Job 6
1 Job svarade, och sade:
Maar Job antwoordde en zeide:
2 När man voge min jämmer, och lade allt mitt lidande på ena våg,
Och, of mijn verdriet recht gewogen wierd, en men mijn ellende samen in een weegschaal ophief!
3 Så skulle det vara svårare, än sanden i hafvet; derföre är förgäfves hvad jag säger.
Want het zou nu zwaarder zijn dan het zand der zeeen; daarom worden mijn woorden opgezwolgen.
4 Förty dens Allsmägtigas pilar stå i mig, hvilkens grymhet utsuper allan min anda; och Guds förskräckelse äro ställd uppå mig.
Want de pijlen des Almachtigen zijn in mij, welker vurig venijn mijn geest uitdrinkt; de verschrikkingen Gods rusten zich tegen mij.
5 Icke ropar vildåsnen, när han hafver gräs; ej heller oxen, då han hafver foder.
Rochelt ook de woudezel bij het jonge gras? Loeit de os bij zijn voeder?
6 Kan man ock äta det som osaltadt är? Eller månn någor vilja smaka det hvita om äggeblomman?
Wordt ook het onsmakelijke gegeten zonder zout? Is er smaak in het witte des dooiers?
7 Der min själ tillförene vämjade vid, det är nu min mat för värks skull.
Mijn ziel weigert uw woorden aan te roeren; die zijn als mijn laffe spijze.
8 O! att min bön måtte ske, och Gud gåfve mig det jag förhoppas;
Och, of mijn begeerte kwame, en dat God mijn verwachting gave;
9 Att Gud toge till att sönderslå mig, och låte sina hand sönderkrossa mig;
En dat het Gode beliefde, dat Hij mij verbrijzelde, Zijn hand losliet, en een einde met mij maakte!
10 Så hade jag ändå tröst, och ville bedja i minom sjukdom, att han icke skonade mig; jag hafver dock icke nekat dens Heligas tal.
Dat zou nog mijn troost zijn, en zou mij verkwikken in den weedom, zo Hij niet spaarde; want ik heb de redenen des Heiligen niet verborgen gehouden.
11 Hvad är min kraft, att jag skulle kunna härda ut? Och hvad är min ändalykt, att min själ skulle vara tålig?
Wat is mijn kracht, dat ik hopen zou? Of welk is mijn einde, dat ik mijn leven verlengen zou?
12 Min kraft är dock icke af sten, ej är heller mitt kött af koppar.
Is mijn kracht stenen kracht? Is mijn vlees staal?
13 Hafver jag dock ingenstäds hjelp; och ingen ting vill gå fram med mig.
Is dan mijn hulp niet in mij, en is de wijsheid uit mij verdreven?
14 Den der icke bevisar sinom nästa barmhertighet, han öfvergifver dens Allsmägtigas fruktan.
Aan hem, die versmolten is, zou van zijn vriend weldadigheid geschieden; of hij zou de vreze des Almachtigen verlaten.
15 Mine bröder gå förakteliga framom mig, såsom en bäck; såsom en ström framom flyter.
Mijn broeders hebben trouwelooslijk gehandeld als een beek; als de storting der beken gaan zij door;
16 Dock de som rädas för rimfrostet, öfver dem varder fallandes snö.
Die verdonkerd zijn van het ijs, en in dewelke de sneeuw zich verbergt.
17 Den tid hetten tvingar dem, skola de försmäkta; och när det hett blifver, skola de förgås utaf sitt rum.
Ten tijde, als zij van hitte vervlieten, worden zij uitgedelgd; als zij warm worden, verdwijnen zij uit haar plaats.
18 Deras väg går afsides bort; de vandra der intet vägadt är, och förgås.
De gangen haars wegs wenden zich ter zijde af; zij lopen op in het woeste, en vergaan.
19 De se uppå Thema vägar; på rika Arabiens stigar akta de.
De reizigers van Thema zien ze, de wandelaars van Scheba wachten op haar.
20 Men de skola komma på skam, då det är aldrasäkrast; och skola skämma sig, då de deruppå komne äro.
Zij worden beschaamd, omdat elkeen vertrouwde; als zij daartoe komen, zo worden zij schaamrood.
21 Ty I ären nu komne till mig; och medan I sen jämmer, frukten I eder.
Voorwaar, alzo zijt gijlieden mij nu niets geworden; gij hebt gezien de ontzetting, en gij hebt gevreesd.
22 Hafver jag ock sagt: Bärer hit, och skänker mig af edro förmågo?
Heb ik gezegd: Brengt mij, en geeft geschenken voor mij van uw vermogen?
23 Och hjelper mig utu fiendans hand? Och förlosser mig utu tyranners händer?
Of bevrijdt mij van de hand des verdrukkers, en verlost mij van de hand der tirannen?
24 Lärer mig, jag vill tiga; och det jag icke vet, det underviser mig.
Leert mij, en ik zal zwijgen, en geeft mij te verstaan, waarin ik gedwaald heb.
25 Hvi straffen I rättfärdigt tal? Hvilken är ibland eder, som det straffa kan?
O, hoe krachtig zijn de rechte redenen! Maar wat bestraft het bestraffen, dat van ulieden is?
26 I sätten samman ord, allenast till att straffa, och gören med ordom ett förtvifladt mod.
Zult gij, om te bestraffen, woorden bedenken, en zullen de redenen des mismoedigen voor wind zijn?
27 I öfverfallen en fattigan faderlösan, och rycken edar nästa upp med rötter.
Ook werpt gij u op een wees; en gij graaft tegen uw vriend.
28 Dock, medan I hafven begynt, ser uppå mig, om jag varder beslagen med någon lögn för eder.
Maar nu, belieft het u, wendt u tot mij, en het zal voor ulieder aangezicht zijn, of ik liege.
29 Svarer hvad som rätt är; min svar skola väl blifva rätt.
Keert toch weder, laat er geen onrecht wezen, ja, keert weder; nog zal mijn gerechtigheid daarin zijn.
30 Hvad gäller, min tunga hafver icke orätt, och min mun föregifver icke ondt.
Zou onrecht op mijn tong wezen? Zou mijn gehemelte niet de ellenden te verstaan geven?
