Job 41
1 Kan du draga Leviathan med en krok, och fatta hans tungo med ett snöre?
Zult gij den Leviathan met den angel trekken, of zijn tong met een koord, dat gij laat nederzinken?
2 Kan du sätta honom en ring i näsona, och borra honom hans kindben igenom med en syl?
Zult gij hem een bieze in den neus leggen, of met een doorn zijn kaak doorboren?
3 Menar du, att han skall mycket bedjas före, eller smeka dig?
Zal hij aan u veel smekingen maken? Zal hij zachtjes tot u spreken?
4 Menar du, att du kan göra ett förbund med honom, att du må hafva honom till en träl evinnerliga?
Zal hij een verbond met u maken? Zult gij hem aannemen tot een eeuwigen slaaf?
5 Kan du spela med honom såsom med en fogel; eller binda honom dinom pigom?
Zult gij met hem spelen gelijk met een vogeltje, of zult gij hem binden voor uw jonge dochters?
6 Menar du, att sällskapet skola skära honom sönder, att han blifver utdelad ibland köpmännerna?
Zullen de metgezellen over hem een maaltijd bereiden? Zullen zij hem delen onder de kooplieden?
7 Kan du fylla ena not med hans hud, och någon fiskaryssjo med hans hufvud?
Zult gij zijn huis met haken vullen, of met een visserskrauwel zijn hoofd?
8 När du kommer dina hand vid honom, så kom ihåg, att det en strid är, den du icke uthålla kan.
Leg uw hand op hem, gedenk des strijds, doe het niet meer.
9 Si, hans hopp skall fela honom, och han skall uppenbarligen fördrifven varda.
Zie, zijn hoop zal feilen; zal hij ook voor zijn gezicht nedergeslagen worden?
10 Ingen är så dristig, att han honom uppväcka tör. Ho är då den, som för mig bestå kan?
Niemand is zo koen, dat hij hem opwekken zou; wie is dan hij, die zich voor Mijn aangezicht stellen zou?
11 Ho hafver något gifvit mig tillförene, att jag må honom det vedergälla? Mitt är allt det under hela himmelen är.
Wie heeft Mij voorgekomen, dat Ik hem zou vergelden? Wat onder den gansen hemel is, is het Mijne.
12 Jag vill icke förtiga hans kraft; ej heller hans magt, eller huru välskapad han är.
Ik zal zijn leden niet verzwijgen, noch het verhaal zijner sterkte, noch de bevalligheid zijner gestaltenis.
13 Ho kan upptäcka honom hans kläde? Eller ho tör vågat, att fatta honom i tänderna?
Wie zou het opperste zijns kleeds ontdekken? Wie zou met zijn dubbelen breidel hem aankomen?
14 Ho kan öppna hans anletes kindben? Förskräckeliga stå hans tänder allt omkring.
Wie zou de deuren zijns aangezichts opendoen? Rondom zijn tanden is verschrikking.
15 Hans fjäll äro lika som sköldar, sammanfäste hvar i annan.
Zeer uitnemend zijn zijn sterke schilden, elkeen gesloten als met een nauwdrukkend zegel.
16 Det ena hänger in i det andra, så att vädret icke går deremellan;
Het een is zo na aan het andere, dat de wind daar niet kan tussen komen.
17 Det hänger hvar i annan, och hålla sig tillsammans, så att de icke kunna skiljas åt.
Zij kleven aan elkander, zij vatten zich samen, dat zij zich niet scheiden.
18 Hans njusande är såsom ett glimmande ljus; hans ögon äro såsom morgonrodnans ögnahvarf.
Elk een zijner niezingen doet een licht schijnen; en zijn ogen zijn als de oogleden des dageraads.
19 Utaf hans mun fara bloss och eldbrandar.
Uit zijn mond gaan fakkelen, vurige vonken raken er uit.
20 Utaf hans näso går rök, såsom utaf heta grytor och kettlar.
Uit zijn neusgaten komt rook voort, als uit een ziedenden pot en ruimen ketel.
21 Hans ande är glödande kol, och utu hans mun går låge.
Zijn adem zou kolen doen vlammen, en een vlam komt uit zijn mond voort.
22 Han hafver en starkan hals, och det är honom lust, då han något förderfvar.
In zijn hals herbergt de sterkte; voor hem springt zelfs de droefheid van vreugde op.
23 Hans kötts ledamot hänga vid hvartannat; de äro faste i honom, att han icke rörd varder.
De stukken van zijn vlees kleven samen; elkeen is vast in hem, het wordt niet bewogen.
24 Hans hjerta är hårdt såsom sten, och så fast som ett stycke af understenen i qvarnene.
Zijn hart is vast gelijk een steen; ja, vast gelijk een deel van den ondersten molensteen.
25 När han reser sig, förfära sig de starke; och när han får dem fatt, är der ingen nåde.
Van zijn verheffen schromen de sterken; om zijner doorbrekingen wille ontzondigen zij zich.
26 Om man vill till honom med svärd, så rörer han sig intet; eller med spets, skott och harnesk.
Raakt hem iemand met het zwaard, dat zal niet bestaan, spies, schicht noch pantsier.
27 Han aktar jern såsom strå, och koppar såsom ruttet trä.
Hij acht het ijzer voor stro, en het staal voor verrot hout.
28 Ingen skytte förjagar honom; slungostenar äro honom såsom agnar.
De pijl zal hem niet doen vlieden, de slingerstenen worden hem in stoppelen veranderd.
29 Hammaren aktar han såsom strå; han bespottar de bäfvande spetsar.
De werpstenen worden van hem geacht als stoppelen, en hij belacht de drilling der lans.
30 Han kan ligga på skarpt grus; han lägger sig uppå det skarpt är, såsom på dyngo.
Onder hem zijn scherpe scherven; hij spreidt zich op het puntachtige, als op slijk.
31 Han gör, att djupa hafvet sjuder såsom en gryta, och rörer det ihop, såsom man blandar ena salvo.
Hij doet de diepte zieden gelijk een pot; hij stelt de zee als een apothekerskokerij.
32 Efter honom är vägen ljus; djupet aktar han såsom en gamlan gråhårotan.
Achter zich verlicht hij het pad; men zou den afgrond voor grijzigheid houden.
33 På jordene kan ingen liknas honom; han är gjord till att vara utan fruktan.
Op de aarde is niets met hem te vergelijken, die gemaakt is om zonder schrik te wezen.
34 Han föraktar allt det högt är; han är Konung öfver alla högmodiga.
Hij aanziet alles, wat hoog is, hij is een koning over alle jonge hoogmoedige dieren.
