Job 17
1 Min ande är svag, och mine dagar äro afkortade, och grafven är för handene.
Mijn geest is verdorven, mijn dagen worden uitgeblust, de graven zijn voor mij.
2 Ingen är bedragen af mig; likväl måste mitt öga derföre blifva i bedröfvelse.
Zijn niet bespotters bij mij, en overnacht niet mijn oog in hunlieder verbittering?
3 Om du än ville hafva borgen af mig; ho ville lofva för mig?
Zet toch bij, stel mij een borg bij U; wie zal hij zijn? Dat in mijn hand geklapt worde.
4 Förstånd hafver du för deras hjerta fördolt; derföre skall du icke upphöja dem.
Want hun hart hebt Gij van kloek verstand verborgen; daarom zult Gij hen niet verhogen.
5 Han rosar fast bytet för sinom vännom; men hans barnas ögon skola försmäkta.
Die met vleiing den vrienden wat aanzegt, ook zijner kinderen ogen zullen versmachten.
6 Han hafver satt mig till ett ordspråk ibland folk, och jag måste vara ett under ibland dem.
Doch Hij heeft mij tot een spreekwoord der volken gesteld; zodat ik een trommelslag ben voor ieders aangezicht.
7 Mitt ansigte är mörkt vordet för sorgs skull, och all min ledamot äro såsom en skugge.
Daarom is mijn oog door verdriet verdonkerd, en al mijn ledematen zijn gelijk een schaduw.
8 Öfver detta varda de rättfärdige häpne, och de oskyldige varda sättande sig emot skrymtarena.
De oprechten zullen hierover verbaasd zijn, en de onschuldige zal zich tegen den huichelaar opmaken;
9 Den rättfärdige varder behållandes sin väg, och den som rena händer hafver, varder stark blifvandes.
En de rechtvaardige zal zijn weg vasthouden, en die rein van handen is, zal in sterkte toenemen.
10 Nu väl, vänder eder alle hit, och kommer; jag varder dock icke finnandes någon visan ibland eder.
Maar toch gij allen, keert weder, en komt nu; want ik vind onder u geen wijze.
11 Mine dagar äro förgångne; min anslag äro förskingrade, som mitt hjerta besatt hafva;
Mijn dagen zijn voorbijgegaan; uitgerukt zijn mijn gedachten, de bezittingen mijns harten.
12 Och hafva gjort dag af nattene, och af dagenom natt.
Den nacht verstellen zij in den dag; het licht is nabij den ondergang vanwege de duisternis.
13 Om än jag fast länge bidde, så är dock helvetet mitt hus, och min säng är i mörkrena uppgjord. (Sheol h7585)
Zo ik wacht, het graf zal mijn huis wezen; in de duisternis zal ik mijn bed spreiden. (Sheol h7585)
14 Förgängelsen kallade jag min fader, och matkarna mina moder, och mina syster.
Tot de groeve roep ik: Gij zijt mijn vader! Tot het gewormte: Mijn moeder, en mijn zuster!
15 Efter hvad skall jag bida? Och ho aktar mitt hopp?
Waar zou dan nu mijn verwachting wezen? Ja, mijn verwachting, wie zal ze aanschouwen?
