Job 31
1 Jag hafver gjort ett förbund med min ögon, att jag intet skall sköta efter någon jungfru.
Ik heb een verbond gemaakt met mijn ogen; hoe zou ik dan acht gegeven hebben op een maagd?
2 Men hvad gifver mig Gud till löna ofvan efter, och hvad arfvedel den Allsmägtige af höjdene?
Want wat is het deel Gods van boven, of de erve des Almachtigen uit de hoogten?
3 Skulle icke heldre den orättfärdige hafva den vedermödona, och en ogerningsman sådana jämmer lida?
Is niet het verderf voor den verkeerde, ja, wat vreemds voor de werkers der ongerechtigheid?
4 Ser han icke mina vägar, och räknar alla mina gånger?
Ziet Hij niet mijn wegen, en telt Hij niet al mijn treden?
5 Hafver jag vandrat i fåfängelighet, eller min fot skyndat sig till bedrägeri?
Zo ik met ijdelheid omgegaan heb, en mijn voet gesneld heeft tot bedriegerij;
6 Man väge mig på en rätt våg, så skall Gud förnimma min fromhet.
Hij wege mij op, in een rechte weegschaal, en God zal mijn oprechtigheid weten.
7 Hafver min gång vikit utaf vägen, och mitt hjerta efterföljt min ögon, och något lådat vid mina händer,
Zo mijn gang uit den weg geweken is, en mijn hart mijn ogen nagevolgd is, en aan mijn handen iets aankleeft;
8 Så låt mig så, och en annar äte det; och min ätt varde utrotad.
Zo moet ik zaaien, maar een ander eten, en mijn spruiten moeten uitgeworteld worden!
9 Hafver mitt hjerta låtit sig draga till qvinno, och hafver vaktat vid mins nästas dörr,
Zo mijn hart verlokt is geweest tot een vrouw, of ik aan mijns naasten deur geloerd heb;
10 Så varde min hustru af enom androm skämd, och andre besofve henne;
Zo moet mijn huisvrouw met een ander malen, en anderen zich over haar krommen!
11 Ty det är en last och en missgerning för domarena.
Want dat is een schandelijke daad, en het is een misdaad bij de rechters.
12 Ty det vore en eld, som förtärer intill förderf, och all min tilldrägt utrotade.
Want dat is een vuur, hetwelk tot de verderving toe verteert, en al mijn inkomen uitgeworteld zou hebben.
13 Hafver jag föraktat, mins tjenares eller mine tjenarinnos rätt, då de med mig trätte?
Zo ik versmaad heb het recht mijns knechts, of mijner dienstmaagd, als zij geschil hadden met mij;
14 Hvad ville jag göra, när Gud reser sig upp? Och hvad ville jag svara, när han hemsöker?
(Want wat zou ik doen, als God opstond? En als Hij bezoeking deed, wat zou ik Hem antwoorden?
15 Hafver ock icke han gjort honom, den mig i moderlifvet gjorde; och hafver ju så väl tillredt honom i lifvena?
Heeft Hij niet, Die mij in den buik maakte, hem ook gemaakt en Een ons in de baarmoeder bereid?)
16 Hafver jag dem torftigom förnekat hvad de begärde, och låtit enkones ögon försmäkta?
Zo ik den armen hun begeerte onthouden heb, of de ogen der weduwe laten versmachten;
17 Hafver jag ätit min beta allena, att den faderlöse icke också hafver ätit deraf?
En mijn bete alleen gegeten heb, zodat de wees daarvan niet gegeten heeft;
18 Ty ifrå minom ungdom hafver jag hållit mig såsom en fader, och allt ifrå mitt moderlif hafver jag gerna hugsvalat.
(Want van mijn jonkheid af is hij bij mij opgetogen, als bij een vader, en van mijner moeders buik af heb ik haar geleid; )
19 Hafver jag någon sett förgås, derföre att han icke hade kläder; och låtit den fattiga gå oskyldan?
Zo ik iemand heb zien omkomen, omdat hij zonder kleding was, en dat de nooddruftige geen deksel had;
20 Hafva icke hans sidor välsignat mig, då han af min lambs skinn värmad vardt?
Zo zijn lenden mij niet gezegend hebben, toen hij van de vellen mijner lammeren verwarmd werd;
21 Hafver jag låtit komma mina hand vid den faderlösa, ändock jag såg mig i portenom magt hafva,
Zo ik mijn hand tegen den wees bewogen heb, omdat ik in de poort mijn hulp zag;
22 Så falle mina skuldror ifrå mina axlar, och min arm gånge sönder ifrå läggenom.
Mijn schouder valle van het schouderbeen, en mijn arm breke van zijn pijp af!
23 Ty jag fruktade Gud såsom en olycko öfver mig, och kunde hans tunga icke bära.
Want het verderf Gods was bij mij een schrik, en ik vermocht niet vanwege Zijn hoogheid.
24 Hafver jag satt guld till min tröst, och sagt till guldklimpen: Du äst mitt hopp?
Zo ik het goud tot mijn hoop gezet heb, of tot het fijn goud gezegd heb: Gij zijt mijn vertrouwen;
25 Hafver jag gladt mig, att jag myckna ägodelar hade, och min hand allahanda förvärfvat hade?
Zo ik blijde ben geweest, omdat mijn vermogen groot was, en omdat mijn hand geweldig veel verkregen had;
26 Hafver jag sett på ljuset, då det klarliga sken, och på månan, då han i fyllo gick?
Zo ik het licht aangezien heb, wanneer het scheen, of de maan heerlijk voortgaande;
27 Hafver mitt hjerta hemliga låtit sig tälja i det sinnet, att min mun skulle kyssa mina hand?
En mijn hart verlokt is geweest in het verborgen, dat mijn hand mijn mond gekust heeft;
28 Hvilket ock en missgerning är för domarena; förty dermed hade jag nekat Gud i höjdene.
Dat ware ook een misdaad bij den rechter; want ik zou den God van boven verzaakt hebben.
29 Hafver jag gladt mig, när minom fiende gick illa, och upphäfvit mig, att olycka råkade uppå honom?
Zo ik verblijd ben geweest in de verdrukking mijns haters, en mij opgewekt heb, als het kwaad hem vond;
30 Ty jag lät min mun icke synda, så att han önskade hans själ ena banno.
(Ook heb ik mijn gehemelte niet toegelaten te zondigen, mits door een vloek zijn ziel te begeren).
31 Hafva icke de män i mine hyddo måst säga: Ack! att vi icke måtte af hans kött mättade varda.
Zo de lieden mijner tent niet hebben gezegd: Och, of wij van zijn vlees hadden, wij zouden niet verzadigd worden;
32 Ute måste den främmande icke blifva; utan dem vägfarande lät jag mina dörr upp.
De vreemdeling overnachtte niet op de straat; mijn deuren opende ik naar den weg;
33 Hafver jag såsom en menniska skylt mina skalkhet, att jag skulle hemliga fördölja min missgerning?
Zo ik, gelijk Adam, mijn overtredingen bedekt heb, door eigenliefde mijn misdaad verbergende!
34 Hafver jag grufvat mig för stora hopen; eller hafver frändernas föraktelse mig förskräckt? Jag blef stilla, och gick icke ut genom dörrena.
Zeker, ik kon wel een grote menigte geweldiglijk onderdrukt hebben; maar de verachtste der huisgezinnen zou mij afgeschrikt hebben; zodat ik gewezen zou hebben, en ter deure niet uitgegaan zijn.
35 Ho gifver mig en förhörare, att den Allsmägtige må höra mitt begär? Att någor måtte skrifva en bok om mine sak;
Och, of ik een hadde, die mij hoorde! Zie, mijn oogmerk is, dat de Almachtige mij antwoorde, en dat mijn tegenpartij een boek schrijve.
36 Så ville jag taga henne uppå mine axlar, och ombinda mig henne såsom en krono.
Zou ik het niet op mijn schouder dragen? Ik zou het op mij binden als een kroon.
37 Jag ville förkunna talet på mina gånger, och såsom en Förste ville jag det frambära.
Het getal mijner treden zou ik hem aanwijzen; als een vorst zou ik tot hem naderen.
38 Om min jord ropar emot mig, och dess fårar alle tillika gråta;
Zo mijn land tegen mij roept, en zijn voren te zamen wenen;
39 Hafver jag dess frukt obetalad ätit, och gjort åkermännernas lefverne tungt;
Zo ik zijn vermogen gegeten heb zonder geld, en de ziel zijner akkerlieden heb doen hijgen;
40 Så växe mig tistel för hvete, och törne för bjugg. En ända hafva Jobs ord.
Dat voor tarwe distelen voortkomen, en voor gerst stinkkruid! De woorden van Job hebben een einde.
