Job 28
1 Silfret hafver sin gång, och guldet sitt rum, der det verkas.
Zeker, er is een plaats, waaruit het zilver komt, Een oord, waar het goud wordt gewassen,
2 Jern tager man utaf jordene, och utaf stenar smälter man koppar.
Het ijzer uit de bodem gehaald, De steen tot koper gesmolten;
3 På mörkret varder ju en tid ände, och finner ju någor på sistone det fördolda.
Waar men in de uiterste duisternis doordringt, En de diepste plekken doorvorst. In de rotsen, duister en somber.
4 Det springer ut en sådana bäck, att de, som bo deromkring, icke kunna gå deröfver till fots; han varder menniskomen allt för djup, och flyter sin kos.
Worden schachten gehakt door een volk, dat er niet hoort, Dat door de wandelaars wordt vergeten, Daar ver van de mensen hangt en zweeft;
5 Man får ock eld nedan utu jordene; der dock ofvantill bröd växer.
En de aarde, waaruit het brood ontspruit, Wordt in haar ingewanden omgewoeld als door vuur.
6 Man finner saphir på somlig rum, och jordklimpar, der guld är uti.
Haar rotsen zijn de plaats van saffier, Haar stof bevat goud;
7 Den stigen hafver ingen fogel kunnat, och intet gamsöga sett;
De arend kent er de weg niet heen, Het valkenoog bespeurt hem niet;
8 De stolta barn hafva icke trampat honom, och intet lejon gångit deruppå.
De roofdieren betreden hem niet, De luipaard gaat er niet heen.
9 Bär man också handena på stenen, och grafver bergen omkull.
De mens slaat zijn hand aan de harde steen, Woelt de bergen om van hun grondslag af,
10 Man grafver bäcker utu hällebergen, och allt det kosteligit är, ser ögat.
Breekt gangen in de rotsen uit, Niets kostbaars ontsnapt aan zijn oog;
11 Man förtager strömmom vattnet, och hafver fram i ljuset det derutinnan fördoldt är.
Hij zoekt de bronnen der stromen af, En brengt wat verborgen lag aan het licht.
12 Huru vill man nu vishet finna, och hvar är rummet till förståndighet?
Maar de wijsheid, waar is zij te vinden, En waar is het oord van het inzicht?
13 Ingen vet hvar hon ligger; och varder icke funnen i de lefvandes lande.
De mens kent er de weg niet heen, In het land der levenden bevindt ze zich niet.
14 Afgrundet säger: Hon är icke i mig; och hafvet säger: När mig är hon icke.
De afgrond roept: In mij is ze niet! De zee herhaalt: Ze is niet bij mij!
15 Man kan icke gifva der penningar före, ej heller silfver uppväga, till att betala henne med.
Zij wordt niet gekocht voor het fijnste goud, Geen zilver gewogen, om haar te betalen;
16 Hon räknas icke vid Ophiriskt guld, eller vid kostelig onich och saphir;
Zij wordt niet geschat tegen goud van Ofir, Tegen kostbare onyx, noch saffier;
17 Guld och diamant kan icke liknas dervid, ej heller kan hon tillbytas för gyldene klenodier.
Geen goud, geen glaswerk kan haar evenaren, Geen gouden vaas is haar prijs.
18 Ramoth och Gabis aktar man intet; hon är högre aktad än perlor.
Paarlen en kristal zijn naast haar niet in tel, Het vinden der wijsheid gaat dat van koralen te boven;
19 Topats af Ethiopien varder icke lika skattad emot henne, och det renaste guld gäller icke deremot.
Topaas van Koesj kan het niet bij haar halen, Het zuiverst goud weegt niet tegen haar op.
20 Hvadan kommer då visheten? Och hvar är rummet till förståndigheten?
De wijsheid, waar komt zij vandaan; Het inzicht, waar is zijn plaats?
21 Hon är fördold för allas lefvandes ögon, och öfverskyld för foglarna under himmelen.
Zij ligt verborgen voor het oog van al wat leeft, Verscholen voor de vogels in de lucht;
22 Fördömelsen och döden säga: Vi hafve med vår öron hört hennes rykte.
De onderwereld en dood roepen uit: Onze oren hebben enkel van haar bij geruchte gehoord.
23 Gud vet vägen dertill, och känner hennes rum.
Het is God, die de weg naar haar kent, Hij alleen weet, waar zij toeft.
24 Förty han ser jordenes ända, och skådar allt det under himmelen är;
Want Hij blikte tot aan de grenzen der aarde, Zag al wat onder de hemel bestond:
25 Så att han gifver vädrena sina vigt, och vattnena sitt matt.
Toen Hij het gewicht van de wind bepaalde, De maat voor het water bestemde;
26 Då han satte regnena ett mål före, och tordönenom och ljungeldenom sin väg,
Toen Hij de regen zijn wet gaf, En de donder zijn weg.
27 Då såg han henne, och räknade henne; tillredde henne, och fann henne;
Toen aanschouwde Hij haar en verkondigde haar, Kende Hij haar en doorgrondde haar;
28 Och sade till menniskona: Si, Herrans fruktan är vishet; och fly det onda är förståndighet.
Maar Hij sprak tot den mens: Zie, de vreze des Heren is wijsheid, En het kwade te mijden is inzicht!
