Job 29
1 Och Job hof åter upp sitt ordspråk, och sade:
En Job ging voort zijn spreuk op te heffen, en zeide:
2 Ack! att jag vore såsom uti de förra månader, uti de dagar då Gud bevarade mig.
Och, of ik ware, gelijk in de vorige maanden, gelijk in de dagen, toen God mij bewaarde!
3 Då hans lykta sken öfver mitt hufvud, och jag i mörkrena gick vid hans ljus;
Toen Hij Zijn lamp deed schijnen over mijn hoofd, en ik bij Zijn licht de duisternis doorwandelde;
4 Såsom jag var i min ungdoms tid, då Guds hemlighet var öfver mina hyddo;
Gelijk als ik was in de dagen mijner jonkheid, toen Gods verborgenheid over mijn tent was;
5 Då den Allsmägtige ännu med mig var, och mine tjenare allt omkring mig;
Toen de Almachtige nog met mij was, en mijn jongens rondom mij;
6 Då jag tvådde min väg uti smör, och hälleberget utgöt mig oljoflodar;
Toen ik mijn gangen wies in boter, en de rots bij mij oliebeken uitgoot;
7 Då jag utgick till stadsporten, och lät bereda mig mitt säte på gatone;
Toen ik uitging naar de poort door de stad, toen ik mijn stoel op de straat liet bereiden.
8 Då mig ynglingar sågo, och undstungo sig, och de gamle uppstodo för mig;
De jongens zagen mij, en verstaken zich, en de stokouden rezen op en stonden.
9 Då de öfverste igen vände att tala, och lade sina hand på sin mun;
De oversten hielden de woorden in, en leiden de hand op hun mond.
10 Då Förstarnas röst gömde sig undan, och deras tunga lådde vid deras gom.
De stem der vorsten verstak zich, en hun tong kleefde aan hun gehemelte.
11 Ty hvilkens öra mig hörde, den prisade mig saligan; och hvilkens öga mig såg, den vittnade om mig.
Als een oor mij hoorde, zo hield het mij gelukzalig; als mij een oog zag, zo getuigde het van mij.
12 Förty jag halp den fattiga, som ropade, och den faderlösa, som ingen hjelpare hade.
Want ik bevrijdde den ellendige, die riep, en den wees, die geen helper had.
13 Dens välsignelse, som förgås skulle, kom öfver mig; och jag tröstade enkones hjerta.
De zegen desgenen, die verloren ging, kwam op mij; en het hart der weduwe deed ik vrolijk zingen.
14 Rättfärdighet var min klädebonad, den iklädde jag såsom en kjortel; och min dom var min skrud.
Ik bekleedde mij met gerechtigheid, en zij bekleedde mij; mijn oordeel was als een mantel en vorstelijke hoed.
15 Jag var dens blindas öga, och dens haltas fot.
Den blinden was ik tot ogen, en den kreupelen was ik tot voeten.
16 Jag var de fattigas fader, och hvilken sak jag icke visste, den utfrågade jag.
Ik was den nooddruftigen een vader; en het geschil, dat ik niet wist, dat onderzocht ik.
17 Jag sönderslog dens orättfärdigas oxlatänder, och tog rofvet utu hans tänder.
En ik verbrak de baktanden des verkeerden, en wierp den roof uit zijn tanden.
18 Jag tänkte: Jag vill dö uti mitt näste, och göra mina dagar många såsom sand.
En ik zeide: Ik zal in mijn nest den geest geven, en ik zal de dagen vermenigvuldigen als het zand.
19 Min säd gick upp af vätsko, och dagg blef öfver min årsväxt.
Mijn wortel was uitgebreid aan het water, en dauw vernachtte op mijn tak.
20 Min härlighet förnyade sig för mig, och min båge förvandlade sig i mine hand.
Mijn heerlijkheid was nieuw bij mij, en mijn boog veranderde zich in mijn hand.
21 De hörde mig, och tigde; och vaktade uppå mitt råd.
Zij hoorden mij aan, en wachtten, en zwegen op mijn raad.
22 Efter min ord talade ingen mer, och mitt tal dröp på dem.
Na mijn woord spraken zij niet weder, en mijn rede drupte op hen.
23 De vaktade på mig såsom på regn, och uppgapade med munnen såsom efter aftonregn.
Want zij wachtten naar mij, gelijk naar den regen, en sperden hun mond open, als naar den spaden regen.
24 Om jag log till dem, förläto de sig intet deruppå; och torde intet bedröfva mig.
Lachte ik hun toe, zij geloofden het niet; en het licht mijns aangezichts deden zij niet nedervallen.
25 När jag ville komma till deras handlingar, så måste jag sitta främst; och bodde såsom en Konung ibland krigsfolk, då jag hugsvalade dem som sorgfulle voro.
Verkoos ik hun weg, zo zat ik bovenaan, en woonde als een koning onder de benden, als een, die treurigen vertroost.
