Psaltaren 109
1 En Psalm Davids, till att föresjunga. Gud, mitt lof, tig icke;
Voor muziekbegeleiding. Een psalm van David. Mijn God, tot wien mijn loflied klinkt, Zwijg toch niet stil!
2 Ty de hafva upplåtit sin ogudaktiga och falska mun emot mig, och tala emot mig med falska tungor.
Want men zet een mond vol boosheid en bedrog tegen mij op, En belastert mij met leugentongen;
3 Och de tala hätskeliga emot mig allestäds, och strida emot mig utan sak.
Men bestookt mij met woorden van haat, En bestrijdt mij zonder enige grond;
4 Derföre, att jag älskar dem, äro de emot mig; men jag beder.
Men belaagt mij tot loon voor mijn liefde, En tot loon voor mijn bidden;
5 De bevisa mig ondt för godt, och hat för min kärlek.
Men vergeldt mij kwaad voor goed, En haat voor mijn liefde.
6 Sätt ogudaktiga öfver honom, och Satan stånde på hans högra hand.
Stel een gewetenloos rechter over hem aan, En aan zijn rechterhand trede een valse aanklager op;
7 Den som sig af honom lära låter, hans lefverne vare ogudaktigt, och hans bön vare synd.
Voor het gerecht worde hij schuldig bevonden, En smeke hij tevergeefs om genade.
8 Varde hans dagar få, och hans ämbete tage en annar.
Mogen zijn dagen maar kort zijn, En zijn ambt aan een ander vervallen.
9 Varde hans barn faderlös, och hans hustru enka.
Zijn kinderen mogen wezen, Zijn vrouw een weduwe worden;
10 Hans barn gånge husvill och tigge, och söke, såsom de der förderfvade äro.
Mogen zijn zonen als bedelaars zwerven, Zelfs uit hun krotten worden verjaagd.
11 De ockrare utsuge allt det han hafver, och de främmande bortröfve hans gods.
De woekeraar legge beslag op heel zijn bezit, En vreemden mogen met zijn verdiensten gaan strijken.
12 Och ingen bevise honom godt, och ingen förbarme sig öfver hans faderlösa.
Laat niemand zich zijner ontfermen, Niemand zich over zijn wezen erbarmen;
13 Hans efterkommande varde utrotade; deras namn varde i androm led utplånad.
Laat zijn kroost ten ondergang worden gedoemd, Zijn naam al verdwijnen in het eerste geslacht.
14 På hans fäders missgerning varde tänkt för Herranom, och hans moders synd varde intet utplånad.
Moge Jahweh de misdaad zijner vaderen gedenken, En de schuld van zijn moeder nooit worden gedelgd;
15 Herren låte dem aldrig komma utu sin ögnasyn, och deras åminnelse varde utrotad på jordene;
Jahweh houde ze altijd voor ogen, Zodat zelfs hun aandenken van de aarde verdwijnt.
16 Derföre att han så platt ingen barmhertighet hade; utan förföljde den elända och fattiga, och den bedröfvada, till att dräpa honom.
Want hij dacht er niet aan, barmhartig te zijn, Maar vervolgde den ellendige, arme en bedroefde ten dode.
17 Och han ville hafva förbannelse, den skall ock komma honom; han ville icke välsignelse, så skall hon ock vara långt ifrå honom.
Hij hield van vervloeking: die treffe hem dan; Geen zegen wilde hij spreken: die blijve hem verre!
18 Och han drog förbannelse uppå sig, såsom sina skjorto; och hon är ingången i hans inelfver, såsom vatten, och såsom olja uti hans ben.
De vloek trok hij aan als een kleed: Die dringe hem als water in het lijf, als olie in zijn gebeente;
19 Hon varde honom såsom en klädnad, den han uppå sig hafver, och såsom ett bälte, der han allestädes omgjordar sig med.
Die worde de mantel, waarin hij zich hult, De gordel, die hij altijd moet dragen.
20 Alltså ske dem af Herranom, som mig emot äro, och tala ondt emot mina själ.
Zó moge Jahweh mijn haters vergelden, En die laag van mij lasteren!
21 Men du, Herre, Herre, var du med mig för ditt Namns skull; ty din nåd är min tröst, fräls mig.
Maar treed Gìj voor mij op, o Jahweh, mijn Heer, En red mij omwille van uw Naam naar de rijkdom uwer genade!
22 Ty jag är fattig och elände; mitt hjerta är bedröfvadt i mig.
Want ik ben arm en ellendig, En mijn hart krimpt ineen in mijn borst;
23 Jag går bort såsom en skugge, den fördrifven varder, och varder förjagad såsom gräshoppor.
Ik zink weg als een verdwijnende schaduw, Word voortgejaagd als een sprinkhanenzwerm;
24 Min knä äro svage af fasto, och mitt kött är magert, och hafver ingen fetma.
Van het vasten knikken mijn knieën, En mijn vermagerd lichaam schrompelt ineen.
25 Och jag måste vara deras begabberi; när de se mig, rista de sitt hufvud.
Zó ben ik hun een bespotting geworden; Die mij zien, schudden meewarig het hoofd.
26 Gör mig bistånd, Herre, min Gud; hjelp mig efter dina nåd;
Help mij, Jahweh, mijn God, En red mij naar uw genade;
27 Att de måga förnimma, att det är din hand; att du, Herre, detta gör.
Opdat men erkenne, dat het uw hand is, Jahweh: dat Gij het volbracht!
28 Förbanna de, så välsigna du; sätta de sig emot mig, så varde de till skam; men din tjenare glädje sig.
Laat hèn dan maar vloeken, als Gìj mij wilt zegenen; Mijn vijand zich schamen, maar uw knecht zich verheugen;
29 Mine motståndare varde med försmädelse beklädde, och varde med sine skam öfvertäckte, såsom med en kjortel.
Mogen mijn tegenstanders met smaad worden bekleed, En zich in hun schande hullen als in een mantel!
30 Jag vill mycket tacka Herranom med min mun, och lofva honom ibland många.
Dan zal ik Jahweh juichend danken, En voor een talloze schare Hem prijzen;
31 Ty han står dem fattiga på högra handene, att han skall hjelpa honom ifrå dem som hans lif fördöma.
Omdat Hij aan de rechterhand van den ongelukkige staat, Om hem te redden, van die hem verdoemen!
