Psaltaren 14

1 En Psalm Davids, till att föresjunga. De dårar säga i sitt hjerta: Det är ingen Gud till; de doga intet, och äro en styggelse med sitt väsende; det är ingen, som väl gör.

Нәғмичиләрниң бешиға тапшурулуп оқулсун дәп, Давут язған күй: — Ахмақ киши көңлидә: «Һеч бир Худа йоқ» — дәйду. Улар чириклишип, жиркиничлик қәбиһликни қилишти; Уларниң ичидә меһриванлиқ қилғучи йоқтур;

2 Herren såg af himmelen uppå menniskors barn, att han se skulle om der någor förståndig vore, och efter Gud frågade.

Пәрвәрдигар әрштә туруп, адәм балилирини күзитип: «Бу инсанларниң арисида инсапни чүшинидиған бирәрси бармиду? Худани издәйдиғанлар бармиду?

3 Men de äro alle afvekne, och allesammans odogse; det är ingen, som väl gör, ja icke en.

Һәммә адәм йолдин чиқти, Һәммә адәм чириклишип кәтти, Меһриванлиқ қилғучи йоқ, һәтта бириму йоқтур.

4 Vill då ingen af de ogerningsmän det märka? de som mitt folk uppfräta, på det de måga föda sig; men Herran åkalla de intet.

Нанни йегәндәк Мениң хәлқимни жутувалған бу қәбиһлик қилғучилар һеч немини билмәмду?» — дәйду. Улар Пәрвәрдигарға һеч бир илтиҗа қилмайду.

5 Der frukta de sig; men Gud är när de rättfärdigas slägte.

Мана уларни ғайәт зор қорқунуч басти; Чүнки Худа һәққанийларниң дәвридидур.

6 I skämmen den fattigas råd; men Gud är hans tröst.

«Силәр езилгәнләрниң көңлигә пүккән үмүтини йоқ қилмақчи болисиләр; Бирақ Пәрвәрдигар униң башпанаһидур!»

7 Ack! att hjelpen af Zion öfver Israel komme, och Herren sitt fångna folk förlossade; så skulle Jacob glad vara, och Israel fröjda sig.

Аһ, Исраилниң ниҗатлиғи Зиондин чиқип кәлгән болса еди! Пәрвәрдигар Өз хәлқини асарәттин чиқирип, Азатлиққа ериштүргән чағда, Яқуп шатлиниду, Исраил хошаллиниду!