Job 30

1 Pero ahora los que son más jóvenes que yo; se burlan de mi, aquellos cuyos padres aborrecería poner con los perros de mis rebaños.

Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, Kies patrojn mi ne volus starigi kun la hundoj de miaj ŝafaroj;

2 ¿De qué sirve la fuerza de sus manos para mí? toda fuerza se ha ido de ellos.

Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, Kaj kiuj ne povis atingi maljunecon;

3 Se desperdician por la necesidad de comida, mordiendo la tierra seca; Su única esperanza de vida está en la tierra baldía.

Kiuj pro malriĉeco kaj malsato solece kuris En la dezerton mizeran kaj senvivan;

4 Ellos están arrancando verdolagas de la maleza, y comían raíces de árboles.

Kiuj elŝiras atriplon apud la arbetaĵoj, Kaj kies pano estas la radiko de genisto.

5 Ellos eran rechazados de entre los habitantes de sus ciudades, los hombres gritan contra ellos como ladrones.

El meze de la homoj oni elpelas ilin; Oni krias sur ilin, kiel sur ŝteliston;

6 Moraban en valles de terror; Tienen que vivir en las cuevas, en los barrancos y las rocas.

En terfendoj ĉe la valoj ili loĝas, En truoj de la tero kaj de rokoj;

7 Bramaban entre la maleza; Se juntan bajo las espinas.

Inter la arbetaĵoj ili krias, Sub la kardoj ili kolektiĝas;

8 Son hijos de vergüenza, y de hombres sin nombre, que han sido expulsados de su pueblo.

Kiel infanoj de sentaŭguloj kaj sennomuloj, Ili estas elpelitaj el la lando.

9 Y ahora me he convertido en su canción, y soy la burla de todos.

Kaj nun mi fariĝis objekto de ilia mokokanto, Mi fariĝis por ili objekto de babilado.

10 Les soy asqueroso; Se alejan de mí y me escupen en la cara.

Ili abomenas min, malproksimiĝas de mi, Ne timas kraĉi sur mian vizaĝon.

11 Porque ha desatado el cordón de mi arco, y me ha afligido; Él los enviado y se han desenfrenado delante de mí.

Li malligis mian ŝnuron kaj turmentas min, Kaj ili forĵetis antaŭ mi la bridon.

12 A mi diestra se levantaron los jóvenes, empujaron mis pies, se pusieron en orden y alzaron sus caminos de destrucción contra mí:

Dekstre buboj stariĝis, kaj puŝas miajn piedojn; Ili ebenigis kontraŭ mi siajn pereigajn vojojn;

13 Han destruido mis caminos, se benefician a causa de mi destrucción; aprovechan que nadie los detiene.

Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, Ne bezonante helpanton;

14 A través de un agujero en la pared como un portillo, se avalanchan contra mi.

Ili venas kiel tra larĝa breĉo, Ĵetas sin tumulte.

15 Me ha venido él temor. Mi esperanza se ha ido como el viento, y mi bienestar como una nube.

Teruroj turnis sin kontraŭ min, Forpelis mian majeston kiel vento; Kiel nubo foriris mia feliĉo.

16 Pero ahora mi alma se vuelve agua en mí, me superan días de problemas.

Kaj nun elverŝiĝas mia animo; Kaptis min tagoj de mizero.

17 El dolor penetra mis huesos, y no me dieron descanso; No hay fin a mis dolores.

En la nokto miaj ostoj traboriĝas en mi, Kaj miaj mordetantoj ne dormas.

18 Con gran fuerza desfigura mi ropa, me ciñe como cuello de mi túnica.

Kun granda malfacileco demetiĝas mia vesto; Premas min la rando de mia ĉemizo.

19 En verdad, Dios me ha rebajado hasta la tierra, y me he vuelto como el polvo.

Oni komparas min kun koto; Mi similiĝis al polvo kaj cindro.

20 No respondes a mi clamor, y no tomas nota de mi oración.

Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; Mi staras, ke Vi atentu min.

21 Te has vuelto cruel conmigo; la fuerza de tu mano me aborrece.

Vi fariĝis kruelulo por mi; Per la forto de Via mano Vi montras al mi Vian malamon.

22 Levantándome, me haces ir en las alas del viento; Estoy deshecho por la tormenta.

Vi levis min en la venton, Lasis min kaj neniigis min en la ventego.

23 Porque estoy seguro de que me llevarás a la muerte y al lugar de reunión ordenado para todos los vivos.

Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, En la kunvenejon de ĉio vivanta.

24 ¿No se ha extendido mi mano para ayudar a los pobres? ¿No he sido para él un salvador en su apuro?

Sed ĉu oni povas ne deziri eltiri manon, Kaj krii en sia malfeliĉo?

25 ¿No he llorado por los oprimidos? ¿Y no estaba mi alma triste por el necesitado?

Ĉu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfeliĉan tempon? Ĉu mia animo ne afliktiĝis pri malriĉulo?

26 Cuando buscaba el bien, vino el mal; Estaba esperando la luz, y se oscureció.

Mi atendis bonon, sed venis malbono; Mi esperis lumon, sed venis mallumo.

27 Mis sentimientos están fuertemente conmovidos, y no me dan descanso; Los días de angustia me han sobrepasado.

Miaj internaĵoj bolas kaj ne ĉesas; Atakis min tempo de mizero.

28 Ando en ropa oscura, incómodo; Me levanto en el lugar público, pidiendo ayuda.

Mi estas nigra, sed ne de la suno; Mi leviĝas en la komunumo kaj krias.

29 Me he convertido en un hermano de los chacales, y voy en compañía de avestruces.

Mi fariĝis frato al la ŝakaloj Kaj kamarado al la strutoj.

30 Mi piel es negra y se me cae; y mis huesos arden con el calor de mi enfermedad.

Mia haŭto nigriĝis sur mi, Kaj miaj ostoj sekiĝis de varmego.

31 Y mi arpa se ha convertido en luto, y el sonido de mi flauta en el ruido de lamento.

Mia harpo fariĝis plendilo, Kaj mia fluto fariĝis voĉo de plorantoj.