Psaltaren 103
1 En Psalm Davids. Lofva Herran, min själ, och allt det uti mig är, hans helga Namn.
Van David. Loof Jahweh, mijn ziel, Heel mijn binnenste zijn heilige Naam;
2 Lofva Herran, min själ, och förgät icke, hvad godt han dig gjort hafver;
Loof Jahweh, mijn ziel, En vergeet zijn talloze weldaden niet!
3 Den dig alla dina synder förlåter, och helar alla dina brister;
Hij is het, die al uw zonden vergeeft, En al uw zwakheid geneest;
4 Den ditt lif förlöser ifrå förderf, och kröner dig med nåd och barmhertighet;
Die uw leven behoedt voor het graf, U kroont met genade en ontferming;
5 Den dig uppfyller med tröst, att du dägelig varder, och gör dig ung och frisk såsom en örn.
Die al uw verlangens bevredigt, En als een adelaar uw jeugd verjongt!
6 Herren skaffar rättfärdighet och dom, allom dem som orätt lida.
Jahweh oefent gerechtigheid uit, Schaft recht aan alle verdrukten:
7 Han hafver låtit Mose veta sina vägar; Israels barn sin verk.
Hij toonde Moses zijn wegen, Aan de kinderen van Israël zijn machtige werken!
8 Barmhertig och nådelig är Herren, tålig och af stora mildhet.
Maar Jahweh is ook barmhartig en genadig, Lankmoedig en rijk aan ontferming:
9 Han träter icke till evig tid, och vredgas icke evinnerliga.
Hij toornt niet voor immer, En wrokt niet voor eeuwig;
10 Han handlar icke med oss efter våra synder, och vedergäller oss icke efter våra missgerningar.
Hij vergeldt ons niet naar onze zonden, En straft ons niet naar onze schuld.
11 Ty så hög som himmelen öfver jordena är, låter han sina nåd väldig vara öfver dem som frukta honom.
Neen, zo hoog als de hemel Zich boven de aarde verheft, Zo groot is zijn goedheid Voor hen, die Hem vrezen!
12 Så långt som öster är ifrå vester, låter han vår öfverträdelse vara ifrån oss.
Zo ver het oosten staat van het westen, Werpt Hij onze schuld van Zich af;
13 Såsom en fader förbarmar sig öfver barnen, så förbarmar sig Herren öfver dem som frukta honom.
Zoals een vader zich over zijn kinderen ontfermt, Ontfermt Zich Jahweh over hen, die Hem vrezen:
14 Ty han vet hvad vi för ett verk äre; han tänker derpå, att vi stoft äre.
Want Hij kent onze aard, En bedenkt, dat wij stof zijn.
15 En menniska är i sitt lefvande såsom gräs; hon blomstras såsom ett blomster på markene.
Als het gras zijn de dagen der mensen, Ze bloeien als een bloem op het veld:
16 När vädret deröfver går, så är det intet mer der, och dess rum känner det intet mer.
Waait er een wind overheen, ze is weg, En men weet niet meer, waar ze stond.
17 Men Herrans nåd varar ifrån evighet till evighet, öfver dem som frukta honom; och hans rättfärdighet intill barnabarn,
Maar van eeuwigheid is de goedheid van Jahweh, En tot in eeuwigheid blijft zij bestaan; Zijn barmhartigheid is voor hen, die Hem vrezen, En voor de kinderen van hun zonen:
18 När dem som hans förbund hålla, och tänka uppå hans bud, att de derefter göra.
Voor hen, die zijn Verbond onderhouden, Zijn geboden gedenken en ze volbrengen.
19 Herren hafver beredt sin stol i himmelen, och hans rike skall råda öfver allt.
In de hemel heeft Jahweh zijn troon opgeslagen, En zijn koningschap beheerst het heelal;
20 Lofver Herran, I hans Änglar, I starke hjeltar, som hans befallning uträtten, att man hans ords röst höra skall.
Jahweh’s engelen zingen Hem glorie, De sterke helden, die zijn geboden volbrengen, Die gehoorzamen aan zijn bevelen!
21 Lofver Herran, alle hans härar; I hans tjenare, som hans vilja gören.
Looft Jahweh dan, al zijn legerscharen, Zijn dienaars, die zijn wil volbrengt;
22 Lofver Herran, all hans verk uti all hans herradömes rum; min själ lofve Herran.
Looft Jahweh, al zijn werken, In iedere plaats van zijn rijk; Loof Jahweh, mijn ziel!
