Job 7

1 ¿No tiene el hombre su tiempo ordenado de problemas en la tierra? ¿Y no son sus días como los días de un siervo trabajando para el pago?

“Yeryüzünde insan yaşamı savaşı andırmıyor mu, Günleri gündelikçinin günlerinden farklı mı?

2 Como un sirviente que desea las sombras de la noche, y un obrero buscando su pago.

Gölgeyi özleyen köle, Ücretini bekleyen gündelikçi gibi,

3 Así que tengo para mi herencia meses de dolor sin ningún propósito, y me dan noches de cansancio.

Miras olarak bana boş aylar verildi, Payıma sıkıntılı geceler düştü.

4 Cuando voy a mi cama, digo: ¿Cuándo será la hora de levantarme? pero la noche es larga, y estoy cambiando de lado a lado hasta la luz de la mañana.

Yatarken, ‘Ne zaman kalkacağım’ diye düşünüyorum, Ama gece uzadıkça uzuyor, Gün doğana dek dönüp duruyorum.

5 Mi carne está cubierta de gusanos y; mi piel se endurece y luego se agrieta y supura de nuevo.

Bedenimi kurt, kabuk kaplamış, Çatlayan derimden irin akıyor.

6 Mis días van más rápido que el hilo del trabajador de la tela, y terminan sin esperanza.

“Günlerim dokumacının mekiğinden hızlı, Umutsuz tükenmekte.

7 Oh, ten en cuenta que mi vida es un soplo: mi ojo nunca volverá a ver lo bueno.

Ey Tanrı, yaşamımın bir soluk olduğunu anımsa, Gözüm bir daha mutluluk yüzü görmeyecek.

8 El ojo del que me ve ya no me verá más: tus ojos estarán sobre mí, y dejaré de ser.

Şu anda bana bakan gözler bir daha beni görmeyecek, Senin gözlerin üzerimde olacak, Ama ben yok olacağım.

9 Una nube que pasa y se desvanece y se va; así es el que desciende al inframundo no vuelve a subir. (Sheol h7585)

Bir bulutun dağılıp gitmesi gibi, Ölüler diyarına inen bir daha çıkmaz. (Sheol h7585)

10 Él no regresará a su casa, y su lugar no tendrá más conocimiento de él.

Bir daha evine dönmez, Bulunduğu yer artık onu tanımaz.

11 Por eso no callaré la boca; Dejaré que las palabras salgan de ella en el dolor de mi espíritu, mi alma hará un clamor amargo.

“Bu yüzden sessiz kalmayacak, İçimdeki sıkıntıyı dile getireceğim; Canımın acısıyla yakınacağım.

12 ¿Soy una bestia de mar, que me pusiste a vigilar?

Ben deniz ya da deniz canavarı mıyım ki, Başıma bekçi koydun?

13 Cuando digo: En mi cama tendré consuelo, allí descansaré de mi enfermedad;

Yatağım beni rahatlatır, Döşeğim acılarımı dindirir diye düşündüğümde,

14 Entonces me envías sueños y visiones de miedo;

Beni düşlerle korkutuyor, Görümlerle yıldırıyorsun.

15 Mi alma escoge la asfixia, prefiero la muerte. que a está vida.

Öyle ki, boğulmayı, Ölmeyi şu yaşama yeğliyorum.

16 No tengo deseos de vivir, ¡no viviría para siempre! Aléjate de mí, porque mis días son como un aliento.

Yaşamımdan tiksiniyor, Sonsuza dek yaşamak istemiyorum; Çek elini benden, çünkü günlerimin anlamı kalmadı.

17 ¿Qué es el hombre, que lo has hecho grande, y que tu atención está fija en él,

“İnsan ne ki, onu büyütesin, Üzerinde kafa yorasın,

18 ¿Y que tu mano está sobre él cada mañana, y que lo estás poniendo a prueba cada minuto?

Her sabah onu yoklayasın, Her an onu sınayasın?

19 ¿Cuánto tiempo pasará antes de que tus ojos se aparten de mí, para que pueda tener un minuto de espacio para respirar?

Gözünü üzerimden hiç ayırmayacak mısın, Tükürüğümü yutacak kadar bile beni rahat bırakmayacak mısın?

20 Si he hecho algo malo, ¿qué te he hecho a ti, oh guardián de los hombres? ¿Por qué me has hecho un blanco para tus golpes, de modo que soy una carga para mi mismo?

Günah işledimse, ne yaptım sana, Ey insan gözcüsü? Niçin beni kendine hedef seçtin? Sana yük mü oldum?

21 ¿Y por qué no quitas mi pecado, y dejas que mi maldad termine? porque ahora voy al polvo, y me buscará con cuidado, pero ya no existiré.

Niçin isyanımı bağışlamaz, Suçumu affetmezsin? Çünkü yakında toprağa gireceğim, Beni çok arayacaksın, ama ben artık olmayacağım.”