Job 30

1 Pero ahora los que son más jóvenes que yo; se burlan de mi, aquellos cuyos padres aborrecería poner con los perros de mis rebaños.

Maar thans lachen jongere mensen mij uit, Lieden, wier vaders te min voor mij waren, Om ze bij mijn herdershonden te zetten;

2 ¿De qué sirve la fuerza de sus manos para mí? toda fuerza se ha ido de ellos.

Wier sterke hand mij zelfs niet kan dienen, Daar al hun kracht verloren ging,

3 Se desperdician por la necesidad de comida, mordiendo la tierra seca; Su única esperanza de vida está en la tierra baldía.

Door gebrek en honger is uitgeput. Lieden, die de stronken afknagen in de woestijn, In het land der steppe en wildernis;

4 Ellos están arrancando verdolagas de la maleza, y comían raíces de árboles.

Die zilte kruiden van de struiken plukken, En zich voeden met de wortels der brem;

5 Ellos eran rechazados de entre los habitantes de sus ciudades, los hombres gritan contra ellos como ladrones.

Die uit de samenleving zijn weggejaagd, En die men naschreeuwt als dieven.

6 Moraban en valles de terror; Tienen que vivir en las cuevas, en los barrancos y las rocas.

Lieden, die in de krochten van afgronden wonen, In aardholen en rotsen;

7 Bramaban entre la maleza; Se juntan bajo las espinas.

Die balken tussen de struiken, Samenhokken onder de netels;

8 Son hijos de vergüenza, y de hombres sin nombre, que han sido expulsados de su pueblo.

Die als een dwaas en naamloos broed Weggezweept zijn uit het land.

9 Y ahora me he convertido en su canción, y soy la burla de todos.

En thans ben ik hun spotlied geworden, En de stof voor hun praat.

10 Les soy asqueroso; Se alejan de mí y me escupen en la cara.

Vol afschuw blijven ze op een afstand staan, En ontzien zich niet, mij in het gezicht te spuwen.

11 Porque ha desatado el cordón de mi arco, y me ha afligido; Él los enviado y se han desenfrenado delante de mí.

Zij mishandelen mij, nu ze hun teugel hebben losgerukt Hun breidel hebben afgeworpen.

12 A mi diestra se levantaron los jóvenes, empujaron mis pies, se pusieron en orden y alzaron sus caminos de destrucción contra mí:

Aan mijn rechterhand verheft zich dat broed, Mijn voeten stoten hen weg; Ze banen tegen mij hun onheilspaden,

13 Han destruido mis caminos, se benefician a causa de mi destrucción; aprovechan que nadie los detiene.

En vernielen mijn weg, om mij te verderven. Ze trekken op, er is niemand, die hen weerhoudt,

14 A través de un agujero en la pared como un portillo, se avalanchan contra mi.

Als door een wijde bres rukken ze aan. Onder de puinhopen kwam ze aangerold

15 Me ha venido él temor. Mi esperanza se ha ido como el viento, y mi bienestar como una nube.

Keerde zich tegen mij de verschrikking; Als een stormwind waaide mijn aanzien weg, Mijn geluk dreef voorbij als een wolk.

16 Pero ahora mi alma se vuelve agua en mí, me superan días de problemas.

En thans stort zich mijn ziel in mij uit, Grijpen de dagen van rampspoed mij aan!

17 El dolor penetra mis huesos, y no me dieron descanso; No hay fin a mis dolores.

Des nachts wordt mijn gebeente doorboord, En nemen mijn knagende pijnen geen rust;

18 Con gran fuerza desfigura mi ropa, me ciñe como cuello de mi túnica.

Door het grote geweld is mijn vlees ontredderd, Het knelt mij als de kraag van mijn kleed.

19 En verdad, Dios me ha rebajado hasta la tierra, y me he vuelto como el polvo.

God heeft mij in de modder geworpen, Ik zie er uit als stof en as.

20 No respondes a mi clamor, y no tomas nota de mi oración.

Ik roep tot U, maar Gij antwoordt niet; Ik sta overeind, maar Gij let niet op mij.

21 Te has vuelto cruel conmigo; la fuerza de tu mano me aborrece.

Gij zijt wreed tegen mij, Met uw krachtige hand bestookt Gij mij;

22 Levantándome, me haces ir en las alas del viento; Estoy deshecho por la tormenta.

Gij heft mij op, jaagt mij voort op de wind, Een noodweer lost mij in water op.

23 Porque estoy seguro de que me llevarás a la muerte y al lugar de reunión ordenado para todos los vivos.

Ja, ik weet, Gij leidt mij ten dode, Naar de verzamelplaats van al wat leeft.

24 ¿No se ha extendido mi mano para ayudar a los pobres? ¿No he sido para él un salvador en su apuro?

Maar steekt een drenkeling de hand niet uit, Roept men in zijn ellende niet om hulp?

25 ¿No he llorado por los oprimidos? ¿Y no estaba mi alma triste por el necesitado?

Heb ik zelf niet geweend over den zwaar beproefde, Was ik over den arme niet zielsbedroefd?

26 Cuando buscaba el bien, vino el mal; Estaba esperando la luz, y se oscureció.

Ja, ik hoopte op geluk, maar het onheil kwam; Ik verwachtte het licht, maar het duister viel in.

27 Mis sentimientos están fuertemente conmovidos, y no me dan descanso; Los días de angustia me han sobrepasado.

Mijn binnenste kookt, en komt niet tot rust, Dagen van jammer treden mij tegen.

28 Ando en ropa oscura, incómodo; Me levanto en el lugar público, pidiendo ayuda.

Zwart loop ik rond, maar niet van de zon; Sta ik op in de gemeente, ik roep om hulp!

29 Me he convertido en un hermano de los chacales, y voy en compañía de avestruces.

Ik ben een broer van de jakhalzen, Een makker der struisen;

30 Mi piel es negra y se me cae; y mis huesos arden con el calor de mi enfermedad.

Mijn huid is zwart, en laat van mij los, Mijn beenderen branden van koorts;

31 Y mi arpa se ha convertido en luto, y el sonido de mi flauta en el ruido de lamento.

Mijn citer is voor rouwklacht gestemd, Mijn fluit voor geween!