Job 9
1 Job svarade och sade:
Maar Job antwoordde en zeide:
2 Ja, jag vet det fullväl, att så är, att en menniska icke kan bestå rättfärdig för Gud.
Waarlijk, ik weet, dat het zo is; want hoe zou de mens rechtvaardig zijn bij God?
3 Täckes honom träta med honom, så kan han icke svara honom ett emot tusende.
Zo Hij lust heeft, om met hem te twisten, niet een uit duizend zal hij Hem beantwoorden.
4 Han är vis och mägtig; hvem hafver det dock gått väl af, som sig hafver satt emot honom?
Hij is wijs van hart, en sterk van kracht; wie heeft zich tegen Hem verhard, en vrede gehad?
5 Han försätter bergen, förr än de det förnimma; hvilka han i sine vrede omkastar.
Die de bergen verzet, dat zij het niet gewaar worden, Die ze omkeert in Zijn toorn;
6 Han rörer jordena af sitt rum, så att hennes pelare bäfva.
Die de aarde beweegt uit haar plaats, dat haar pilaren schudden;
7 Han talar till solena, så går hon intet upp, och han förseglar stjernorna.
Die de zon gebiedt, en zij gaat niet op; en verzegelt de sterren;
8 Han allena utsträcker himmelen, och går på hafsens vägar.
Die alleen de hemelen uitbreidt, en treedt op de hoogten der zee;
9 Han gör Karlavagnen ( på himmelen ) och Orion; sjustjernorna, och de stjernor söderut.
Die den Wagen maakt, den Orion, en het Zevengesternte, en de binnenkameren van het Zuiden;
10 Han gör mägtig ting, som man icke utransaka kan, och under, deruppå intet tal är.
Die grote dingen doet, die men niet doorzoeken kan; en wonderen, die men niet tellen kan.
11 Si, han går framom mig, förr än jag varder det varse; och han förvandlar sig, förr än jag det märker.
Zie, Hij zal voor mij henengaan, en ik zal Hem niet zien; en Hij zal voorbijgaan, en ik zal Hem niet merken.
12 Si, om han går hasteliga bort, ho vill hemta honom igen? Ho vill säga till honom: Hvad gör du?
Zie, Hij zal roven, wie zal het Hem doen wedergeven? Wie zal tot Hem zeggen: Wat doet Gij?
13 Han är Gud, hans vrede kan ingen stilla; under honom måste buga sig de stolta herrar.
God zal Zijn toorn niet afkeren; onder Hem worden gebogen de hovaardige helpers.
14 Huru skulle jag då svara honom, och finna några ord emot honom?
Hoeveel te min zal ik Hem antwoorden, en mijn woorden uitkiezen tegen Hem?
15 Om jag än rätt hafver, så kan jag dock likväl intet svara honom; utan måste i rättenom bedjas före.
Denwelken ik, zo ik rechtvaardig ware, niet zou antwoorden; mijn Rechter zal ik om genade bidden.
16 Och om jag än åkallade honom, och han hörde mig; så tror jag dock icke, att han hörer mina röst.
Indien ik roep, en Hij mij antwoordt; ik zal niet geloven, dat Hij mijn stem ter ore genomen heeft.
17 Ty han far öfver mig med storm, och gör mig såren mång utan sak.
Want Hij vermorzelt mij door een onweder, en vermenigvuldigt mijn wonden zonder oorzaak.
18 Han låter icke min anda vederqvickas, utan gör mig full med bedröfvelse.
Hij laat mij niet toe mijn adem te verhalen; maar Hij verzadigt mij met bitterheden.
19 Vill man magt, så är han för mägtig; vill man rätten, ho vill vittna med mig?
Zo het aan de kracht komt, zie, Hij is sterk; en zo het aan het recht komt, wie zal mij dagvaarden?
20 Om jag säger att jag är rättfärdig, så fördömer han mig dock; är jag from, så för han mig dock till ondan.
Zo ik mij rechtvaardig, mijn mond zal mij verdoemen; ben ik oprecht, Hij zal mij toch verkeerd verklaren.
21 Är jag än from, så tör min själ dock intet hålla sig dervid; jag begärer intet mer lefva.
Ben ik oprecht, zo acht ik toch mijn ziel niet; ik versmaad mijn leven.
22 Det är det som jag sagt hafver; han förgör både den goda, och den ogudaktiga.
Dat is een ding, daarom zeg ik: Den oprechte en den goddeloze verdoet Hij.
23 När han begynner till att slå, så dräper han straxt, och begabbar de oskyldigas frestelse.
Als de gesel haastelijk doodt, bespot Hij de verzoeking der onschuldigen.
24 Men landet varder gifvet under dens ogudaktigas hand, att han undertrycker dess domare; är det icke så, huru skulle det annars vara.
De aarde wordt gegeven in de hand des goddelozen; Hij overdekt het aangezicht harer rechteren; zo niet, wie is Hij dan?
25 Mine dagar hafva varit snarare än en löpare; de hafva flytt, och hafva intet godt sett.
En mijn dagen zijn lichter geweest dan een loper; zij zijn weggevloden, zij hebben het goede niet gezien.
26 De äro förgångne såsom stark skepp; såsom en örn flyger till maten.
Zij zijn voorbijgevaren met jachtschepen; gelijk een arend naar het aas toevliegt.
27 När jag tänker: Jag vill glömma bort min klagan; jag vill förvandla mitt ansigte, och vederqvicka mig;
Indien mijn zeggen is: Ik zal mijn klacht vergeten, en ik zal mijn gebaar laten varen, en mij verkwikken;
28 Så fruktar jag mig för all min sveda, vetandes, att du icke låter mig vara oskyldig.
Zo schroom ik voor al mijn smarten; ik weet, dat Gij mij niet onschuldig zult houden.
29 Är jag nu ogudaktig, hvi hafver jag då sådana onyttiga vedermödo?
Ik zal toch goddeloos zijn; waarom dan zal ik ijdellijk arbeiden?
30 Om jag än tvådde mig i snö, och gjorde mina händer rena i källo;
Indien ik mij wasse met sneeuwwater, en mijn handen zuivere met zeep;
31 Så doppar du mig dock i träck, och min kläder varda mig illa ståndande.
Dan zult Gij mij in de gracht induiken, en mijn klederen zullen van mij gruwen.
32 Ty han är icke min like, dem jag svara kunde, att vi måtte både komma för rätten.
Want Hij is niet een man, als ik, dien ik antwoorden zou, zo wij te zamen in het gericht kwamen.
33 Det är ingen, som oss åtskiljer; som sätter sina hand emellan oss båda.
Er is geen scheidsman tussen ons, die zijn hand op ons beiden leggen mocht.
34 Han tage sitt ris ifrå mig, och låte sin förskräckelse komma ifrå mig;
Dat Hij van op mij Zijn roede wegdoe, en dat Zijn verschrikking mij niet verbaasd make;
35 Att jag må tala, och icke mer torf frukta för honom; ty jag vet mig oskyldig.
Zo zal ik spreken, en Hem niet vrezen; want zodanig ben ik niet bij mij.
