Job 4

1 Respondió Elifaz el temanita y dijo:

Temanlı Elifaz şöyle yanıtladı:

2 Si alguien tratará de hablarte una palabra, ¿será molestia para ti? pero ¿quién es capaz de evitar decir lo que está en su mente?

“Biri sana bir şey söylemeye çalışsa gücenir misin? Kim konuşmadan durabilir?

3 En verdad, has ayudado a los demás y has fortalecido las manos débiles;

Evet, pek çoklarına sen ders verdin, Zayıf elleri güçlendirdin,

4 El que estaba cerca de caer ha sido animado por tus palabras, y has dado fuerza al que está por caer.

Tökezleyeni senin sözlerin ayakta tuttu, Titreyen dizleri sen pekiştirdin.

5 Pero ahora ha venido sobre ti y es un cansancio para ti; Te conmueve y tu mente está turbada.

Ama şimdi senin başına gelince gücüne gidiyor, Sana dokununca yılgınlığa düşüyorsun.

6 ¿No es tu temor de Dios tu apoyo y tu forma de vida recta tu esperanza?

Senin güvendiğin Tanrı'dan korkun değil mi, Umudun kusursuz yaşamında değil mi?

7 ¿Alguna vez has visto la destrucción llegar a un hombre recto? ¿O cuándo fueron destruidos los temerosos de Dios?

“Düşün biraz: Hangi suçsuz yok oldu, Nerede doğrular yıkıma uğradı?

8 Lo que he visto es que aquellos que han sembrado los problemas, y el mal plantado, obtienen lo mismo para sí mismos.

Benim gördüğüm kadarıyla, fesat sürenler, Kötülük tohumu ekenler ektiklerini biçiyor.

9 Por el aliento de Dios la destrucción los toma, y por el viento de su ira son destruidos.

Tanrı'nın soluğuyla yok oluyor, Öfkesinin rüzgarıyla tükeniyorlar.

10 Aunque el ruido del león y el sonido de su voz pueden ser ruidosos, los dientes de los leones jóvenes son quebrantados.

Aslanın kükremesi, homurtusu kesildi, Dişleri kırıldı genç aslanların.

11 El viejo león llega a su fin por necesidad de comida, y los cachorros de la leona van deambulando en todas direcciones.

Aslan av bulamadığı için yok oluyor, Dişi aslanın yavruları dağılıyor.

12 Una palabra me fue dada en secreto, y el sonido de ella llegó a mis oídos,

“Bir söz gizlice erişti bana, Fısıltısı kulağıma ulaştı.

13 Tuve una pesadilla cuando el sueño profundo llega a los hombres,

Gece rüyaların doğurduğu düşünceler içinde, İnsanları ağır uyku bastığı zaman,

14 El temor se apoderó de mí, y mis huesos estaban llenos de problemas;

Beni dehşet ve titreme aldı, Bütün kemiklerimi sarstı.

15 Y una respiración se movía sobre mi cara; el cabello de mi carne se endureció.

Önümden bir ruh geçti, Tüylerim ürperdi.

16 Algo estaba presente ante mí, pero no pude verlo claramente; había una forma ante mis ojos: una voz tranquila llegó a mis oídos, diciendo:

Durdu, ama ne olduğunu seçemedim. Bir suret duruyordu gözümün önünde, Çıt çıkmazken bir ses duydum:

17 ¿Puede el hombre ser recto ante Dios? ¿O un hombre sea limpio ante su Hacedor?

‘Tanrı karşısında insan doğru olabilir mi? Kendisini yaratanın karşısında temiz çıkabilir mi?

18 En verdad, no pone fe en sus siervos celestiales, y ve error en sus ángeles;

Bakın, Tanrı kullarına güvenmez, Meleklerinde hata bulur da,

19 ¡Cuánto más los que viven en casas de barro, cuyas bases están en el polvo! Serán destruidos por la polilla;

Çamur evlerde oturanlara, Mayası toprak olanlara, Güveden kolay ezilenlere mi güvenir?

20 Entre la mañana y la tarde están completamente destruidos; Llegan a su fin para siempre, y nadie toma nota.

Ömürleri sabahtan akşama varmaz, Kimse farkına varmadan sonsuza dek yok olurlar.

21 Si se les tira la cuerda de la tienda, ¿acaso no llegan a su fin y sin sabiduría?

İçlerindeki çadır ipleri çekilince, Bilgelikten yoksun olarak ölüp giderler.’