Psaltaren 106
1 Halleluja. Tacker Herranom, ty han är mild, och hans godhet varar i evighet.
Halleluja! Looft Jahweh, want Hij is goed En zijn genade duurt eeuwig!
2 Ho kan uttala Herrans dråpeliga gerningar? och prisa all hans lofliga verk?
Wie kan Jahweh’s machtige daden vermelden, En heel zijn glorie verkonden?
3 Salige äro de som budet hålla, och göra alltid rätt.
Gelukkig hij, die de wet onderhoudt, En altijd het goede blijft doen!
4 Herre, tänk på mig efter den nåd, som du dino folke lofvat hafver; bevisa oss dina hjelp;
Wees ons indachtig, o Jahweh, Om uw liefde voor uw volk; Zoek ons op met uw heil,
5 Att vi måge se dina utkorades välfärd, och glädja oss att dino folke väl går, och berömma oss med dinom arfvedel.
Opdat wij het geluk uwer vrienden aanschouwen, Met uw blijde volk ons verblijden, Met uw erfdeel mogen roemen!
6 Vi hafve syndat med våra fäder; vi hafve misshandlat, och hafve ogudaktige varit.
Ach, wij hebben gezondigd met onze vaderen, Wij hebben misdreven en kwaad gedaan!
7 Våre fäder uti Egypten ville icke förstå din under; de tänkte icke på dina stora godhet, och voro ohörige vid hafvet, nämliga röda hafvet.
Onze vaderen in Egypte Hebben al niet op uw wonderen gelet; En zonder aan uw talrijke gunsten te denken, Zich bij de Rode Zee tegen den Allerhoogste verzet!
8 Men han halp dem för sitt Namns skull, så att han sina magt beviste.
Toch redde Hij hen om wille van zijn Naam, En om zijn almacht te tonen:
9 Och han näpste röda hafvet, och det vardt torrt; och förde dem genom djupen, såsom genom ena öken;
Hij bedreigde de Rode Zee, ze liep droog, Hij leidde hen tussen de golven als door een uitgedroogd land.
10 Och halp dem ifrå deras hand, som dem hatade, och förlossade dem ifrå fiendans hand.
Hij redde hen uit de hand van hun haters, Verloste hen uit de macht van hun vijand;
11 Och vattnet fördränkte deras fiendar, så att icke en qvar blef.
De wateren spoelden over hun vijanden heen, En geen bleef er over!
12 Då trodde de uppå hans ord, och söngo hans lof.
Toen sloegen ze geloof aan zijn woorden, En zongen zijn lof.
13 Men de förgåto snarliga hans gerningar, och bidde intet efter hans råd.
Maar spoedig waren ze weer zijn werken vergeten, En wachtten zijn raadsbesluiten niet af;
14 Och de fingo lusta i öknene, och försökte Gud uti ödemarkene.
Ze gaven zich in de woestijn aan hun gulzigheid over, En stelden God op de proef in de steppe.
15 Men han gaf dem deras bön, och sände dem nog, tilldess dem vämjade dervid.
Hij schonk hun wat ze Hem vroegen, Maar Hij liet ze er spoedig van walgen.
16 Och de satte sig upp emot Mose i lägrena; emot Aaron, Herrans heliga.
Daarna werden ze in hun kamp afgunstig op Moses, En op Aäron, aan Jahweh gewijd.
17 Jorden öppnade sig, och uppsvalg Dathan, och öfvertäckte Abirams rota.
Maar de aarde spleet open, zwolg Datan in, En bedolf de bent van Abiram;
18 Och eld vardt ibland deras rota upptänd; lågen uppbrände de ogudaktiga.
Vuur verbrandde hun aanhang, Vlammen verteerden de bozen!
19 De gjorde en kalf i Horeb, och tillbådo det gjutna belätet;
Dan maakten ze een kalf bij de Horeb, En wierpen zich voor een afgietsel neer;
20 Och förvandlade sina äro uti ens oxas liknelse, den gräs äter.
Ze verruilden hun Glorie Voor het beeld van een grasvretend rund.
21 De förgåto Gud sin Frälsare, som så stor ting uti Egypten gjort hade;
Ze vergaten God, hun Verlosser Die grote dingen in Egypte had gedaan,
22 Vidunder i Hams land, och förskräckeliga gerningar i röda hafvet.
Wonderwerken in het land van Cham, Ontzaglijke daden bij de Rode Zee.
23 Och han sade, att han ville förgöra dem, om Mose hans utkorade den plågan icke förtagit hade, och afvändt hans grymhet, att han icke platt skulle förderfva dem.
En zeker had Hij hun verdelging beslist, Als Moses, zijn geliefde, er niet was geweest; Maar deze stelde zich tegen Hem in de bres, Om Hem te weerhouden, hen in zijn toorn te vernielen.
24 Och de föraktade det lustiga landet; de trodde icke hans ordom;
Later versmaadden ze het heerlijke land, En sloegen geen geloof aan zijn woord;
25 Och knorrade i deras hyddom; de lydde intet Herrans röst.
Ze begonnen in hun tenten te morren, En luisterden niet naar Jahweh’s stem.
26 Och han hof upp sina hand emot dem, att han skulle nederslå dem i öknene;
Toen stak Hij zijn hand tegen hen op: Hij zou ze neerslaan in de woestijn,
27 Och kasta deras säd ibland Hedningarna, och förströ dem i landen.
Hun zaad verstrooien onder de volken, Ze over vreemde landen verspreiden!
28 Och de gåfvo sig till BaalPeor, och åto af de döda afgudars offer;
Dan weer koppelden ze zich aan Báal-Peor, En aten de offers van levenloze wezens;
29 Och förtörnade honom med sin verk; då kom ock en plåga ibland dem.
Ze tergden Hem door hun gedrag, Zodat er een slachting onder hen woedde.
30 Då trädde Pinehas fram, och förlikte sakena, och plågan vände åter.
Toen trad Pinechas op, om de misdaad te wreken, En de slachting hield op;
31 Och det vardt honom räknadt till rättfärdighet, ifrå slägte till slägte, i evig tid.
Het werd hem tot verdienste gerekend, Van geslacht tot geslacht voor altijd.
32 Och de förtörnade honom vid trätovattnet; och de plågade Mose illa.
Ook bij de wateren van Meriba hebben ze Hem getergd, En ging het Moses om hunnentwil slecht:
33 Ty de bedröfvade honom hans hjerta, så att någor ord undföllo honom.
Want ze hadden zijn stemming verbitterd, Zodat hem onbezonnen woorden ontsnapten.
34 De förgjorde ock icke de folk, som dock Herren dem budit hade;
Ook verdelgden ze de volkeren niet, Zoals Jahweh het hun had bevolen;
35 Utan de blandade sig ibland Hedningarna, och lärde deras verk;
Maar ze vermengden zich met de heidenen, En leerden hun gewoonten aan:
36 Och tjente deras afgudom; de kommo dem på förargelse.
Ze vereerden hun beelden, en die werden hun strik;
37 Och de offrade sina söner, och sina döttrar djeflom;
Ze brachten hun zonen en dochters aan de goden ten offer;
38 Och utgöto oskyldigt blod, sina söners och döttrars blod, som de offrade Canaans afgudom; så att landet med blodskulder besmittadt vardt;
Ze gingen onschuldig bloed vergieten, Het bloed van hun zonen en dochters; Ze offerden het aan de beelden van Kanaän, En het land werd door hun bloedschuld ontwijd.
39 Och orenade sig med sinom gerningom, och hor bedrefvo med sin verk.
Zo bezoedelden ze zich door eigen maaksels, En dreven overspel met het werk hunner handen!
40 Då förgrymmade sig Herrans vrede öfver sitt folk, och han fick en styggelse till sitt arf;
Toen werd Jahweh vergramd op zijn volk, En zijn erfdeel begon Hem te walgen:
41 Och gaf dem uti Hedningars händer; så att öfver dem rådde de som dem hätske voro.
Hij leverde ze aan de heidenen uit, En hun haters werden hun meesters;
42 Och deras fiender plågade dem, och de vordo kufvade under deras händer.
Ze werden verdrukt door hun vijand, Moesten bukken onder hun macht.
43 Han förlossade dem ofta; men de förtörnade honom med sin verk, och vordo få för deras missgerningars skull.
En al bracht Hij hun telkens verlossing, Ze bleven in hun opstand volharden! Maar werden ze door hun misdaad vermorzeld,
44 Och han såg till deras nöd, då han deras klagan hörde;
Dan zag Hij neer op hun nood, zodra Hij hun smeken vernam;
45 Och tänkte på sitt förbund, som han med dem gjort hade; och det ångrade honom efter hans stora godhet;
Dan was Hij voor hen zijn verbond weer indachtig, Had deernis met hen naar zijn grote ontferming;
46 Och lät dem komma till barmhertighet, för allom dem som dem fångat hade.
Dan liet Hij hen genade vinden, Bij die hen hadden weggevoerd.
47 Hjelp oss, Herre vår Gud, och för oss tillhopa ut ifrå Hedningarna; att vi måge tacka ditt helga Namn, och begå ditt lof.
Ach, red ons Jahweh, onze God, En breng ons uit het land der heidenen samen: Opdat wij uw heilige Naam mogen danken, En uw heerlijkheid prijzen!
48 Lofvad vare Herren, Israels Gud, ifrån evighet i evighet; och allt folk säga: Amen. Halleluja.
Gezegend zij Jahweh, Israëls God, van eeuwigheid tot eeuwigheid! Laat heel het volk het herhalen: Amen! Halleluja!
