Job 16
1 Job svarade, och sade:
Job antwoordde, en sprak:
2 Jag hafver sådana ofta hört; I ären alle arme hugsvalare.
Zulke beweringen heb ik nu al meer dan genoeg gehoord; Gij zijt allemaal onuitstaanbare troosters!
3 När vilja dock dessa lösa ord hafva en ända? Eller hvad fattas dig, att du så svarar?
Komt er dan nooit een eind aan die bluf, Wat prikkelt u toch, om te praten?
4 Jag kunde ock väl tala såsom I; jag ville att edor själ vore i mine själs stad; jag ville ock finna ord emot eder, och så rista mitt hufvud öfver eder.
Ik zou juist eender als gij kunnen spreken, Waart gij in mijn plaats; Mooie woorden tegen u kunnen zeggen, Het hoofd over u kunnen schudden;
5 Jag ville styrka eder med munnen, och tala af sinnet med mina läppar.
U met de mond kunnen troosten, En met de lippen beklagen.
6 Men om jag än talar, så skonar min svede mig dock intet; låter jag ock blifvat, så går han dock intet ifrå mig.
Als ik spreek, wordt mijn leed er niet door verminderd; Maar wat komt er van mij, als ik zwijg?
7 Men nu gör han mig vedermödo, och förstörer all min ledamot.
De kwaadwillige zou mij aanstonds weerloos maken En heel zijn bent greep mij aan;
8 Han hafver mig gjort skrynkotan, och vittnar emot mig; och min motståndare hafver sig upp emot mig, och svarar emot mig.
Mijn lasteraar zou tegen mij getuigen, Tegen mij optreden, mij aanklagen;
9 Hans vrede sliter mig, och den som är mig vred, biter samman tänderna öfver mig; min motståndare ser hvasst med sin ögon på mig.
Zijn toorn verscheurt en bestookt mij, Hij knerst de tanden tegen mij! Mijn tegenstanders zouden mij met hun ogen doorboren,
10 De gapa med sin mun emot mig, och hafva hånliga slagit mig vid mitt kindben; de hafva tillhopa släckt sin harm på mig.
Hun monden tegen mij opensperren, Smadelijk mij op de wangen slaan, Als één man tegen mij optrekken!
11 Gud hafver öfvergifvit mig dem orättfärdiga, och låtit mig komma i de ogudaktigas händer.
Want God levert mij aan deugnieten over, En werpt mij in de handen der bozen;
12 Jag var rik, men han hafver mig gjort till intet; han hafver tagit mig vid halsen, och sönderslitit mig, och uppsatt mig sig till ett mål.
Ik leefde in vrede: Hij heeft me gebroken, Bij de nek gegrepen en neergesmakt; Hij heeft mij tot zijn doelwit gemaakt,
13 Han hafver kringhvärft mig med sina skyttor; han hafver sargat mina njurar, och intet skonat; han hafver utgjutit min galla på jordena.
Zijn pijlen snorren om mij heen; Meedogenloos doorboort Hij mijn nieren, En stort mijn gal over de bodem uit.
14 Han hafver gjort mig ett sår öfver det andra; han hafver öfverfallit mig såsom en kämpe.
Hij schiet mij de ene bres na de andere, Als een krijgsheld stormt Hij op mij los;
15 Jag hafver sömmat en säck på mina hud, och hafver lagt mitt horn i mull.
Ik heb een rouwkleed over mijn huid genaaid, Mijn hoorn in het stof laten zakken;
16 Mitt ansigte är svullet af gråt, och min ögonlock äro vorden mörk;
Mijn gelaat is rood van het wenen, En over mijn wimpers ligt de schaduw des doods.
17 Ändock att ingen orättfärdighet är i mine hand, och min bön är ren.
Maar omdat er geen geweld aan mijn handen kleeft, Klinkt mijn rein gebed naar omhoog:
18 Ack jord! öfvertäck icke mitt blod, och mitt rop hafve intet rum.
Aarde, houd mijn bloed niet bedekt En smoor mijn jammerklacht niet!
19 Och si nu, mitt vittne är i himmelen, och den mig känner är i höjdene.
Maar nog leeft mijn Getuige in de hemel, Mijn pleitbezorger in den hoge!
20 Mine vänner äro mine begabbare; mitt öga fäller tårar till Gud.
Mijn jammeren dringt door tot God, Mijn oog stort tranen voor zijn aanschijn.
21 Om en man kunde gå till rätta med Gud, såsom menniskors barn med sin nästa.
O, mocht er een scheidsrechter zijn tussen den mens en God, Als tussen den mens en zijn naaste!
22 Men de förelagda år äro komne; och jag går den vägen bort, den jag aldrig igen kommer.
Want luttel zijn de jaren, die mij nog resten, Eer ik de weg bewandel, waarlangs men niet terugkeert.
