Job 14
1 Menniskan, af qvinno född, lefver en liten tid, och är full med orolighet;
De mens, geboren uit een vrouw, Leeft korte tijd en vol ellende;
2 Växer upp som ett blomster, och faller af; flyr bort som en skugge, och blifver icke.
Hij ontluikt en verwelkt als een bloem, Vliedt heen als een schaduw, en houdt geen stand:
3 Och öfver en sådana upplåter du din ögon, och drager mig för dig i rätten.
En op zo een vestigt Gij uw oog, En daagt Gij voor uw gericht!
4 Ho vill finna en renan när dem, der ingen ren är?
Kan een reine uit een onreine komen? Niet een!
5 Han hafver sin förelagda tid; hans månaders tal är när dig; du hafver satt honom ett mål före, derutöfver varder han icke gångandes.
Maarwanneer dus zijn dagen zijn vastgesteld, Het getal zijner maanden door U is bepaald, Gij hem zijn grens hebt gesteld, die hij niet overschrijdt:
6 Gack ifrå honom, att han må hvilas, så länge hans tid kommer, den han såsom en dagakarl bidar efter.
Wend dan uw blik van Hem af, en laat hem met rust, Tot hij zijn dagtaak als een huurling volbracht heeft!
7 Ett trä hafver hopp, om det än är afhugget, att det skall åter förvandla sig, och dess telningar vända icke igen.
Ja, voor een boom is er hoop, als hij wordt omgehakt: Hij loopt weer uit, en zijn loten houden niet op.
8 Ändock dess rot föråldras i jordene, och stubben dör i mullene;
Al is ook zijn wortel in de bodem verouderd, Afgestorven zijn tronk in het stof:
9 Så grönskas han dock åter af vattnets lukt, och växer lika som han plantad vore.
Hij bot weer uit, zodra hij het water maar ruikt, Schiet takken als een jonge plant.
10 Men hvar är en menniska, då hon död, förgången och borto är?
Maar sterft een mens, ontzield blijft hij liggen Geeft hij de geest, hij is er niet meer.
11 Såsom ett vatten löper utur en sjö, och såsom en bäck utlöper och förtorkas;
Zoals water wegvloeit uit de zee, De rivier leegloopt en uitdroogt:
12 Så är en menniska, då hon lägges ned, och varder intet uppståndandes, och varder intet uppvaknandes, så länge himmelen varar, och varder icke uppväckt af sinom sömn.
Zo legt de mens zich neer, en staat niet meer op En wordt niet wakker uit zijn slaap. Zolang de hemel bestaat, ontwaken zij niet!
13 Ack! att du fördolde mig i helvete, och fördolde mig, så länge din vrede afgår, och satte mig ett mål, att du ville tänka uppå mig. (Sheol h7585)
Ach, als Gij mij in het dodenrijk mocht verschuilen, Mij verbergen, tot uw toorn is bedaard, Mij een tijdstip bepalen, en dan aan mij denken, (Sheol h7585)
14 Menar du, att en död menniska skall åter lefva igen? Jag förbidar dagliga, medan jag strider, tilldess min förvandling kommer;
Den mens na zijn dood deedt herleven: Dan zou ik al de dagen van mijn harde dienst blijven wachten, Tot mijn aflossing komt!
15 Att du ville kalla mig, och jag måtte svara dig; och du ville icke förkasta ditt handaverk:
Hoe zou ik dan antwoorden, als Gij riept Als Gij het werk uwer handen verlangend kwaamt zoeken!
16 Ty du hafver allaredo talt min tren; men akta dock icke uppå mina synd.
Terwijl Gij thans mijn schreden telt, Zoudt Gij niet langer op mijn zonden meer loeren,
17 Min öfverträdelse hafver du förseglat uti ett knippe, och sammanfattat mina missgerning.
Maar in een buidel mijn overtreding verzegelen, En mijn fouten bedekken!
18 Förfaller dock ett berg, och förgås, och en klippa går af sitt rum;
Maar zoals een berg ineenstort, Een rots van haar plaats wordt gerukt,
19 Vattnet sköljer stenarna bort, och floden förer jordena bort; men menniskones hopp är förloradt.
Het water de stenen uitholt, Een stortregen de aardbodem wegspoelt: Zo slaat Gij de hoop der mensen de bodem in,
20 Ty du stöter henne platt omkull, så att hon förgås; du förvandlar hennes väsende, och låter henne fara.
Gij slaat hem neer, hij gaat heen voor altijd; Gij verbleekt zijn gelaat, en zendt hem weg.
21 Äro hennes barn i äro, det vet hon icke; eller om de äro föraktelige, det förnimmer hon intet.
Zijn zonen mogen worden geëerd: hij ziet het niet; Tot schande komen: hij bemerkt het niet.
22 Medan hon är i köttena, måste hon hafva sveda; och medan hennes själ är än när henne, måste hon lida vedermödo.
Slechts over zijn eigen lichaam voelt hij smart, Blijft over zijn eigen ziel in droefheid gedompeld!
