Job 3

1 Entonces, abriendo su boca y maldiciendo el día de su nacimiento,

Poste Ijob malfermis sian buŝon, kaj malbenis sian tagon.

2 Job dijo:

Kaj Ijob ekparolis, kaj diris:

3 Perezca el día de mi nacimiento y la noche en que se dijo: Un niño es concebido.

Pereu la tago, en kiu mi naskiĝis, Kaj la nokto, kiu diris: Embriiĝis homo.

4 Que ese día, hubiera sido oscuro; y Dios no hubiera tomado nota de esto desde lo alto, y no hubiera resplandecido la luz del día;

Tiu tago estu malluma; Dio de supre ne rigardu ĝin, Neniu lumo ekbrilu super ĝi.

5 Deja que la oscuridad y la noche negra sea su redentor; deja que se cubra con una nube; Deja que las sombras oscuras del día te envíen miedo.

Mallumo kaj tomba ombro ekposedu ĝin; Nubo ĝin kovru; Eklipsoj de tago faru ĝin terura.

6 En cuanto a esa noche que la oscuridad espesa la tome; Que no tenga gozo entre los días del año; Que no venga en el número de los meses.

Tiun nokton prenu mallumego; Ĝi ne alkalkuliĝu al la tagoj de la jaro, Ĝi ne eniru en la kalkulon de la monatoj.

7 En cuanto a esa noche, que hubiera sido estéril; Que ninguna voz de alegría hubiera sonado en ella;

Ho, tiu nokto estu soleca; Neniu ĝojkrio aŭdiĝu en ĝi.

8 Que la maldigan los que ponen una maldición en el día; que están listos para despertar a Leviatán.

Malbenu ĝin la malbenantoj de la tago, Tiuj, kiuj estas pretaj eksciti levjatanon.

9 Sean oscuras sus estrellas de la mañana; Que esté buscando luz, pero que no la tenga; Que no vea los rayos del alba.

Mallumiĝu la steloj de ĝia krepusko; Ĝi atendu lumon, kaj ĉi tiu ne aperu; Kaj la palpebrojn de matenruĝo ĝi ne ekvidu;

10 Porque no cerró las puertas del vientre de mi madre, ni oculto los problemas de mis ojos.

Pro tio, ke ĝi ne fermis la pordon de la utero de mia patrino Kaj ne kaŝis per tio la malfeliĉon antaŭ miaj okuloj.

11 ¿Por qué la muerte no me tomó cuando salí del cuerpo de mi madre, por qué no, cuando salí del vientre, entregue mi espíritu?

Kial mi ne mortis tuj el la utero, Ne senviviĝis post la eliro el la ventro?

12 ¿Por qué hubo rodillas que me recibieron o por qué los pechos para que me den leche?

Kial akceptis min la genuoj? Por kio estis la mamoj, ke mi suĉu?

13 Porque entonces podría haber ido a mi descanso en silencio, y en el sueño, haber estado en paz,

Mi nun kuŝus kaj estus trankvila; Mi dormus kaj havus ripozon,

14 Con los reyes y los sabios de la tierra, que edificaron grandes casas para sí mismos;

Kune kun la reĝoj kaj la konsilistoj sur la tero, Kiuj konstruas al si izolejojn,

15 O con los gobernantes que tenían oro, y cuyas casas estaban llenas de plata;

Aŭ kun la potenculoj, kiuj havas oron, Kiuj plenigas siajn domojn per arĝento;

16 O como un aborto de niño que nunca podría haber existido; Como niños pequeños que no han visto la luz.

Aŭ kiel abortitaĵo kaŝita mi ne ekzistus, Simile al la infanoj, kiuj ne vidis lumon.

17 Allí dejan de perturbar los malvados, y aquellos cuyas fuerzas han llegado a su fin tienen descanso.

Tie la malpiuloj ĉesas tumulti; Kaj tie ripozas tiuj, kies fortoj konsumiĝis.

18 Allí los prisioneros están en paz juntos. La voz del capataz no vuelve a sus oídos.

Tie la malliberuloj kune havas ripozon; Ili ne aŭdas la voĉon de premanto.

19 El pequeño y el grande están allí, y el siervo está libre de su amo.

Malgranduloj kaj granduloj, tie ili estas; Kaj sklavo estas libera de sia sinjoro.

20 ¿Por qué le da luz al que está en problemas, y la vida al alma amarga;

Por kio al suferanto estas donita la lumo, Kaj la vivo al tiuj, kiuj havas maldolĉan animon,

21 Para aquellos cuyo deseo es la muerte, pero no viene; que la buscan más que la riqueza secreta;

Kiuj atendas la morton, kaj ĝi ne aperas, Kiuj elfosus ĝin pli volonte ol trezorojn,

22 ¿Que se alegran con gran gozo y se regocijan cuando llegan a su último lugar de descanso;

Kiuj ekĝojus kaj estus ravitaj, Se ili trovus tombon?

23 Pporque se le da luz a un hombre que no sabe por donde va, y que está acorralado por Dios?

Al la homo, kies vojo estas kaŝita, Kaj antaŭ kiu Dio starigis barilon?

24 En lugar de mi comida tengo pena, y de mí salen gritos de dolor como agua.

Antaŭ ol mi ekmanĝas panon, mi devas ĝemi, Kaj mia plorkriado verŝiĝas kiel akvo;

25 Porque lo que estaba temiendo ha venido sobre mi y de lo cual tengo miedo me aconteció.

Ĉar teruraĵo, kiun mi timis, trafis min, Kaj tio, pri kio mi estis maltrankvila, venis al mi.

26 No tengo paz, ni silencio, ni descanso; nada más que el dolor viene sobre mí.

Mi ne havas trankvilon, mi ne havas kvieton, mi ne havas ripozon; Trafis min kolero.