Psaltaren 129

1 En visa i högre choren. De hafva ofta trängt mig, allt ifrå min ungdom; så säge Israel;

He waiata; he pikitanga. He ki tenei ma Iharaira, Ka maha a ratou tukinotanga i ahau o toku tamarikitanga ake;

2 De hafva ofta trängt mig, allt ifrå min ungdom; men de vordo mig icke öfvermägtige.

Ka maha a ratou tukinotanga i ahau o toku tamarikitanga ake; heoi kihai ahau i taea e ratou.

3 De plöjare hafva plöjt på min rygg, och dragit sina fårar långa.

I parautia toku tuara e nga kaiparau; he roa a ratou parautanga.

4 Herren, som rättfärdig är, hafver de ogudaktigas rep afhuggit.

He tika ta Ihowa: motu pu i a ia nga aho a te hunga kino.

5 Ack! att på skam komma måtte och tillbakavända, alle de som Zion hätske äro.

Kia whakama, kia whakahokia ki muri, te hunga katoa e kino nei ki Hiona.

6 Ack! att de måtte vara såsom gräs på taken, hvilket förtorkas, förr än det uppskärs;

Kia rite ratou ki te tarutaru i nga tuanui, e memenge nei i te mea kiano i tupu ake.

7 Af hvilkom skördemannen icke uppfyller sina hand, ej heller han, som binder kärfvarna, sin famn;

E kore nei e ki te ringa o te kaikoti, te uma hoki o te kaipaihere.

8 Och de, som framom gå icke säga: Herrans välsignelse vare öfver eder; vi välsigne eder i Herrans Namn.

E kore ano te hunga e haere ana i te taha e mea, Kia tau ki a koutou te manaaki a Ihowa: ko ta matou manaaki tenei ki a koutou i runga i te ingoa o Ihowa.