Klagovisorna 3
1 Jag är en elände man, den hans grymhets ris se måste.
(Аләф) Мән униң ғәзәп тайиғини йәп җәбир-зулум көргән адәмдурмән.
2 Han hafver ledt mig, och låtit mig gå i mörkrena, och icke i ljusena.
Мени У һайдивәтти, Нурға әмәс, бәлки қараңғулуққа маңдурди;
3 Han hafver vändt sina hand emot mig, och handlar fast annorlunda med mig alltid.
Бәрһәқ, У күн бойи қолини маңа қайта-қайта һуҗум қилдурди;
4 Han hafver gjort mitt kött och mina hud gammal, och sönderslagit min ben.
(Бәт) Әтлиримни вә терилиримни қақшал қиливәтти, Сүйәклиримни сундурувәтти.
5 Han hafver byggt emot mig, och bevefvat mig uti galla och mödo.
У маңа муһасирә қурди, Өт сүйи вә җапа билән мени қапсивалди.
6 Han hafver lagt mig uti mörkret, lika som de döda i verldene.
У мени өлгили узун болғанлардәк қап қараңғу җайларда турушқа мәҗбур қилди.
7 Han hafver innemurat mig, så att jag icke utkomma kan, och satt mig uti hårda fjettrar.
(Гимәл) У мени чиқалмайдиған қилип читлап қоршивалди; Зәнҗиримни еғир қилди.
8 Och om jag än ropade och både, så stoppar han öronen till för mina bön.
Мән вақирап нида қилсамму, У дуайимни һеч иштимиди.
9 Han hafver igenmurat min väg med huggen sten, och mina stigar igentäppt.
У йоллиримни җипсилашқан таш там билән тосувалди, Чиғир йоллиримни әгир-тоқай қиливәтти.
10 Han hafver vaktat efter mig lika som en björn, lika som ett lejon i lönlig rum.
(Даләт) У маңа пайлап ятқан ейиқтәк, Пистирмида ятқан ширдәктур.
11 Han hafver låtit mig fela om vägen; han hafver rifvit mig i stycken sönder, och tillintetgjort.
Мени йоллиримдин бурап тетма-титма қилди; Мени түгәштүрди.
12 Han hafver spänt sin båga, och satt mig; såsom ett mål för pilenom.
У оқясини керип, Мени оқиниң қариси қилди.
13 Han hafver utaf kogret låtit skjuta mig i mina njurar.
(Хе) Оқденидики оқларни бөрәклиримгә санҗитқузди.
14 Jag är vorden till spott allo mino folke, och deras dagliga visa.
Мән өз хәлқимгә рәсва объекти, Күн бойи уларниң мәсқирә нахшисиниң нишани болдум.
15 Han hafver måttat mig med bitterhet, och gifvit mig malört dricka.
У маңа зәрдабни тойғичә жутқузуп, Кәкрә сүйини тойғичә ичкүзди.
16 Han hafver slagit mina tänder sönder i små stycke, och vältrat mig uti asko.
(Вав) У чишлиримни шеғил ташлар билән чеқивәтти, Мени күлләрдә түгүлдүрди;
17 Min själ är fördrifven ifrå fridenom; goda, dagar måste jag förgäta.
Җеним тинич-хатирҗәмликтин жирақлаштурулди; Арамбәхшниң немә екәнлигини унтуп кәттим.
18 Jag sade: Mitt hopp är ute, att jag någon tid mer skall vara när Herranom.
Мән: «Дәрманим қалмиди, Пәрвәрдигардин үмүтүм қалмиди» — дедим.
19 Kom dock ihåg, huru jag är elände och öfvergifven, och malört och galla druckit hafver.
(Заин) Мениң хар қилинғанлиримни, сәргәдан болғанлиримни, Әмән вә өт сүйини [йәп-ичкинимни] есиңгә кәлтүргәйсән!
20 Du varder ju deruppå tänkandes; ty min själ säger mig det.
Җеним буларни һәрдайим әсләватиду, Йәргә кирип кәткидәк болмақта.
21 Det lägger jag på hjertat, derföre hoppas mig ännu.
Лекин шуни көңлүмгә кәлтүрүп әсләймәнки, Шуниң билән үмүт қайтидин яниду, —
22 Herrans mildhet är det, att ännu icke är ute med oss; hans barmhertighet hafver än nu icke ända;
(Хәт) Мана, Пәрвәрдигарниң өзгәрмәс меһриванлиқлири! Шуңа биз түгәшмидуқ; Чүнки Униң рәһимдиллиқлириниң айиғи йоқтур;
23 Utan hon är hvar morgon ny, och din trohet är stor.
Улар һәр сәһәрдә йеңилиниду; Сениң һәқиқәт-садиқлиғиң толиму молдур!
24 Herren är min del, säger min själ; derför vill jag hoppas uppå honom.
Өз-өзүмгә: «Пәрвәрдигар мениң несивәмдур; Шуңа мән Униңға үмүт бағлаймән» — дәймән.
25 Ty Herren är god dem som hoppas uppå honom, och den själ som frågar efter honom.
(Тәт) Пәрвәрдигар Өзини күткәнләргә, Өзини издигән җан егисигә меһривандур;
26 Det är en kostelig ting, att man är tålig, och hoppas uppå Herrans hjelp.
Пәрвәрдигарниң ниҗатини күтүш, Уни сүкүт ичидә күтүш яхшидур.
27 Det är en kostelig ting, att man drager oket i ungdomen;
Адәмниң яш вақтида боюнтуруқни көтириши яхшидур.
28 Att en, som öfvergifven är, hafver tålamod, när honom något uppåkommer;
(Йод) У йеганә болуп сүкүт қилип олтарсун; Чүнки Рәб буни униңға жүклиди.
29 Och sätter sin mun uti stoft, och vänter efter hoppet;
Йүзини топа-тупраққа тәккүзсун, — Еһтимал, үмүт болуп қалар?
30 Och låtter slå sig vid kindbenet, och lägger mycken försmädelse uppå sig.
Мәңзини урғучиға тутуп бәрсун; Тил-аһанәтләрни тойғичә ишитсун!
31 Ty Herren drifver icke ifrå sig evinnerliga;
(Каф) Чүнки Рәб әбәдил-әбәд инсандин ваз кәчмәйду;
32 Utan han bedröfvar väl; men han förbarmar sig igen, efter sin stora mildhet.
Азар бәргән болсиму, Өзгәрмәс меһриванлиқлириниң моллуғи билән ичини ағритиду;
33 Ty han plågar och bedröfvar icke menniskona af hjertat;
Чүнки У инсан балилирини хар қилишни яки азаплашни халиған әмәстур.
34 Lika som han ville platt undertrycka låta de elända på jordene;
(Ламәд) Йәр йүзидики барлиқ әсирләрни аяқ астида янҗишқа,
35 Och låta deras sak för Gudi orätta vara;
Һәммидин Алий Болғучиниң алдида адәмни өз һәққидин мәһрум қилишқа,
36 Och dem falskeliga döma låta, lika som Herren såge det intet.
Инсанға өз дәвасида увал қилишқа, — Рәб буларниң һәммисигә гувачи әмәсму?
37 Ho tör då säga, att sådant sker utan Herrans befallning;
(Мәм) Рәб уни буйрумиған болса, Ким дегинини әмәлгә ашуралисун?
38 Och att hvarken ondt eller godt kommer igenom hans befallning?
Күлпәтләр болсун, бәхит-саадәт болсун, һәммиси Һәммидин Алий Болғучиниң ағзидин кәлгән әмәсму?
39 Hvi knorra då menniskorna alltså, medan de lefva? Hvar och en knorre emot sina synder.
Әнди тирик бир инсан немә дәп ағриниду, Адәм балиси гуналириниң җазасидин немә дәп вайсайду?
40 Och låt oss ransaka och söka vårt väsende, och omvända oss till Herran.
(Нун) Йоллиримизни тәкшүрүп синап биләйли, Пәрвәрдигарниң йениға йәнә қайтайли;
41 Låt oss upplyfta vår hjerta, samt med händerna, till Gud i himmelen.
Қоллиримизни көңлимиз билән биллә әрштики Тәңригә көтирәйли!
42 Vi, vi hafve syndat, och olydige varit; derföre hafver du med rätta intet skonat;
Биз итаәтсизлик қилип сәндин йүз өридуқ; Сән кәчүрүм қилмидиң.
43 Utan du hafver förmörkrat oss med vrede, och förföljt och dräpit utan barmhertighet.
(Самәқ) Сән өзүңни ғәзәп билән қаплап, бизни қоғлидиң; Сән өлтүрдүң, һеч рәһим қилмидиң.
44 Du hafver betäckt dig med en sky, att ingen bön derigenom komma kunde.
Сән Өзүңни булут билән қаплиғансәнки, Дуа-тилавәт униңдин һеч өтәлмәс.
45 Du hafver gjort oss till träck och slemhet ibland folken.
Сән бизни хәлиқләр арисида дашқал вә ниҗасәт қилдиң.
46 Alle våre fiender gapa med munnen emot oss.
(Пе) Барлиқ дүшмәнлиримиз бизгә қарап ағзини йоған ечип [мазақ қилди];
47 Vi varde förtryckte och plågade med förskräckelse och ångest.
Үстимизгә чүшти алақзадилик вә ора-қапқан, Вәйранчилиқ һәм һалакәт.
48 Min ögon rinna med vattubäcker, öfver mins folks dotters jämmer.
Хәлқимниң қизи набут болғини үчүн, Көзүмдин яшлар өстәң болуп ақмақта.
49 Min ögon flyta, och kunna icke aflåta; ty der är ingen återvända;
(Айин) Көзүм яшларни үзүлмәй төкүватиду, Улар һеч тохталмайду,
50 Tilldess Herren af himmelen skådar härned, och ser dertill.
Таки Пәрвәрдигар асманлардин төвәнгә нәзәр селип [һалимизға] қариғичә.
51 Mitt öga fräter mig lifvet bort, för alla mins stads döttrars skull.
Мениң көзүм Роһумға азап йәткүзмәктә, Шәһиримниң барлиқ қизлириниң Һали түпәйлидин.
52 Mine fiender hafva besnärt mig, lika som en fågel, utan sak.
(Тсадә) Маңа сәвәпсиз дүшмән болғанлар, Мени қуштәк һәдәп овлап кәлди.
53 De hafva förgjort mitt lif uti ene kulo, och kastat uppå mig stenar.
Улар орида җенимни үзмәкчи болуп, Үстүмгә ташни чөриди.
54 De hafva ock begjutit mitt hufvud med vatten; då sade jag: Nu är det platt ute med mig.
Сулар бешимдин тешип ақти; Мән: «Үзүп ташландим!» — дедим.
55 Men jag åkallade ditt Namn, Herre, nedan utu kulone;
(Коф) Һаңниң түвлиридин намиңни чақирип нида қилдим, и Пәрвәрдигар;
56 Och du hörde mina röst: Bortgöm icke din öron för mitt suckande och ropande.
Сән авазимни аңлидиң; Қутулдурушқа нидайимға қулиқиңни юпурувалмиғин!
57 Nalka dig till mig, när jag åkallar dig och säg; Frukta dig intet.
Саңа нида қилған күнидә маңа йеқин кәлдиң, «Қорқма» — дедиң.
58 Uträtta, du Herre, mins själs sak, och förlossa mitt lif.
(Рәш) И рәб, җенимниң дәвасини өзүң соридиң; Сән маңа һәмҗәмәт болуп һаятимни қутқуздуң.
59 Herre, se dock till, huru orätt mig sker, och hjelp mig till min rätt.
И Пәрвәрдигар, маңа болған уваллиқни көрдүңсән; Мән үчүн һөкүм чиқарғайсән;
60 Du ser alla deras hämnd, och alla deras tankar emot mig.
Сән уларниң маңа қилған барлиқ өчмәнликлирини, Барлиқ қәстлирини көрдуңсән.
61 Herre, du hörer deras försmädelse, och alla deras tankar öfver mig;
(Шийн) И Пәрвәрдигар, уларниң аһанәтлирини, Мени барлиқ қәстлигәнлирини аңлидиңсән,
62 Mina motståndares läppar, och deras rådslag emot mig dagliga.
Маңа қарши турғанларниң шивирлашлирини, Уларниң күн бойи кәйнимдин кусур-кусур қилишқанлирини аңлидиңсән.
63 Se dock, ehvad de sig lägga eller uppstå, så qväda de visor om mig.
Олтарғанлирида, турғанлирида уларға қариғайсән! Мән уларниң [мәсқирә] нахшиси болдум.
64 Vedergäll dem, Herre, såsom de förtjent hafva.
(Тав) Уларниң қоллири қилғанлири бойичә, и Пәрвәрдигар, бешиға җаза яндурғайсән;
65 Låt dem deras hjerta förskräckas och känna dina banno.
Уларниң көңүллирини каҗ қилғайсән! Бу сениң уларға чүшидиған ләнитиң болиду!
66 Förfölj dem med grymhet, och förgör dem under Herrans himmel.
Ғәзәп билән уларни қоғлиғайсән, Уларни Пәрвәрдигарниң асманлири астидин йоқатқайсән!
