Psaltaren 130

1 En visa i högre choren. Utu djupen ropar jag till dig, Herre.

Een lied Hammaaloth. Uit de diepten roep ik tot U, o HEERE!

2 Herre, hör mina röst; låt din öron akta uppå mins böns röst.

HEERE! hoor naar mijn stem; laat Uw oren opmerkende zijn op de stem mijner smekingen.

3 Om du, Herre, vill tillräkna synderna, Herre, ho kan blifva beståndandes?

Zo Gij, HEERE! de ongerechtigheden gadeslaat; HEERE! wie zal bestaan?

4 Ty när dig är förlåtelse, att man skall frukta dig.

Maar bij U is vergeving, opdat Gij gevreesd wordt.

5 Jag vänter efter Herran; min själ vänter, och jag hoppas uppå hans ord.

Ik verwacht den HEERE; mijn ziel verwacht, en ik hoop op Zijn Woord.

6 Min själ vänter efter Herran, ifrå den ena morgonväkten till den andra.

Mijn ziel wacht op den HEERE, meer dan de wachters op den morgen; de wachters op den morgen.

7 Israel hoppes uppå Herran; ty när Herranom är nåd, och mycken förlossning när honom.

Israel hope op den HEERE; want bij den HEERE is goedertierenheid, en bij Hem is veel verlossing.

8 Och han skall förlossa Israel ifrån alla hans synder.

En Hij zal Israel verlossen van al zijn ongerechtigheden.