Klagovisorna 3

1 Jag är en elände man, den hans grymhets ris se måste.

Aleph. Ik ben de man, die ellende gezien heeft door de roede Zijner verbolgenheid.

2 Han hafver ledt mig, och låtit mig gå i mörkrena, och icke i ljusena.

Aleph. Hij heeft mij geleid en gevoerd in de duisternis, en niet in het licht.

3 Han hafver vändt sina hand emot mig, och handlar fast annorlunda med mig alltid.

Aleph. Hij heeft Zich immers tegen mij gewend, Hij heeft Zijn hand den gansen dag veranderd.

4 Han hafver gjort mitt kött och mina hud gammal, och sönderslagit min ben.

Beth. Hij heeft mijn vlees en mijn huid oud gemaakt, Hij heeft mijn beenderen gebroken.

5 Han hafver byggt emot mig, och bevefvat mig uti galla och mödo.

Beth. Hij heeft tegen mij gebouwd, en Hij heeft mij met galle en moeite omringd.

6 Han hafver lagt mig uti mörkret, lika som de döda i verldene.

Beth. Hij heeft mij gezet in duistere plaatsen, als degenen, die over lang dood zijn.

7 Han hafver innemurat mig, så att jag icke utkomma kan, och satt mig uti hårda fjettrar.

Gimel. Hij heeft mij toegemuurd, dat ik er niet uit gaan kan; Hij heeft mijn koperen boeien verzwaard.

8 Och om jag än ropade och både, så stoppar han öronen till för mina bön.

Gimel. Ook wanneer ik roep en schreeuw, sluit Hij de oren voor mijn gebed.

9 Han hafver igenmurat min väg med huggen sten, och mina stigar igentäppt.

Gimel. Hij heeft mij wegen toegemuurd met uitgehouwen stenen, Hij heeft mijn paden verkeerd.

10 Han hafver vaktat efter mig lika som en björn, lika som ett lejon i lönlig rum.

Daleth. Hij is mij een loerende beer, een leeuw in verborgen plaatsen.

11 Han hafver låtit mig fela om vägen; han hafver rifvit mig i stycken sönder, och tillintetgjort.

Daleth. Hij heeft mijn wegen afgewend; en Hij heeft mij in stukken gebroken; Hij heeft mij woest gemaakt.

12 Han hafver spänt sin båga, och satt mig; såsom ett mål för pilenom.

Daleth. Hij heeft Zijn boog gespannen, en Hij heeft mij den pijl als ten doel gesteld.

13 Han hafver utaf kogret låtit skjuta mig i mina njurar.

He. Hij heeft Zijn pijlen in mijn nieren doen ingaan.

14 Jag är vorden till spott allo mino folke, och deras dagliga visa.

He. Ik ben al mijn volk tot belaching geworden, hun snarenspel den gansen dag.

15 Han hafver måttat mig med bitterhet, och gifvit mig malört dricka.

He. Hij heeft mij met bitterheden verzadigd, Hij heeft mij met alsem dronken gemaakt.

16 Han hafver slagit mina tänder sönder i små stycke, och vältrat mig uti asko.

Vau. Hij heeft mijn tanden met zandsteentjes verbrijzeld, Hij heeft mij in de as nedergedrukt.

17 Min själ är fördrifven ifrå fridenom; goda, dagar måste jag förgäta.

Vau. En Gij hebt mijn ziel verre van den vrede verstoten, ik heb het goede vergeten.

18 Jag sade: Mitt hopp är ute, att jag någon tid mer skall vara när Herranom.

Vau. Toen zeide ik: Mijn sterkte is vergaan, en mijn hoop van den HEERE.

19 Kom dock ihåg, huru jag är elände och öfvergifven, och malört och galla druckit hafver.

Zain. Gedenk aan mijn ellende en aan mijn ballingschap, aan den alsem en galle.

20 Du varder ju deruppå tänkandes; ty min själ säger mig det.

Zain. Mijn ziel gedenkt er wel terdege aan, en zij bukt zich neder in mij.

21 Det lägger jag på hjertat, derföre hoppas mig ännu.

Zain. Dit zal ik mij ter harte nemen, daarom zal ik hopen;

22 Herrans mildhet är det, att ännu icke är ute med oss; hans barmhertighet hafver än nu icke ända;

Cheth. Het zijn de goedertierenheden des HEEREN, dat wij niet vernield zijn, dat Zijn barmhartigheden geen einde hebben;

23 Utan hon är hvar morgon ny, och din trohet är stor.

Cheth. Zij zijn allen morgen nieuw, Uw trouw is groot.

24 Herren är min del, säger min själ; derför vill jag hoppas uppå honom.

Cheth. De HEERE is mijn Deel, zegt mijn ziel, daarom zal ik op Hem hopen.

25 Ty Herren är god dem som hoppas uppå honom, och den själ som frågar efter honom.

Teth. De HEERE is goed dengenen, die Hem verwachten, der ziele, die Hem zoekt.

26 Det är en kostelig ting, att man är tålig, och hoppas uppå Herrans hjelp.

Teth. Het is goed, dat men hope, en stille zij op het heil des HEEREN.

27 Det är en kostelig ting, att man drager oket i ungdomen;

Teth. Het is goed voor een man, dat hij het juk in zijn jeugd draagt.

28 Att en, som öfvergifven är, hafver tålamod, när honom något uppåkommer;

Jod. Hij zitte eenzaam, en zwijge stil, omdat Hij het hem opgelegd heeft.

29 Och sätter sin mun uti stoft, och vänter efter hoppet;

Jod. Hij steke zijn mond in het stof, zeggende: Misschien is er verwachting.

30 Och låtter slå sig vid kindbenet, och lägger mycken försmädelse uppå sig.

Jod. Hij geve zijn wang dien, die hem slaat, hij worde zat van smaad.

31 Ty Herren drifver icke ifrå sig evinnerliga;

Caph. Want de Heere zal niet verstoten in eeuwigheid.

32 Utan han bedröfvar väl; men han förbarmar sig igen, efter sin stora mildhet.

Caph. Maar als Hij bedroefd heeft, zo zal Hij Zich ontfermen, naar de grootheid Zijner goedertierenheden.

33 Ty han plågar och bedröfvar icke menniskona af hjertat;

Caph. Want Hij plaagt of bedroeft des mensen kinderen niet van harte.

34 Lika som han ville platt undertrycka låta de elända på jordene;

Lamed. Dat men al de gevangenen der aarde onder Zijn voeten verbrijzelt;

35 Och låta deras sak för Gudi orätta vara;

Lamed. Dat men het recht eens mans buigt voor het aangezicht des Allerhoogsten;

36 Och dem falskeliga döma låta, lika som Herren såge det intet.

Lamed. Dat men een mens verongelijkt in zijn twistzaak; zou het de Heere niet zien?

37 Ho tör då säga, att sådant sker utan Herrans befallning;

Mem. Wie zegt wat, hetwelk geschiedt, zo het de Heere niet beveelt?

38 Och att hvarken ondt eller godt kommer igenom hans befallning?

Mem. Gaat niet uit den mond des Allerhoogsten het kwade en het goede?

39 Hvi knorra då menniskorna alltså, medan de lefva? Hvar och en knorre emot sina synder.

Mem. Wat klaagt dan een levend mens? Een ieder klage vanwege zijn zonden.

40 Och låt oss ransaka och söka vårt väsende, och omvända oss till Herran.

Nun. Laat ons onze wegen onderzoeken en doorzoeken, en laat ons wederkeren tot den HEERE.

41 Låt oss upplyfta vår hjerta, samt med händerna, till Gud i himmelen.

Nun. Laat ons onze harten opheffen, mitsgaders de handen, tot God in den hemel, zeggende:

42 Vi, vi hafve syndat, och olydige varit; derföre hafver du med rätta intet skonat;

Nun. Wij hebben overtreden, en wij zijn wederspannig geweest, daarom hebt Gij niet gespaard.

43 Utan du hafver förmörkrat oss med vrede, och förföljt och dräpit utan barmhertighet.

Samech. Gij hebt ons met toorn bedekt, en Gij hebt ons vervolgd; Gij hebt ons gedood. Gij hebt niet verschoond.

44 Du hafver betäckt dig med en sky, att ingen bön derigenom komma kunde.

Samech. Gij hebt U met een wolk bedekt, zodat er geen gebed doorkwam.

45 Du hafver gjort oss till träck och slemhet ibland folken.

Samech. Gij hebt ons tot een uitvaagsel en wegwerpsel gesteld, in het midden der volken.

46 Alle våre fiender gapa med munnen emot oss.

Pe. Al onze vijanden hebben hun mond tegen ons opgesperd.

47 Vi varde förtryckte och plågade med förskräckelse och ångest.

Pe. De vreze en de kuil zijn over ons gekomen, de verwoesting en de verbreking.

48 Min ögon rinna med vattubäcker, öfver mins folks dotters jämmer.

Pe. Met waterbeken loopt mijn oog neder, vanwege de breuk der dochter mijns volks.

49 Min ögon flyta, och kunna icke aflåta; ty der är ingen återvända;

Ain. Mijn oog vliet, en kan niet ophouden, omdat er geen rust is;

50 Tilldess Herren af himmelen skådar härned, och ser dertill.

Ain. Totdat het de HEERE van den hemel aanschouwe, en het zie.

51 Mitt öga fräter mig lifvet bort, för alla mins stads döttrars skull.

Ain. Mijn oog doet mijn ziele moeite aan, vanwege al de dochteren mijner stad.

52 Mine fiender hafva besnärt mig, lika som en fågel, utan sak.

Tsade. Die mijn vijanden zijn zonder oorzaak, hebben mij als een vogeltje dapperlijk gejaagd.

53 De hafva förgjort mitt lif uti ene kulo, och kastat uppå mig stenar.

Tsade. Zij hebben mijn leven in een kuil uitgeroeid, en zij hebben een steen op mij geworpen.

54 De hafva ock begjutit mitt hufvud med vatten; då sade jag: Nu är det platt ute med mig.

Tsade. De wateren zwommen over mijn hoofd; ik zeide: Ik ben afgesneden!

55 Men jag åkallade ditt Namn, Herre, nedan utu kulone;

Koph. HEERE! Ik heb Uw Naam aangeroepen uit den ondersten kuil.

56 Och du hörde mina röst: Bortgöm icke din öron för mitt suckande och ropande.

Koph. Gij hebt mijn stem gehoord, verberg Uw oor niet voor mijn zuchten, voor mijn roepen.

57 Nalka dig till mig, när jag åkallar dig och säg; Frukta dig intet.

Koph. Gij hebt U genaderd ten dage, als ik U aanriep; Gij hebt gezegd: Vrees niet!

58 Uträtta, du Herre, mins själs sak, och förlossa mitt lif.

Resch. HEERE! Gij hebt de twistzaken mijner ziel getwist, Gij hebt mijn leven verlost.

59 Herre, se dock till, huru orätt mig sker, och hjelp mig till min rätt.

Resch. HEERE! Gij hebt gezien de verkeerdheid, die men mij aangedaan heeft, oordeel mijn rechtzaak.

60 Du ser alla deras hämnd, och alla deras tankar emot mig.

Resch. Gij hebt al hun wraak gezien, al hun gedachten tegen mij.

61 Herre, du hörer deras försmädelse, och alla deras tankar öfver mig;

Schin. HEERE! Gij hebt hun smaden gehoord, en al hun gedachten tegen mij;

62 Mina motståndares läppar, och deras rådslag emot mig dagliga.

Schin. De lippen dergenen, die tegen mij opstaan, en hun dichten tegen mij den gansen dag.

63 Se dock, ehvad de sig lägga eller uppstå, så qväda de visor om mig.

Schin. Aanschouw hun zitten en opstaan; ik ben hun snarenspel.

64 Vedergäll dem, Herre, såsom de förtjent hafva.

Thau. HEERE! geef hun weder die vergelding, naar het werk hunner handen.

65 Låt dem deras hjerta förskräckas och känna dina banno.

Thau. Geef hun een deksel des harten; Uw vloek zij over hen!

66 Förfölj dem med grymhet, och förgör dem under Herrans himmel.

Thau. Vervolg ze met toorn, en verdelg ze van onder den hemel des HEEREN.