Job 30
1 Nu le de att mig, som yngre äro än jag; hvilkas fäder jag icke ville vårdat sätta ibland mins hjords hundar;
Amma indi yaşca məndən kiçiklər Mənə lağ edirlər. Vaxtı ilə atalarını heç bir işə layiq görməzdim, Sürümün itlərinin yanına belə, qoymazdım.
2 Hvilkas förmågo jag för intet höll; de icke till ålders komma kunde;
Çünki taqətdən düşmüşdülər, Biləklərinin gücü getmişdi, Heç biri işimə yaramırdı.
3 De som för hungers skull och bekymmer ensamme flydde in i öknena, nyliga förderfvade och elände vordne;
Onlar yoxsulluqdan, aclıqdan zəifləmişdi, Gecələr çöl-biyabanda bitki kökü gəmirirdi.
4 De som nesslo uppryckte omkring buskarna, och enerötter var deras mat;
Kollardan duzlu bitkilər toplayırdılar, Süpürgə kollarının köklərini yeyirdilər.
5 Och då de dem uppryckte, fröjdades de deröfver såsom en tjuf.
Xalq arasından qovulurdular, Üstlərinə elə çığırırdılar ki, Elə bil ki oğrudurlar.
6 Vid de stygga bäcker bodde de, uti jordkulor och bergskrefvor;
Vadi yataqlarında, yerin dəliklərində, Qaya ovuqlarında yaşayırdılar.
7 Emellan buskar ropade de, och ibland tistlar församlade de sig;
Kollar arasında bağırırdılar, Qara tikan kolu altında daldalanırdılar.
8 De lösa och föraktada menniskors barn, de som ringast voro i landena.
Axmaqların, adsız-sansız insanların övladlarıdır, Ölkədən qovulmuşdular.
9 Nu är jag deras strängaspel vorden, och måste vara deras nymäre.
İndisə dillərində dastan olmuşam, Ağızlarında məsəl olmuşam.
10 De styggas vid mig, och draga sig långt ifrå mig; och spara icke att spotta för mitt ansigte.
İkrah edərək məndən gen dayanırlar, Hətta üzümə tüpürməkdən çəkinmirlər.
11 Ty han hafver spänt mina seno, och hafver ödmjukat mig; och lagt ett betsel i munnen uppå mig.
Çünki Allah kamanımın ipini boşaltdı, Məni zəlil elədi. Ona görə onlar gözümün qabağındaca Cilovlarını çıxarıb atdılar.
12 På högra sidone, der jag grönskades, satte de sig upp emot mig; och stötte mina fötter bort, och gjorde en väg öfver mig, till att förderfva mig.
Bu avara gənclər sağ tərəfimdən çıxır, Ayaqlarımı büdrədir, Mənə qarşı torpaq qalağı düzəldir.
13 De hafva förspillt mina stigar; det var dem så lätt att göra mig skada, att de ingen hjelp behöfde dertill.
Yolumu bərbad etdilər, Onlara dəstək verən olmasa da, Məni yox etməyə çalışırlar.
14 De äro inkomne såsom genom stora refvor, och äro utan ordan infallne;
Sanki geniş dəliklərdən keçib Viranəlikdən üstümə yuvarlanırlar.
15 Förskräckelse hafver vändt sig emot mig, och såsom ett väder förföljt mina frihet, och såsom en löpande sky mina helso.
Dəhşətlər üstümə doldu, Şərəfimi yel tək sovurdu, Xoşbəxtliyim bulud kimi keçib getdi.
16 Men nu utgjuter sig min själ öfver mig, och mine sorgedagar hafva fattat mig.
İndi canım taqətdən düşdü, Dar günlər məndən bərk yapışdı.
17 Om nattena varda min ben allestäds igenomborrad; och de, som mig jaga, läggar sig intet till att sofva.
Gecələr sümüklərim sızıldayır, Canımı gəmirən ağrılar dayanmır.
18 Genom stora kraft varder jag margalunda klädd; och de begjorda mig dermed, såsom igenom min kjortels hufvudsmog.
Allah paltarı zorla əynimdən çıxarır, Məndən cübbəmin yaxası kimi yapışır.
19 Man hafver trampat mig i träck, och aktat mig lika emot stoft och asko.
Məni lilə batırır, Toza, külə dönmüşəm.
20 Ropar jag till dig, så svarar du mig intet; går jag fram, så aktar du mig intet.
Sənə yalvarıram, cavab vermirsən, Ayağa qalxmağıma göz qoyursan.
21 Du äst mig förvänd till en grufveligan, och drager ditt hat till mig med dine hands starkhet.
Mənə qarşı rəhmsizsən, Güclü əllərinlə məni əzirsən.
22 Du lyfter mig upp, och låter mig fara uppå vädrena, och försmälter mig krafteliga;
Məni qaldırıb yel üstünə mindirirsən, Fırtına içinə salıb məni darmadağın edirsən.
23 Ty jag vet, du öfverantvardar mig dödenom; der är det hus, som allom lefvandom förelagdt är.
Bilirəm, məni ölümə, Bütün ömür sürənlər üçün təyin olunan son mənzilə aparacaqsan.
24 Dock räcker han icke sina hand ut in i benhuset, och de varda ej ropande öfver sitt förderf.
Yıxılana əl qaldırmaq olmaz, Bəlaya düşənin harayına çatan yoxdur.
25 Jag gret ju uti den hårda tiden, och min själ varkunnade sig öfver den fattiga.
Məgər dara düşənlər üçün ağlamırdımmı? Yoxsulların halına yanmırdımmı?
26 Jag vänte det goda, och det onda kom; jag vänte ljuset, och mörkret kom.
Mən yaxşılıq gözlədim, yamanlıq gəldi, Mən işıq umarkən qaranlıq gəldi.
27 Mina inelfvor sjuda, och hålla intet upp; mig är uppåkommen sorgetid.
Ürəyim çırpınır, rahatlığı yoxdur, Ağır günlər qarşımı kəsdi.
28 Jag går bedröfvad, ändock jag på ingen vredgas; jag står upp i menighetene och ropar.
Yoxdur bir işıq ucu, qarala-qarala gəzirəm, Camaat arasında durub fəryad edirəm.
29 Jag är drakars broder, och strutsfoglars stallbroder.
Çaqqallara qardaş oldum, Bayquşlara yoldaş oldum.
30 Min hud öfver mig är svart vorden, och min ben är förtorkad af hetta.
Qaralan dərim soyulur, Qızdırmadan sümüklərim yanır.
31 Min harpa är vorden en klagan, och min pipa en gråt.
Liram yas tutub nalə çəkir, Tütəyim zar-zar inləyir.
