Psaltaren 132
1 En visa i högre choren. Tänk, Herre, uppå David, och uppå allt hans lidande;
Manst þú, Drottinn, allar þjáningar Davíðs?
2 Hvilken Herranom svor, och lofvade dem mägtiga i Jacob:
Hann náði ekki að hvílast, kom ekki dúr á auga.
3 Jag vill icke gå i mins hus hyddo, eller lägga mig på mine sängs lägre;
Þá kom honum í hug að reisa hús yfir örk þína,
4 Jag vill icke låta mina ögon sofva, eller mina ögnalock sömnoga vara;
musteri fyrir hinn volduga í Ísrael.
5 Tilldess jag må finna ett rum för Herranom, till en boning dem mägtiga i Jacob.
Og hann hét því að svo skyldi verða og sór hátíðlegan eið fyrir Drottni.
6 Si, vi höre derom i Ephrata; vi hafve funnit det på skogsmarkene.
Fyrst var örkin í Síló í Efrata og síðan í Jaar.
7 Vi vilje gå in uti hans boningar, och tillbedja inför hans fotapall.
Nú fær hún stað í musterinu, bústað Guðs hér á jörð. Þar munum við falla fram og tilbiðja hann.
8 Herre, statt upp till dina ro, du och din magts ark.
Rís þú upp, Drottinn! Gakktu inn í musteri þitt ásamt örk þinni, tákni máttar þíns!
9 Låt dina Prester kläda sig med rättfärdighet, och dina heliga glädja sig.
Við munum íklæða prestana hvítum skrúða, klæðum hreinleikans. Og þjóðin mun hrópa fagnaðaróp!
10 Tag icke bort dins smordas regemente, for din tjenare Davids skull.
Vísaðu Davíð þjóni þínum ekki frá – konunginum sem þú útvaldir handa þjóð þinni.
11 Herren hafver svorit David en sannan ed, der skall han intet ifrå träda: Jag skall sätta dig dins lifs frukt uppå din stol.
Þú lofaðir Davíð því að sonur hans yrði eftirmaður hans, skyldi erfa hásætið. Vissulega munt þú aldrei ganga á bak orða þinna!
12 Om dina barn hålla mitt förbund, och min vittnesbörd, som jag dem lärandes varder, så skola ock deras barn sitta på dinom stol evinnerliga.
Og annað fyrirheit gafstu Davíð líka: Ef afkomendur hans héldu ákvæði sáttmála þíns við þig, þá mundi konungdómurinn haldast í ætt Davíðs að eilífu.
13 Ty Herren hafver utvalt Zion, och hafver lust till att bo der.
Ó, Drottinn, þú hefur útvalið Jerúsalem að bústað þínum.
14 Detta är min hvila evinnerliga, här vill jag bo; ty här behagar mig väl.
„Þetta er hvíldarstaður minn um aldur og ævi, “sagðir þú, „staðurinn sem ég hef þráð.
15 Jag vill välsigna dess spis, och gifva dess fattigom bröd nog.
Borg þessa vil ég blessa og auðga og fátæklingar hennar fá nóg að borða.
16 Dess Prester vill jag bekläda med salighet, och dess helige skola glädja sig.
Presta hennar mun ég íklæða hjálpræði, og hinir trúuðu er þar búa munu hrópa fagnaðaróp.
17 Dersammastäds skall uppgå Davids horn; jag hafver tillredt minom smorda ena lykto.
Veldi Davíðs mun aukast, og ég mun gefa honum son, eftirmann í hásæti hans.
18 Hans fiendar vill jag bekläda med skam; men öfver honom skall hans krona blomstras.
Ég hyl óvini hans skömm, en á honum skal kóróna hans ljóma.“
