Psaltaren 139
1 En Psalm Davids, till att föresjunga. Herre, du utransakar mig, och känner mig.
Drottinn, þú rannsakar mig út og inn og veist allt um mig.
2 Ehvad jag sitter eller uppstår, vetst du det; du förstår mina tankar fjerran.
Hvort ég sit eða stend, það veist þú. Og þú lest hugsanir mínar úr fjarlægð!
3 Ehvad jag går, eller ligger, så äst du omkring mig, och ser alla mina vägar.
Þú veist hvert ég stefni og þekkir langanir mínar. Og hvort sem ég geng eða ligg, þá athugar þú það. Þú veist öllum stundum hvar ég er.
4 Ty si, det är intet ord på mine tungo, det du, Herre, icke allt vetst.
Þú þekkir orðin á tungu minni áður en ég opna munninn!
5 Du skaffar hvad jag både förr och efter gör, och håller dina hand öfver mig.
Þú bæði fylgir mér og ferð á undan mér, leggur hönd þína á höfuð mitt og blessar mig.
6 Sådana kunskap är mig för underlig, och för hög; jag kan icke begripat.
Þetta er stórkostlegt! Já, næstum of gott til að vera satt!
7 Hvart skall jag gå för dinom anda? Och hvart skall jag fly för ditt ansigte?
Hvert get ég farið frá anda þínum eða flúið frá augliti þínu?
8 Fore jag upp i himmelen, så äst du der. Bäddade jag åt mig i helvete, si, så äst du ock der. (Sheol h7585)
Fari ég til himna, þá ertu þar, til dánarheima, þá ertu líka þar! (Sheol h7585)
9 Toge jag morgonrodnans vingar, och blefve ytterst i hafvet,
Ef ég svifi á skýjum morgunroðans og settist við fjarlæga strönd,
10 Så skulle dock din hand der föra mig, och din högra hand hålla mig.
einnig þar mundi hönd þín leiða mig og ég finna styrk þinn og vernd.
11 Om jag sade: Mörker må betäcka mig, så måste natten ock vara ljus omkring mig.
Og þótt ég reyndi að læðast frá þér inn í myrkrið, þá myndi nóttin lýsa eins og dagur!
12 Ty ock mörkret är icke mörkt när dig, och natten lyser såsom dagen; mörkret är såsom ljuset.
Því að myrkrið hylur ekkert fyrir Guði, dagur og nótt eru jöfn fyrir þér.
13 Du hafver mina njurar i dine magt; du vast öfver mig i moderlifvet.
Öll líffæri mín hefur þú skapað, ofið þau í kviði móður minnar.
14 Jag tackar dig derföre, att jag underliga gjord är. Underlig äro din verk, och det besinnar min själ väl.
Þökk, að þú skapaðir mig eins undursamlega og raun ber vitni! Þetta er dásamlegt um að hugsa! Handaverk þín eru stórkostleg – það er mér alveg ljóst.
15 Mine ben voro dig intet fördolde, då jag uti det hemliga gjord var; då jag skapad vardt nedre i jordene.
Þú varst til staðar þegar ég var myndaður í leyni.
16 Din ögon sågo mig, då jag ännu oberedd var; och alla dagar voro uti dine bok skrefne, de ännu varda skulle, och ingen af dem kommen var.
Þú þekktir mig þegar ég var fóstur í móðurkviði og áður en ég sá dagsins ljós hafðir þú ákvarðað alla mína ævidaga – sérhver dagur var skráður í bók þína!
17 Men huru kostelige äro för mig, Gud, dina tankar! O! huru stort är deras tal!
Hugsanir þínar, ó Guð, eru mér torskildar, en samt eru þær stórkostlegar!
18 Skulle jag räkna dem, så vorde de flere än sanden. När jag uppvaknar, är jag ändå när dig.
Ef ég reyndi að telja þær, þá yrði það mér ofviða því að þær eru fleiri en sandkorn á sjávarströnd! Já, ég mundi vakna eins og af draumi, en hugur minn, hann væri enn hjá þér!
19 Ack! Gud, att du dråpe de ogudaktiga, och de blodgirige ifrå mig vika måste.
Vissulega munt þú, Guð, útrýma níðingunum. Já, burt með ykkur, þið morðingjar!
20 Ty de tala om dig försmädeliga, och dine ovänner upphäfva sig utan sak.
Þeir guðlasta og hreykja sér upp gegn þér – hvílík heimska!
21 Jag hatar ju, Herre, de som dig hata, och mig förtryter om dem, att de sig emot dig sätta.
Drottinn, ætti ég ekki að hata þá sem þig hata? Og ætti ég ekki að hafa viðbjóð á þeim?
22 Jag hatar dem med rätt allvar; derföre äro de mig hätske.
Jú, ég hata þá, því að þínir óvinir eru mínir óvinir.
23 Utransaka mig, Gud, och få veta mitt hjerta. Bepröfva mig, och förnim, huru jag menar det;
Prófaðu mig Guð. Rannsakaðu hjarta mitt og hugsanir mínar.
24 Och se till, om jag på enom ondom väg är, och led mig på den eviga vägen.
Sýndu mér það í fari mínu sem hryggir þig og leiddu mig svo áfram veginn til eilífs lífs.
