Job 30

1 Nu le de att mig, som yngre äro än jag; hvilkas fäder jag icke ville vårdat sätta ibland mins hjords hundar;

Ale teraz śmieją się ze mnie młodsi nad mię w latach, których ojcówbym ja był nie chciał położyć ze psami trzody mojej.

2 Hvilkas förmågo jag för intet höll; de icke till ålders komma kunde;

Acz na cóżby mi się była siła rąk ich przydała? bo przy nich starość ich zginęła.

3 De som för hungers skull och bekymmer ensamme flydde in i öknena, nyliga förderfvade och elände vordne;

Albowiem dla niedostatku i głodu samotni byli, i uciekali na niepłodne, ciemne, osobne, i puste miejsce;

4 De som nesslo uppryckte omkring buskarna, och enerötter var deras mat;

Którzy sobie rwali chwasty po chróstach, a korzonki jałowcowe były pokarmem ich.

5 Och då de dem uppryckte, fröjdades de deröfver såsom en tjuf.

Z pośrodku ludzi wyganiano ich; wołano za nimi jako za złodziejem,

6 Vid de stygga bäcker bodde de, uti jordkulor och bergskrefvor;

Tak, iż w łożyskach potoków mieszkać musieli, w jamach podziemnych i w skałach.

7 Emellan buskar ropade de, och ibland tistlar församlade de sig;

Między chróstami ryczeli, pod pokrzywy zgromadzali się.

8 De lösa och föraktada menniskors barn, de som ringast voro i landena.

Synowie ludzi wzgardzonych, i synowie ludzi bezecnych, podlejsi byli nad proch ziemi.

9 Nu är jag deras strängaspel vorden, och måste vara deras nymäre.

Alem teraz pieśnią ich, i stałem się im przypowieścią.

10 De styggas vid mig, och draga sig långt ifrå mig; och spara icke att spotta för mitt ansigte.

Brzydzą się mną, a oddalają się odemnie, i na twarz moję plwać się nie wstydzą.

11 Ty han hafver spänt mina seno, och hafver ödmjukat mig; och lagt ett betsel i munnen uppå mig.

Bo Bóg powagę moję odjął i utrapił mię; dlatego oni wędzidło przed twarzą moją odrzucili.

12 På högra sidone, der jag grönskades, satte de sig upp emot mig; och stötte mina fötter bort, och gjorde en väg öfver mig, till att förderfva mig.

Po prawicy mojej młodzikowie powstawają, nogi moje potrącają, i torują na przeciwko mnie drogi zginienia swego.

13 De hafva förspillt mina stigar; det var dem så lätt att göra mig skada, att de ingen hjelp behöfde dertill.

Popsuli ścieszkę moję, i nędzy do nędzy mojej przyczynili, a nie potrzebują do tego pomocnika.

14 De äro inkomne såsom genom stora refvor, och äro utan ordan infallne;

Jako przerwą szeroką napadają na mię, i na spustoszenie moje walą się.

15 Förskräckelse hafver vändt sig emot mig, och såsom ett väder förföljt mina frihet, och såsom en löpande sky mina helso.

Obróciły się przeciwko mnie strachy, jako wiatr ściągają duszę moję; bo jako obłok przemija zdrowie moje.

16 Men nu utgjuter sig min själ öfver mig, och mine sorgedagar hafva fattat mig.

A teraz we mnie rozlała się dusza moja; ogarnęły mię dni utrapienia;

17 Om nattena varda min ben allestäds igenomborrad; och de, som mig jaga, läggar sig intet till att sofva.

Które w nocy wiercą kości moje we mnie, skąd żyły moje nie mają odpoczynku.

18 Genom stora kraft varder jag margalunda klädd; och de begjorda mig dermed, såsom igenom min kjortels hufvudsmog.

Dla wielkiej boleści zmieniła się szata moja, a jako kołnierz sukni mojej ściska mię.

19 Man hafver trampat mig i träck, och aktat mig lika emot stoft och asko.

Wrzucił mię w błoto, a jestem podobien prochowi i popiołowi.

20 Ropar jag till dig, så svarar du mig intet; går jag fram, så aktar du mig intet.

Wołam do ciebie, a nie wysłuchujesz mię; stoję przed tobą, a nie patrzysz na mię.

21 Du äst mig förvänd till en grufveligan, och drager ditt hat till mig med dine hands starkhet.

Odmieniłeś mi się w okrutnego, a mocą ręki twej sprzeciwiasz mi się.

22 Du lyfter mig upp, och låter mig fara uppå vädrena, och försmälter mig krafteliga;

Podnosisz mię na wiatr, i wsadzasz mię nań, a zdrowemu rozsądkowi rozpłynąć się dopuszczasz.

23 Ty jag vet, du öfverantvardar mig dödenom; der är det hus, som allom lefvandom förelagdt är.

Wiemci, że mię na śmierć podasz, i do domu wszystkim żyjącym naznaczonego.

24 Dock räcker han icke sina hand ut in i benhuset, och de varda ej ropande öfver sitt förderf.

Wszakże na grób nie ściągnie ręki swej, a gdy ich niszczyć będzie, wołać nie będą.

25 Jag gret ju uti den hårda tiden, och min själ varkunnade sig öfver den fattiga.

Izalim nie płakał nad dniem utrapionego? izali się nie smuciła dusza moja nad ubogim?

26 Jag vänte det goda, och det onda kom; jag vänte ljuset, och mörkret kom.

Gdym dobrego oczekiwał, oto przyszło złe; a gdym się spodziewał światłości, przyszła ciemność.

27 Mina inelfvor sjuda, och hålla intet upp; mig är uppåkommen sorgetid.

Wnętrzności moje wezwrzały, a nie uspokoiły się, i ubieżały mię dni utrapienia.

28 Jag går bedröfvad, ändock jag på ingen vredgas; jag står upp i menighetene och ropar.

Chodzę szczerniawszy, ale nie od słońca; powstaję i wołam w zgromadzeniu.

29 Jag är drakars broder, och strutsfoglars stallbroder.

Stałem się bratem smoków, a towarzyszem strusiów młodych.

30 Min hud öfver mig är svart vorden, och min ben är förtorkad af hetta.

Skóra moja poczerniała na mnie, i kości moje wypiekły się od upalenia.

31 Min harpa är vorden en klagan, och min pipa en gråt.

Obróciła się w lament harfa moja, a instrument mój w głos płaczących.