Psaltaren 137

1 Vid de älfver i Babel såte vi och grete, då vi på Zion tänkte.

Aan Babels stromen zaten wij schreiend Bij de gedachte aan Sion;

2 Våra harpor hängde vi på pilträ, som der äro.

En aan de wilgen, die daar stonden, Hingen wij onze harpen op.

3 Ty der bådo de oss sjunga, som oss fångna höllo, och i vår gråt glade vara: Sjunger oss ena af Zions Visor.

Ja, daar durfden onze rovers Ons nog liederen vragen; En onze beulen: "Zingt ons vrolijke wijsjes Uit de zangen van Sion!"

4 Huru skulle vi sjunga Herrans viso i främmande land?

Ach, hoe zouden wij Jahweh’s liederen zingen Op vreemde bodem!

5 Om jag förgäter dig, Jerusalem, så varde min högra hand förgäten.

Jerusalem, zo ik u zou vergeten, Ik vergat mijn rechterhand nog eer;

6 Min tunga låde vid min gom, om jag icke tänker uppå dig; om jag icke låter Jerusalem min högsta glädje vara.

Mijn tong mag aan mijn gehemelte kleven, Zo ik u niet gedenk: Zo ik niet meer van Jerusalem houd, Dan van het toppunt van vreugde.

7 Herre, mins uppå Edoms barn, på Jerusalems dag; de der säga: Slår ned, slår ned i grund.

Jahweh, reken de zonen van Edom De dag van Jerusalem toe; Die riepen: Smijt ze neer, smijt ze neer; Neer met haar op de grond!

8 Du förstörda dotter Babel, säll är den dig vedergäller, såsom du oss gjort hafver.

En gij, dochter van Babel, moordenares: Heil hem, die u vergeldt wat gij ons hebt gedaan;

9 Säll är den, som dina unga barn tager, och slår dem emot stenen.

Heil hem, die uw kinderen grijpt, En tegen de rots te pletter slaat!