hör, mitt folk, låt mig tala; Israel, låt mig ibland dig betyga: Jag Gud är din Gud.

Hoor, mijn volk, en laat Mij spreken; Het u betuigen, Israël: Ik Jahweh, uw God:

8 För ditt offers skull straffar jag dig intet; äro dock dine bränneoffer alltid för mig.

Niet om uw offers spreek Ik u vrij, Of om uw brandoffers, Mij zonder ophouden gebracht.

9 Jag vill icke taga oxar utu ditt hus, eller bockar utu dine stall;

Neen, Ik heb den stier uit uw stallen niet nodig, En geen bokken uit uw kooien.

10 Ty all djur i skogenom äro mine, och boskapen på bergen, der de vid tusendetal gå.

Want Mij behoren alle dieren in het woud, Het vee en het wild op de bergen;

11 Jag känner alla foglar på bergen, och allahanda djur på markene äro för mig.

Ik ken alle vogels in de lucht, Van Mij is wat zich beweegt op het veld.

12 Om mig hungrade, ville jag intet säga dig deraf; ty jordenes krets är min, och allt det deruti är.

Had Ik honger, Ik behoefde het ú niet te zeggen, Want Mij behoort de aarde met wat ze bevat.

13 Menar du, att jag oxakött äta vill, eller bockablod dricka?

Of zou Ik soms stierenvlees eten, En bokkenbloed drinken?

14 Offra Gudi tackoffer, och betala dem Högsta ditt löfte.

Neen, breng als uw offer een loflied aan God, Onderhoud uw geloften, den Allerhoogste gebracht,

15 Och åkalla mig i nödene; så vill jag hjelpa dig, så skall du prisa mig.

En roep Mij aan in tijden van nood: Dan zal Ik u redden, en gij zult Mij eren.

16 Men till den ogudaktige säger Gud: Hvi förkunnar du mina rätter, och tager mitt förbund i din mun;

Hoe waagt gij het, over mijn geboden te spreken, En uw mond vol te hebben van mijn Verbond,

17 Efter du dock hatar tuktan, och kastar min ord bakom dig?

Terwijl gij toch de tucht veracht, En mijn woord in de wind slaat?

18 När du ser en tjuf, så löper du med honom, och hafver din del med horkarlar.

Ziet gij een dief, gij loopt terstond met hem mee, En met echtbrekers gaat gij vriendschappelijk om.

19 Din mun låter du tala det ondt är, och din tunga bedrifver falskhet.

Uw mond vloeit over van boosheid, En uw tong weeft bedrog;

20 Du sitter och talar emot din broder; dine moders son förtalar du.

Gij spreekt schande over uw broeder, En werpt smaad op den zoon van uw moeder.

21 Detta gör du, och jag tiger. Det menar du, att jag skulle vara lika som du; men jag skall straffa dig, och sätta dig det under ögonen.

Dit hebt gij gedaan; en omdat Ik bleef zwijgen, Dacht gij nog: Ik ben niet beter dan gij. Daarom waarschuw Ik u, En breng het u onder het oog.

22 Märker dock det, I som Gud förgäten, att jag icke en gång bortrycker, och är så ingen förlösare mer.

Godvergetenen, neemt het ter harte; Anders verscheur Ik u, en er is niemand, die u zal redden!

23 Den der tack offrar, han prisar mig; och der är vägen, att jag visar honom Guds salighet.

Wie een loflied offert, eert Mij waarachtig, En wie deugdzaam leeft, hem toon Ik Gods heil!