Ordspråksboken 7
1 Min son, behåll min ord, och göm min bud när dig.
Mijn zoon, neem mijn woorden in acht, En neem mijn wenken ter harte;
2 Behåll min bud, så får du lefva, och min lag såsom din ögnasten.
Onderhoud mijn geboden, opdat ge moogt leven, Let op mijn wenken als op de appel van uw oog.
3 Bind dem på din finger, skrif dem pådins hjertas taflo.
Leg ze als een band om uw vingers, Schrijf ze op de tafel van uw hart
4 Säg till vishetena: Du äst min syster, och kalla klokhetena dina fränko;
Zeg tot de wijsheid: "gij zijt mijn zuster", Noem het verstand: "een bekende";
5 Att du bevarad varder för en främmande qvinno, för ens annars, som slät ord gifver.
Opdat ze u behoeden voor een vreemde vrouw, Voor een onbekende met haar gladde taal.
6 Ty i fenstret på mitt hus såg jag ut genom gallret;
Want kijkend door het venster van mijn woning Door de tralies heen,
7 Och såg ibland de fåkunniga, och vardt varse ibland barn en galen yngling.
Lette ik op het onervaren volk, En zag onder de jongemannen een onverstandigen knaap.
8 Den gick på gatone utmed ett hörn, och trädde in uppå vägen åt hennes hus;
Hij ging langs de straat, dicht bij haar hoek, En sloeg de richting in naar haar huis,
9 I skymningene, om aftonen af dagenom, då det natt vardt, och mörkt var;
In de schemering, toen de avond viel En het nachtelijk duister.
10 Och si, der mötte honom en qvinna, i skökoklädnad, listig;
Daar komt de vrouw op hem af, Opzichtig gekleed met duidelijke bedoelingen.
11 Vildsinnad och ostyrig, så att hennes fötter icke kunde blifva i sitt hus;
Wat ziet ze er losbandig en lichtzinnig uit, In huis kunnen haar voeten het niet houden;
12 Nu är hon ute, nu på gatone, och vaktar vid all hörn.
Ze loopt de straat, de pleinen op, En bij elke hoek staat ze op wacht!
13 Hon tog honom fatt, och kysste honom utan skam, och sade till honom:
Ze grijpt hem vast, geeft hem een kus, En zegt tot hem met een onbeschaamd gezicht:
14 Jag hafver i dag betalat tackoffer för mig, och mitt löfte.
Dankoffers had ik te brengen, Vandaag heb ik mijn geloften betaald;
15 Derföre är jag utgången till att möta dig, till att söka ditt ansigte bittida, och hafver funnit dig.
Daarom ging ik naar buiten, u tegemoet, Om u te zoeken, en ik hèb u gevonden.
16 Jag hafver skönliga tillpyntat min säng, med brokot täcken utur Egypten;
Dekens heb ik op bed gelegd, Bonte dekens van egyptisch lijnwaad;
17 Jag hafver bestänkt min sängekammar med myrrham, aloes och kanel.
Ik heb mijn bed met myrrhe besprenkeld, Met aloë en kaneel.
18 Kom, låt oss bola allt intill morgonen, och låt oss älskog sköta.
Kom, laat ons dronken worden van minne, En tot de morgen zwelgen in liefde.
19 Ty mannen är icke hemma; han är bortfaren långväga.
Mijn man is niet thuis, Hij is op een verre reis;
20 Han hafver tagit penningasäcken med sig; han skall först hemkomma till högtidsdagen.
Een buidel geld heeft hij bij zich gestoken, Dus komt hij met volle maan pas terug.
21 Hon talade för honom med mång ord, och fick honom in med sin släta mun.
Door haar radde taal verleidde ze hem, Met haar gladde tong troonde ze hem mee.
22 Han går straxt in med henne, såsom en oxe till att slagtas ledd varder, och såsom till en fjetter, der man de dårar med näpser;
Daar loopt de sukkel met haar mee, Als een stier, die naar de slachtbank gaat; Als een hert, dat huppelt naar het net,
23 Tilldess hon med enom pil skjuter honom igenom lefrena, och såsom en fogel skyndar sig till snarona, och vet icke att det gäller honom om lifvet.
Totdat een pijl hem het hart doorboort; Als een vogel, die scheert naar de strik, En niet vermoedt, dat het om zijn leven gaat.
24 Så hörer mig nu, min barn, och märker uppå mins muns tal.
Welnu dan, kinderen, luistert naar mij, Schenkt uw aandacht aan mijn woorden.
25 Låt ditt hjerta icke vika in uppå hennes väg, och låt icke förföra dig in uppå hennes stigar.
Laat u niet op haar wegen verleiden, Dwaalt niet op haar paden rond.
26 Ty hon hafver många sargat och fällt, och allehanda mägtige äro dräpne af henne.
Want talrijke slachtoffers heeft ze gemaakt, Velen heeft ze om hals gebracht;
