Job 3
1 Derefter upplät Job sin mun, och förbannade sin dag;
Bundan sonra Əyyub ağzını açıb öz doğulduğu günə lənət etdi.
2 Utbrast, och sade:
Dilə gəlib belə dedi:
3 Den dagen vare förtappad, på hvilkom jag född är; och den natten, då man sade: En man är aflad.
«Kaş ki mən doğulan gün yox olaydı, “Oğlun oldu!” deyilən gecə yox olaydı.
4 Den samme dagen vare mörk, och Gud fråge intet efter honom ofvanefter; ingen klarhet skine öfver honom.
O gün qara gələydi, Allah göydən o günün qayğısına qalmayaydı, O gün üçün sabah açılmayaydı.
5 Mörkret behålle honom, och töcken blifve öfver honom med tjockt moln; och dimba om dagen göre honom gräselig.
O günü zülmət, qatı qaranlıq bürüyəydi, Üzünü bulud tutaydı, Nurunu qaranlıq batıraydı.
6 Den samma nattena begripe mörker; och glädje sig icke ibland årsens dagar, och komme icke i månadetalet.
O gecəni zil qaranlıq udub yeyəydi, İlin günləri arasında fərəh tapmayaydı, Ayın günləri sırasına girməyəydi.
7 Si, vare den natten ensam, och ingen glädje komme deruti.
Kaş o gecə qısır olaydı, Sevincsiz, səssiz qalaydı!
8 De der dagen förbanna, de förbanne henne; och de som redo äro till att uppväcka Leviathan.
Günlərə lənət oxuyanlar, Livyatanı oyatmağa mahir olanlar Qoy o günə lənət yağdırsın.
9 Hennes stjernor varde mörka; förvänte ljus, och det komme intet; och se intet morgonrodnans ögnabryn;
Dan ulduzları sönəydi, İşığa olan ümidləri boşa çıxaydı, Sübhün nuru görünməyəydi.
10 Att hon icke igenlyckte mins lifs dörr, och icke bortgömde olyckona för min ögon.
Əfsus ki O, anamın bətninin qapılarını bağlamadı, Gözlərimi əzabsız saxlamadı.
11 Hvi blef jag icke straxt död i moderlifvet? Hvi vardt jag icke förgjord, då jag utu moderlifvet kommen var?
Niyə doğulanda mən ölmədim, Bətndən çıxarkən nəfəsim kəsilmədi?
12 Hvi hafva de tagit mig upp i skötet? Hvi hafver jag ditt spenar?
Niyə məni dizlərin arasından aldılar, Əmizdirmək üçün ağzıma döş saldılar?
13 Så låge jag nu, och vore stilla; sofve och hade ro;
Belə olmasaydı, indi rahat uzanardım, Yatıb dincələrdim
14 Med Konungar och rådherrar på jordene, som bygga det öde är;
Özləri üçün viranə şəhərləri tikən Dünya padşahları və müşavirlərlə,
15 Eller med Förstar, som guld hafva, och sin hus full med silfver;
Evlərini gümüşə qərq edən Qızıl xəzinəsi olan rəhbərlərlə.
16 Eller som den der otida född är fördold, och vore icke till; såsom de unga barn, som aldrig hafva sett ljuset.
Niyə bətndən yarımçıq uşaq tək düşmədim? Niyə işıq üzü görməyən körpə kimi basdırılmadım?
17 Der måste ju de ogudaktige låta af sitt öfvervåld; der hvilas dock de som mycket omak haft hafva.
Orada pis adamlar belə, kini atır, Yorğunlar rahatlıq tapır,
18 Der hafva fångar frid med androm, och höra icke trugarens röst.
Məhbuslar dinc yaşayır, Nəzarətçinin səsi çıxmır.
19 Der äro både små och store; tjenaren och den som ifrå sin herra fri är.
Orada kiçik də, böyük də vardır, Qul ağasından da azaddır.
20 Hvi är ljus gifvet dem arma, och lif de bedröfvade hjerta;
Niyə əzab çəkənlər işıq üzü görür, Əziyyət içində olanlar həyata gəlir?
21 (De der vänta efter döden, och han kommer icke; och uppgrofvo honom väl utu fördold rum;
Ölüm arzulayırlar amma tapmırlar, Dəfinə axtarmaqdan da çox onu axtarırlar,
22 De der fröjda sig mycket, och äro glade, att de kunna få grafvena; )
Onlar məzar tapanda fərəhlənər, Şadlanaraq sevinər.
23 Och dem månne, hvilkens väg fördold är, och för honom af Gudi skyld varder?
Hara getdiyi bilinməyən insana, Ətrafına Allah sədd çəkdiyi adama niyə ömür verilir?
24 Förty min suckan är min dagliga spis; mine tårar äro min dryck.
Çörəkdən əvvəl ah-zar gəlir, Nalələrim sular kimi tökülür.
25 Ty det jag fruktade, det är kommet öfver mig; och det jag räddes, hafver råkat på mig.
Çəkindiyim şeylər üzərimə tökülür, Qorxduğum şeylər başıma gəlir.
26 Var jag icke lyckosam? Var jag icke stilla? Hade jag icke goda ro? Och sådana oro kommer.
Rahatlığım, sakitliyim, dincliyim yoxdur, Ancaq sıxıntım vardır».
