< Psaltaren 137 >

1 Vid de älfver i Babel såte vi och grete, då vi på Zion tänkte.
Cuando nos sentábamos a orillas de los ríos de Babilonia, llorábamos al recordar a Sión.
2 Våra harpor hängde vi på pilträ, som der äro.
Colgábamos nuestras arpas en los sauces.
3 Ty der bådo de oss sjunga, som oss fångna höllo, och i vår gråt glade vara: Sjunger oss ena af Zions Visor.
Porque aquellos que nos habían llevado cautivos nos pedían canciones, nuestros opresores nos pedían que cantáramos cánticos alegres de Jerusalén.
4 Huru skulle vi sjunga Herrans viso i främmande land?
Pero, ¿Cómo podríamos cantar una canción dedicada al Señor en tierras paganas?
5 Om jag förgäter dig, Jerusalem, så varde min högra hand förgäten.
Si llegara a olvidar a Jerusalén, que mi diestra olvide cómo tocar;
6 Min tunga låde vid min gom, om jag icke tänker uppå dig; om jag icke låter Jerusalem min högsta glädje vara.
Si no llego a recordarte y si no considero a Jerusalén mi gran alegría, que mi lengua se pegue al techo de mi boca.
7 Herre, mins uppå Edoms barn, på Jerusalems dag; de der säga: Slår ned, slår ned i grund.
Señor, recuerda lo que el pueblo de Edom hizo el día que Jerusalén cayó, ellos dijeron “¡Destrúyanla! ¡Destrúyanla hasta los cimientos!”
8 Du förstörda dotter Babel, säll är den dig vedergäller, såsom du oss gjort hafver.
Hija de Babilonia, ¡serás destruida! ¡Dichoso el que haga pagar lo que nos hiciste, el que haga contigo lo que hiciste a nosotros!
9 Säll är den, som dina unga barn tager, och slår dem emot stenen.
¡Dichoso el que agarre a tus pequeños y los estrelle contra las rocas!

< Psaltaren 137 >