Ordspråksboken 5
1 Min son, gif akt uppå mina vishet, böj din öron till mina läro;
Mijn zoon, schenk uw aandacht aan mijn wijsheid, Neig uw oor tot mijn inzicht;
2 Att du må behålla god råd, och din mun veta beskedlighet.
Dat overleg en ervaring u mogen behoeden, En u bewaren voor de lippen van een vreemde vrouw.
3 Ty ene skökos läppar äro en hannogskaka, och hennes hals är halare än olja;
Want al druipen de lippen der vreemde van honing, En is haar gehemelte gladder dan olie,
4 Men framdeles bäsk som malört, och skarp såsom ett tveeggadt svärd.
Ten slotte is zij bitter als alsem, En scherp als een tweesnijdend zwaard.
Haar voeten dalen af naar de dood, Tot de onderwereld leiden haar schreden; (Sheol h7585)
6 Hon går icke rätt fram på lifsens väg; ostadig äro hennes steg, så att hon icke vet hvart hon går.
Ze bakent de weg des levens niet af, Maar haar paden kronkelen ongemerkt!
7 Så hörer mig nu, min barn, och viker icke ifrå mins muns tal.
Welnu dan kinderen, luistert naar mij, Keert u niet af van mijn woorden.
8 Låt dina vägar vara fjerran ifrå henne, och nalkas intet intill hennes husdörr;
Houd uw weg verre van haar, Nader niet tot de deur van haar huis:
9 Att du icke skall gifva dina äro dem främmandom, och din år dem grymma;
Anders moet ge aan anderen uw frisheid afstaan, Uw jaren offeren aan een ongenadig mens
10 Att främmande icke skola mätta sig af dine förmågo, och ditt arbete icke vara uti ens annars hus;
Verrijken zich vreemden met uw vermogen, En komt uw zuurverdiend loon in het huis van een ander.
11 Och du måtte framdeles sucka, när du ditt lif och gods förtärt hafver;
Dan slaat ge ten slotte aan ‘t jammeren, En moet ge, als heel uw lichaam op is, bekennen:
12 Och säga: Ack! huru hafver jag hatat tuktan, och mitt hjerta straff försmått;
Hoe heb ik toch de tucht kunnen haten, En de vermaning in de wind kunnen slaan?
13 Och hafver icke lydt mina lärares röst, och icke böjt min öron till dem som mig lärde?
Waarom heb ik niet geluisterd naar hen, die mij onderwezen, Geen aandacht geschonken aan hen, die mij leerden?
14 Jag är fulltnär i all olycko kommen, att jag den meniga hopen och sällskapet följt hafver.
Nu hebben mij haast alle rampen getroffen Midden in de kring van mijn volk!
15 Drick vatten utaf dina gropar, och hvad af dinom brunn utflyter.
Drink water uit uw eigen bron, Een koele dronk uit uw eigen put
16 Låt dina källor utflyta, och vattubäckerna uppå gatorna;
Zoudt ge úw wellen over de rand laten stromen, Uw watergolven over de straten?
17 Men haf du dem allena, och ingen främmande med dig.
Néén, u alleen behoren zij toe, Niet aan vreemden nevens u.
18 Din brunn vare välsignad, och gläd dig af dins ungdoms hustru.
Houd dus uw bron voor u zelf, En geniet van de vrouw uwer jeugd:
19 Hon är ljuflig såsom en hind, och täck såsom en rå; låt hennes kärlek alltid mätta dig, och förlusta dig alltid uti hennes kärlek.
Die aanminnige hinde, Die bevallige gems; Haar borsten mogen u ten allen tijde bevredigen. Aan haar liefde moogt ge u voortdurend bedwelmen.
20 Min son, hvi vill du förlusta dig med en främmande, och famntager ens annars?
Waarom, mijn zoon, zoudt ge u aan een vreemde te buiten gaan, De boezem strelen van een onbekende?
21 Ty hvars och ens mans vägar äro för Herranom, och han mäter alla deras gångar.
Voor de ogen van Jahweh liggen de wegen van iedereen open, Hij let op de paden van allen:
22 Dens ogudaktigas misshandel skall gripa honom, och med sina synders snaro skall han hållen varda.
De boze wordt in zijn eigen wandaden verstrikt, In de banden van zijn zonden gevangen;
23 Han skall dö, derföre att han icke vill låta lära sig, och för sin stora dårskaps skull vill fara.
Zijn losbandigheid brengt hem om het leven, Door zijn vele dwaasheden komt hij om.
