Ordspråksboken 1
1 Detta är Salomos Ordspråk, Davids sons, Israels Konungs;
De spreuken van Salomo, den zoon van David, den koning van Israel,
2 Till att deraf lära vishet och tukt;
Om wijsheid en tucht te weten; om te verstaan redenen des verstands;
3 Förstånd, klokhet, rättfärdighet, dom och fromhet;
Om aan te nemen onderwijs van goed verstand, gerechtigheid, en recht, en billijkheden;
4 Att de fåkunnige måga varda vise, och de ynglingar förnuftige och försigtige.
Om den slechten kloekzinnigheid te geven, den jongeling wetenschap en bedachtzaamheid.
5 Den der vis är, han hörer till, och förbättrar sig; och den der förståndig är, han tager vid råd;
Die wijs is, zal horen, en zal in lere toenemen; en die verstandig is, zal wijzen raad bekomen.
6 Att han skall förstå ordspråk, och deras uttydelse; de visas läro, och deras gåtor.
Om te verstaan een spreuk en de uitlegging, de woorden der wijzen en hun raadselen.
7 Herrans fruktan är begynnelsen till att lära; de galna förakta vishet och tuktan.
De vrees des HEEREN is het beginsel der wetenschap; de dwazen verachten wijsheid en tucht.
8 Min son, hör dins faders tuktan, och förlåt icke dine moders bud;
Mijn zoon! hoor de tucht uws vaders, en verlaat de leer uwer moeder niet;
9 Ty detta är dino hufvude en skön prydning, och en kedja om din hals.
Want zij zullen uw hoofd een aangenaam toevoegsel zijn, en ketenen aan uw hals.
10 Min son, om skalkar locka dig, så följ icke;
Mijn zoon! indien de zondaars u aanlokken, bewillig niet;
11 Om de säga: Gack med oss, vi vilje vakta efter blod, och gildra för den oskyldiga utan sak;
Indien zij zeggen: Ga met ons, laat ons loeren op bloed, ons versteken tegen den onschuldige, zonder oorzaak;
12 Vi vilje dem uppsluka lefvande, såsom helvetet; och de fromma, såsom dem der neder i grafvena fara; (Sheol h7585)
Laat ons hen levend verslinden, als het graf; ja, geheel en al, gelijk die in den kuil nederdalen; (Sheol h7585)
13 Vi vilje finna stora ägodelar; vi vilje fylla vår hus med rof;
Alle kostelijk goed zullen wij vinden, onze huizen zullen wij met roof vullen.
14 Vågat med oss; en pung skall vara allas våras.
Gij zult uw lot midden onder ons werpen; wij zullen allen een buidel hebben.
15 Min son, vandra intet den vägen med dem; vakta din fot för deras stig.
Mijn zoon! wandel niet met hen op den weg; weer uw voet van hun pad.
16 Ty deras fötter löpa till det ondt är, och skynda sig till att utgjuta blod.
Want hun voeten lopen ten boze; en zij haasten zich om bloed te storten.
17 Ty det är fåfängt utkasta nät för foglarnas ögon;
Zekerlijk, het net wordt tevergeefs gespreid voor de ogen van allerlei gevogelte;
18 Och vakta de sjelfve efter hvarsannars blod; och den ene står efter den andras lif.
En deze loeren op hun eigen bloed, en versteken zich tegen hun zielen.
19 Alltså göra alle girige, att den ene tager dem andra lifvet bort.
Zo zijn de paden van een iegelijk, die gierigheid pleegt; zij zal de ziel van haar meester vangen.
20 Visheten klagar ute, och låter höra sig på gatomen.
De opperste Wijsheid roept overluid daar buiten; Zij verheft haar stem op de straten.
21 Hon ropar i partomen ut för folket; hon talar sin ord i stadenom:
Zij roept in het voorste der woelingen; aan de deuren der poorten spreekt Zij Haar redenen in de stad;
22 Huru länge viljen I, fåkunnige, fåkunnige vara; och de bespottare lust hafva till gabberi, och de galne hata lärdom?
Gij slechten! hoe lang zult gij de slechtigheid beminnen, en de spotters voor zich de spotternij begeren, en de zotten wetenschap haten?
23 Vänder eder till mitt straff; si, jag vill utsäga eder min anda, och göra eder min ord kunnig.
Keert u tot Mijn bestraffing; ziet, Ik zal Mijn Geest ulieden overvloediglijk uitstorten; Ik zal Mijn woorden u bekend maken.
24 Efter jag nu kallar, och I neken det; jag räcker mina hand ut, och ingen aktar dertill;
Dewijl Ik geroepen heb, en gijlieden geweigerd hebt; Mijn hand uitgestrekt heb, en er niemand was, die opmerkte;
25 Och I låten fara all min råd, och viljen icke mitt straff;
En gij al Mijn raad verworpen, en Mijn bestraffing niet gewild hebt;
26 Så vill jag ock le åt edro ofärd, och begabba eder, när det kommer som I frukten;
Zo zal Ik ook in ulieder verderf lachen; Ik zal spotten, wanneer uw vreze komt.
27 När öfver eder kommer, såsom en storm, det I frukten, och edor ofärd såsom ett väder; när öfver eder kommer ångest och nöd.
Wanneer uw vreze komt gelijk een verwoesting, en uw verderf aankomt als een wervelwind; wanneer u benauwdheid en angst overkomt;
28 Då skola de åkalla mig, men jag skall intet svara; de skola bittida söka mig, och intet finna;
Dan zullen zij tot Mij roepen, maar Ik zal niet antwoorden; zij zullen Mij vroeg zoeken, maar zullen Mij niet vinden;
29 Derföre, att de hatade lärdom, och ville icke hafva Herrans fruktan;
Daarom, dat zij de wetenschap gehaat hebben, en de vreze des HEEREN niet hebben verkoren.
30 Ville icke mitt råd, och lastade all min straff.
Zij hebben in Mijn raad niet bewilligd; al Mijn bestraffingen hebben zij versmaad;
31 Så skola de äta af sins väsendes frukt, och af sin råd mätte varda;
Zo zullen zij eten van de vrucht van hun weg, en zich verzadigen met hun raadslagen.
32 Att de fåkunnigas luste dräper dem, och de galnas lycka förgör dem.
Want de afkering der slechten zal hen doden, en de voorspoed der zotten zal hen verderven.
33 Men den mig hörer, han skall säker blifva, och nog hafva, och för intet ondt frukta.
Maar die naar Mij hoort, zal zeker wonen, en hij zal gerust zijn van de vreze des kwaads.
