Job 3
1 Derefter upplät Job sin mun, och förbannade sin dag;
Daarna opende Job zijn mond, om zijn geboorte dag te verwensen
2 Utbrast, och sade:
En Job hief aan en sprak:
3 Den dagen vare förtappad, på hvilkom jag född är; och den natten, då man sade: En man är aflad.
De dag verga, waarop ik geboren werd; De nacht, die sprak: Er is een knaapje ontvangen!
4 Den samme dagen vare mörk, och Gud fråge intet efter honom ofvanefter; ingen klarhet skine öfver honom.
Die dag: hij worde duisternis, God in den hoge zij er niet om bekommerd; Geen lichtglans moge hem bestralen,
5 Mörkret behålle honom, och töcken blifve öfver honom med tjockt moln; och dimba om dagen göre honom gräselig.
Maar duisternis en schaduw des doods hem bedekken; Mogen wolken zich boven hem samenpakken, En zonsverduistering hem verschrikken!
6 Den samma nattena begripe mörker; och glädje sig icke ibland årsens dagar, och komme icke i månadetalet.
Die nacht: het donker rove hem weg, Hij telle niet mee onder de dagen van het jaar, En trede niet op in het getal van de maanden. Mogen de sterren van zijn ochtendschemering worden gedoofd; Hij hope op licht, dat niet daagt, Hij aanschouwe de wimpers van het morgenrood niet!
7 Si, vare den natten ensam, och ingen glädje komme deruti.
Ja, troosteloos blijve die nacht, Geen juichtoon dringe tot hem door;
8 De der dagen förbanna, de förbanne henne; och de som redo äro till att uppväcka Leviathan.
Laat de dagbeheksers hem vervloeken, Gereed, om Liwjatan tegen hem op te hitsen:
9 Hennes stjernor varde mörka; förvänte ljus, och det komme intet; och se intet morgonrodnans ögnabryn;
Mogen de sterren van zijn ochtendschemering worden gedoofd; Hij hope op licht, dat niet daagt, Hij aanschouwe de wimpers van het morgenrood niet!
10 Att hon icke igenlyckte mins lifs dörr, och icke bortgömde olyckona för min ögon.
Want hij sloot mij de deuren niet dicht van de schoot, Hij verborg niet het leed voor mijn ogen!
11 Hvi blef jag icke straxt död i moderlifvet? Hvi vardt jag icke förgjord, då jag utu moderlifvet kommen var?
Waarom stierf ik niet, toen ik uit de moederschoot kwam, Ging ik niet dood, toen ik haar lichaam verliet;
12 Hvi hafva de tagit mig upp i skötet? Hvi hafver jag ditt spenar?
Waarom wachtten twee knieën mij op, Waarom twee borsten, om mij te zogen;
13 Så låge jag nu, och vore stilla; sofve och hade ro;
Dan lag ik nu neer, en had rust; Ik zou slapen, en door niets meer worden gestoord:
14 Med Konungar och rådherrar på jordene, som bygga det öde är;
Naast koningen en rijksbestuurders, Die zich grafmonumenten hebben gebouwd;
15 Eller med Förstar, som guld hafva, och sin hus full med silfver;
Naast vorsten, badend in goud, En die hun paleizen vulden met zilver.
16 Eller som den der otida född är fördold, och vore icke till; såsom de unga barn, som aldrig hafva sett ljuset.
Waarom werd ik niet weggestopt als een misdracht, Als kinderkens, die het licht niet aanschouwen?
17 Der måste ju de ogudaktige låta af sitt öfvervåld; der hvilas dock de som mycket omak haft hafva.
Daar, waar de bozen hun tieren staken, Waar rust vindt, wiens kracht is bezweken;
18 Der hafva fångar frid med androm, och höra icke trugarens röst.
Waar de gevangenen allemaal vrede genieten, En de stem van de drijvers niet horen;
19 Der äro både små och store; tjenaren och den som ifrå sin herra fri är.
Waar kleinen en groten gelijk zijn, De slaven van hun meesters bevrijd.
20 Hvi är ljus gifvet dem arma, och lif de bedröfvade hjerta;
Waarom het licht aan een rampzalige geschonken, Aan zielsbedroefden het leven:
21 (De der vänta efter döden, och han kommer icke; och uppgrofvo honom väl utu fördold rum;
Aan hen, die de dood verbeiden, die niet komt, Die met groter vlijt naar hem dan naar schatten graven;
22 De der fröjda sig mycket, och äro glade, att de kunna få grafvena; )
Die met blijdschap zouden juichen, En jubelen, wanneer zij het graf zouden vinden?
23 Och dem månne, hvilkens väg fördold är, och för honom af Gudi skyld varder?
Aan den man, wiens pad in de duisternis ligt, Wien God elke uitweg heeft afgesneden!
24 Förty min suckan är min dagliga spis; mine tårar äro min dryck.
Want als mijn brood komt mijn zuchten, En als water stort zich mijn jammerklacht uit;
25 Ty det jag fruktade, det är kommet öfver mig; och det jag räddes, hafver råkat på mig.
Wanneer ik bang voor iets ben, overvalt het mij, Mij treft, wat ik ducht!
26 Var jag icke lyckosam? Var jag icke stilla? Hade jag icke goda ro? Och sådana oro kommer.
Neen, geen rust voor mij, geen heil en geen vrede, Maar altijd weer tobben!
