Job 9
1 Job svarade och sade:
Job antwoordde, en sprak:
2 Ja, jag vet det fullväl, att så är, att en menniska icke kan bestå rättfärdig för Gud.
Zeker, ik weet wel, dat het zo is; Maar hoe kan een mens tegenover God in zijn recht zijn?
3 Täckes honom träta med honom, så kan han icke svara honom ett emot tusende.
Wanneer hij Hem ter verantwoording wil roepen, Geeft Hij niet eens op de duizendmaal antwoord;
4 Han är vis och mägtig; hvem hafver det dock gått väl af, som sig hafver satt emot honom?
Wie heeft den Alwijze en den Almachtige Ooit ongedeerd getrotseerd?
5 Han försätter bergen, förr än de det förnimma; hvilka han i sine vrede omkastar.
Hem, die bergen verzet, en ze merken het niet, Ze onderstboven keert in zijn toorn;
6 Han rörer jordena af sitt rum, så att hennes pelare bäfva.
Die de aarde op haar plaats doet schudden, Haar zuilen trillen ervan;
7 Han talar till solena, så går hon intet upp, och han förseglar stjernorna.
Die de zon bevel geeft, niet te stralen, En de sterren onder een zegel legt!
8 Han allena utsträcker himmelen, och går på hafsens vägar.
Die de hemel uitspant, Hij alleen, En voortschrijdt over de golven der zee;
9 Han gör Karlavagnen ( på himmelen ) och Orion; sjustjernorna, och de stjernor söderut.
Die Grote Beer en Orion schiep, Plejaden en het Zuiderkruis;
10 Han gör mägtig ting, som man icke utransaka kan, och under, deruppå intet tal är.
Die grootse, ondoorgrondelijke dingen wrocht, En talloze wonderen!
11 Si, han går framom mig, förr än jag varder det varse; och han förvandlar sig, förr än jag det märker.
Zie, Hij gaat mij voorbij, en ik zie het niet, Hij glijdt langs mij heen, ik bemerk het niet;
12 Si, om han går hasteliga bort, ho vill hemta honom igen? Ho vill säga till honom: Hvad gör du?
Rooft Hij: Wie zal Hem weerhouden? Wie Hem zeggen: Wat doet Gij?
13 Han är Gud, hans vrede kan ingen stilla; under honom måste buga sig de stolta herrar.
God, die zijn gramschap niet weerhoudt: Zelfs Ráhabs helpers moesten zich onder Hem krommen!
14 Huru skulle jag då svara honom, och finna några ord emot honom?
Hoe zou ik Hem dan ter verantwoording roepen, Mijn woorden tegenover Hem vinden?
15 Om jag än rätt hafver, så kan jag dock likväl intet svara honom; utan måste i rättenom bedjas före.
Ik, die geen antwoord krijg, al heb ik ook recht, Maar mijn Rechter om genade moet smeken;
16 Och om jag än åkallade honom, och han hörde mig; så tror jag dock icke, att han hörer mina röst.
En al gaf Hij mij antwoord, als ik riep, Dan geloof ik niet, dat Hij naar mij zou luisteren.
17 Ty han far öfver mig med storm, och gör mig såren mång utan sak.
Hij, die mij vertrapt om een kleinigheid En mijn smarten vermeerdert om niet;
18 Han låter icke min anda vederqvickas, utan gör mig full med bedröfvelse.
Hij, die mij niet op adem laat komen, Maar mij met bitter wee overstelpt.
19 Vill man magt, så är han för mägtig; vill man rätten, ho vill vittna med mig?
Gaat het om kracht: Hij is er, de Sterke! Gaat het om recht: Wie klaagt Hem aan?
20 Om jag säger att jag är rättfärdig, så fördömer han mig dock; är jag from, så för han mig dock till ondan.
Al had ik ook recht, zijn mond veroordeelde mij; Al was ik onschuldig, Hij verklaarde mij schuldig!
21 Är jag än from, så tör min själ dock intet hålla sig dervid; jag begärer intet mer lefva.
Ben ik onschuldig? Ik weet het zelf nu niet meer. Ik verfoei mijn bestaan: Het is mij allemaal één!
22 Det är det som jag sagt hafver; han förgör både den goda, och den ogudaktiga.
Maar daarom roep ik het uit: Onschuldigen en schuldigen slaat Hij neer!
23 När han begynner till att slå, så dräper han straxt, och begabbar de oskyldigas frestelse.
Wanneer zijn gesel plotseling doodt, Lacht Hij met de vertwijfeling van de onschuldigen;
24 Men landet varder gifvet under dens ogudaktigas hand, att han undertrycker dess domare; är det icke så, huru skulle det annars vara.
Is het land aan bozen overgeleverd, Hij bindt nog een blinddoek op het gelaat van de rechters: Want zo Hij het niet doet, Wie doet het dan wel?
25 Mine dagar hafva varit snarare än en löpare; de hafva flytt, och hafva intet godt sett.
Zo vliegen mijn dagen voorbij, Sneller nog dan een ijlbode; Zo vluchten ze weg, Zonder geluk te aanschouwen;
26 De äro förgångne såsom stark skepp; såsom en örn flyger till maten.
Ze schieten heen als schepen van riet, Als een adelaar, die zich werpt op zijn prooi.
27 När jag tänker: Jag vill glömma bort min klagan; jag vill förvandla mitt ansigte, och vederqvicka mig;
Denk ik, ik wil mijn jammer vergeten, Weer vrolijk schijnen en blij,
28 Så fruktar jag mig för all min sveda, vetandes, att du icke låter mig vara oskyldig.
Dan ben ik weer bang voor al mijn smarten, Wetend, dat Gij mij niet voor onschuldig houdt.
29 Är jag nu ogudaktig, hvi hafver jag då sådana onyttiga vedermödo?
En wanneer ik dan toch schuldig moet zijn, Waarom doe ik mijn best, om niet?
30 Om jag än tvådde mig i snö, och gjorde mina händer rena i källo;
Al was ik mij nog zo schoon met sneeuw, En reinig mijn handen met zeep,
31 Så doppar du mig dock i träck, och min kläder varda mig illa ståndande.
Toch ploft Gij mij neer in het vuil, Zodat mijn kleren van mij walgen.
32 Ty han är icke min like, dem jag svara kunde, att vi måtte både komma för rätten.
Neen, Gij zijt geen mens, zoals ik, dien ik ter verantwoording roep, Zodat wij te zamen voor de rechtbank verschijnen!
33 Det är ingen, som oss åtskiljer; som sätter sina hand emellan oss båda.
Ach, mocht er een scheidsrechter tussen ons zijn, Die zijn hand op ons beiden kon leggen;
34 Han tage sitt ris ifrå mig, och låte sin förskräckelse komma ifrå mig;
Die Gods roede van mij weg zou nemen, Zodat de schrik voor Hem mij niet deerde:
35 Att jag må tala, och icke mer torf frukta för honom; ty jag vet mig oskyldig.
Dan zou ik spreken zonder Hem te vrezen; Maar nu er geen is, neem ik het op voor mijzelf!
