Job 29

1 Och Job hof åter upp sitt ordspråk, och sade:

ایوب به سخنان خود ادامه داده، گفت:

2 Ack! att jag vore såsom uti de förra månader, uti de dagar då Gud bevarade mig.

ای کاش روزهای گذشته بازمی‌گشت، روزهایی که خدا، نگهدار من بود

3 Då hans lykta sken öfver mitt hufvud, och jag i mörkrena gick vid hans ljus;

و راهی را که در پیش داشتم روشن می‌ساخت و من با نور او در دل تاریکی قدم برمی‌داشتم!

4 Såsom jag var i min ungdoms tid, då Guds hemlighet var öfver mina hyddo;

بله، در آن روزها کامران بودم و زیر سایهٔ خدا زندگی می‌کردم.

5 Då den Allsmägtige ännu med mig var, och mine tjenare allt omkring mig;

خدای قادر مطلق همراه من بود و فرزندانم در اطراف من بودند.

6 Då jag tvådde min väg uti smör, och hälleberget utgöt mig oljoflodar;

من پاهای خود را با شیر می‌شستم و از صخره‌ها برای من چشمه‌های روغن زیتون جاری می‌شد!

7 Då jag utgick till stadsporten, och lät bereda mig mitt säte på gatone;

در آن روزها به دروازهٔ شهر می‌رفتم و در میان بزرگان می‌نشستم.

8 Då mig ynglingar sågo, och undstungo sig, och de gamle uppstodo för mig;

جوانان با دیدن من با احترام کنار می‌رفتند، پیران از جا برمی‌خاستند،

9 Då de öfverste igen vände att tala, och lade sina hand på sin mun;

ریش‌سفیدان قوم خاموش شده، دست بر دهان خود می‌گذاشتند

10 Då Förstarnas röst gömde sig undan, och deras tunga lådde vid deras gom.

و بزرگان سکوت اختیار می‌کردند.

11 Ty hvilkens öra mig hörde, den prisade mig saligan; och hvilkens öga mig såg, den vittnade om mig.

هر که مرا می‌دید و حرفهایم را می‌شنید از من تعریف و تمجید می‌کرد؛

12 Förty jag halp den fattiga, som ropade, och den faderlösa, som ingen hjelpare hade.

زیرا من به داد فقرا می‌رسیدم و یتیمانی را که یار و یاور نداشتند کمک می‌کردم.

13 Dens välsignelse, som förgås skulle, kom öfver mig; och jag tröstade enkones hjerta.

کسانی را که دم مرگ بودند یاری می‌دادم و ایشان برایم دعای خیر می‌کردند و کاری می‌کردم که دل بیوه‌زنان شاد شود.

14 Rättfärdighet var min klädebonad, den iklädde jag såsom en kjortel; och min dom var min skrud.

هر کاری که انجام می‌دادم از روی عدل و انصاف بود؛ عدالت جامه من بود و انصاف تاج من.

15 Jag var dens blindas öga, och dens haltas fot.

برای کورها چشم و برای لنگان پا بودم؛

16 Jag var de fattigas fader, och hvilken sak jag icke visste, den utfrågade jag.

برای فقرا پدر بودم و از حق غریبه‌ها دفاع می‌کردم.

17 Jag sönderslog dens orättfärdigas oxlatänder, och tog rofvet utu hans tänder.

دندانهای ستمگران را می‌شکستم و شکار را از دهانشان می‌گرفتم.

18 Jag tänkte: Jag vill dö uti mitt näste, och göra mina dagar många såsom sand.

در آن روزها فکر می‌کردم که حتماً پس از یک زندگی خوش طولانی به آرامی در جمع خانوادۀ خود خواهم مرد.

19 Min säd gick upp af vätsko, och dagg blef öfver min årsväxt.

زیرا مانند درختی بودم که ریشه‌هایش به آب می‌رسید و شاخه‌هایش از شبنم سیراب می‌شد.

20 Min härlighet förnyade sig för mig, och min båge förvandlade sig i mine hand.

پیوسته افتخارات تازه‌ای نصیبم می‌شد و به قدرتم افزوده می‌گشت.

21 De hörde mig, och tigde; och vaktade uppå mitt råd.

همه با سکوت به حرفهایم گوش می‌دادند و برای نصیحت‌های من ارزش قائل بودند.

22 Efter min ord talade ingen mer, och mitt tal dröp på dem.

پس از اینکه سخنانم تمام می‌شد آنها دیگر حرفی نمی‌زدند، زیرا نصایح من برای آنها قانع کننده بود.

23 De vaktade på mig såsom på regn, och uppgapade med munnen såsom efter aftonregn.

آنها مانند کسی که در زمان خشکسالی انتظار باران را می‌کشد، با اشتیاق در انتظار سخنان من بودند.

24 Om jag log till dem, förläto de sig intet deruppå; och torde intet bedröfva mig.

وقتی که دلسرد بودند، با یک لبخند آنها را تشویق می‌کردم و بار غم را از دلهایشان برمی‌داشتم.

25 När jag ville komma till deras handlingar, så måste jag sitta främst; och bodde såsom en Konung ibland krigsfolk, då jag hugsvalade dem som sorgfulle voro.

مانند کسی بودم که عزاداران را تسلی می‌دهد. در میان ایشان مثل یک پادشاه حکومت می‌کردم و مانند یک رهبر آنها را راهنمایی می‌نمودم.