Psaltaren 129

1 En visa i högre choren. De hafva ofta trängt mig, allt ifrå min ungdom; så säge Israel;

Een bedevaartslied. Van jongs af heeft men wreed mij mishandeld, Mag Israël wel zeggen;

2 De hafva ofta trängt mig, allt ifrå min ungdom; men de vordo mig icke öfvermägtige.

Mij hardvochtig gekweld sinds mijn jeugd, Maar nooit mij gebroken.

3 De plöjare hafva plöjt på min rygg, och dragit sina fårar långa.

Ploegers hebben mijn rug beploegd, En lange voren getrokken;

4 Herren, som rättfärdig är, hafver de ogudaktigas rep afhuggit.

Maar Jahweh bleef trouw: De riemen der bozen sneed Hij stuk.

5 Ack! att på skam komma måtte och tillbakavända, alle de som Zion hätske äro.

Beschaamd moeten vluchten Alle haters van Sion.

6 Ack! att de måtte vara såsom gräs på taken, hvilket förtorkas, förr än det uppskärs;

Ze zullen worden als gras op de daken, Dat vóór het opschiet, verdort;

7 Af hvilkom skördemannen icke uppfyller sina hand, ej heller han, som binder kärfvarna, sin famn;

Waarmee geen maaier zijn hand kan vullen, Geen hooier zijn arm.

8 Och de, som framom gå icke säga: Herrans välsignelse vare öfver eder; vi välsigne eder i Herrans Namn.

En niemand zal in het voorbijgaan zeggen: "De zegen van Jahweh over u; Wij zegenen u in Jahweh’s Naam!"