Psaltaren 129

1 En visa i högre choren. De hafva ofta trängt mig, allt ifrå min ungdom; så säge Israel;

Ziyarət nəğməsi. Qoy İsrail söyləsin: «Mənə gəncliyimdən bəri əzab verdilər.

2 De hafva ofta trängt mig, allt ifrå min ungdom; men de vordo mig icke öfvermägtige.

Bəli, gəncliyimdən bəri mənə əzab verdilər, Lakin məğlub edə bilmədilər.

3 De plöjare hafva plöjt på min rygg, och dragit sina fårar långa.

Elə bil kürəyimdə kotan sürüblər, Qamçılarla bədənimə uzun-uzun şırım çəkiblər.

4 Herren, som rättfärdig är, hafver de ogudaktigas rep afhuggit.

Rəbb isə adildir, Pislərin buxovlarını qırdı».

5 Ack! att på skam komma måtte och tillbakavända, alle de som Zion hätske äro.

Siona nifrət bəsləyənlərin hamısı Qoy xəcalət içində geri qovulsun!

6 Ack! att de måtte vara såsom gräs på taken, hvilket förtorkas, förr än det uppskärs;

Qoy cücərmədən solsunlar, Damda bitən ot kimi olsunlar!

7 Af hvilkom skördemannen icke uppfyller sina hand, ej heller han, som binder kärfvarna, sin famn;

O, biçinçinin ovcunu, Dərz bağlayanın qucağını doldurmaz!

8 Och de, som framom gå icke säga: Herrans välsignelse vare öfver eder; vi välsigne eder i Herrans Namn.

Yoldan keçən onlara belə deməz: «Rəbb sizə xeyir-dua versin, Sizə Rəbbin ismi ilə alqış olsun!»