Psaltaren 129

1 En visa i högre choren. De hafva ofta trängt mig, allt ifrå min ungdom; så säge Israel;

Een lied Hammaaloth. Zij hebben mij dikwijls benauwd van mijn jeugd af, zegge nu Israel;

2 De hafva ofta trängt mig, allt ifrå min ungdom; men de vordo mig icke öfvermägtige.

Zij hebben mij dikwijls van mijn jeugd af benauwd; evenwel hebben zij mij niet overmocht.

3 De plöjare hafva plöjt på min rygg, och dragit sina fårar långa.

Ploegers hebben op mijn rug geploegd; zij hebben hun voren lang getogen.

4 Herren, som rättfärdig är, hafver de ogudaktigas rep afhuggit.

De HEERE, Die rechtvaardig is, heeft de touwen der goddelozen afgehouwen.

5 Ack! att på skam komma måtte och tillbakavända, alle de som Zion hätske äro.

Laat hen beschaamd en achterwaarts gedreven worden, allen, die Sion haten.

6 Ack! att de måtte vara såsom gräs på taken, hvilket förtorkas, förr än det uppskärs;

Laat hen worden als gras op de daken, hetwelk verdort, eer men het uittrekt;

7 Af hvilkom skördemannen icke uppfyller sina hand, ej heller han, som binder kärfvarna, sin famn;

Waarmede de maaier zijn hand niet vult, noch de garvenbinder zijn arm;

8 Och de, som framom gå icke säga: Herrans välsignelse vare öfver eder; vi välsigne eder i Herrans Namn.

En die voorbijgaan, niet zeggen: De zegen des HEEREN zij bij u! Wij zegenen ulieden in den Naam des HEEREN.