Psaltaren 129

1 En visa i högre choren. De hafva ofta trängt mig, allt ifrå min ungdom; så säge Israel;

سرود زائران به هنگام بالا رفتن به اورشلیم. از ایام جوانی‌ام دشمنانم بر من ظلم بسیار کردند. اسرائیل بگوید:

2 De hafva ofta trängt mig, allt ifrå min ungdom; men de vordo mig icke öfvermägtige.

«از ایام جوانی‌ام دشمنانم بر من ظلم بسیار کردند، اما نتوانستند مرا از پای درآورند.

3 De plöjare hafva plöjt på min rygg, och dragit sina fårar långa.

ضربات شلّاق آنان پشت مرا به شکل زمینی شیار شده درآورد،

4 Herren, som rättfärdig är, hafver de ogudaktigas rep afhuggit.

اما خداوند مرا از اسارت آنان آزاد ساخت.»

5 Ack! att på skam komma måtte och tillbakavända, alle de som Zion hätske äro.

سرنگون شوند تمام کسانی که از اسرائیل نفرت دارند!

6 Ack! att de måtte vara såsom gräs på taken, hvilket förtorkas, förr än det uppskärs;

همچون علفی باشند که بر پشت بامها می‌روید، که پیش از آنکه آن را بچینند، می‌خشکد

7 Af hvilkom skördemannen icke uppfyller sina hand, ej heller han, som binder kärfvarna, sin famn;

و کسی آن را جمع نمی‌کند و به شکل بافه نمی‌بندد.

8 Och de, som framom gå icke säga: Herrans välsignelse vare öfver eder; vi välsigne eder i Herrans Namn.

رهگذران آنان را برکت ندهند و نگویند: «برکت خداوند بر شما باد!» و یا «ما شما را به نام خداوند برکت می‌دهیم.»