< Job 29 >

1 Y Job nuevamente tomó la palabra y dijo:
En Job ging voort zijn spreuk op te heffen, en zeide:
2 ¡Si pudiera volver a ser como estaba en los meses pasados, en los días en que Dios me estaba cuidando!
Och, of ik ware, gelijk in de vorige maanden, gelijk in de dagen, toen God mij bewaarde!
3 Cuando su luz brillaba sobre mi cabeza, y cuando por su luz podía andar en la oscuridad.
Toen Hij Zijn lamp deed schijnen over mijn hoofd, en ik bij Zijn licht de duisternis doorwandelde;
4 Cuando yo estaba en los días de mi juventud, cuando mi tienda fue cubierta por la mano de Dios;
Gelijk als ik was in de dagen mijner jonkheid, toen Gods verborgenheid over mijn tent was;
5 Cuando él Todopoderoso estaba todavía conmigo, y mis hijos me rodeaban;
Toen de Almachtige nog met mij was, en mijn jongens rondom mij;
6 Cuando mis pies se lavaron con leche, y ríos de aceite fluían de la roca para mí.
Toen ik mijn gangen wies in boter, en de rots bij mij oliebeken uitgoot;
7 Cuando salía a la puerta, para subir al pueblo y tomar asiento en el lugar público.
Toen ik uitging naar de poort door de stad, toen ik mijn stoel op de straat liet bereiden.
8 Los jóvenes me vieron y se escondían, y los ancianos se levantaron de sus asientos;
De jongens zagen mij, en verstaken zich, en de stokouden rezen op en stonden.
9 Los gobernantes se callaron, y se pusieron las manos en la boca;
De oversten hielden de woorden in, en leiden de hand op hun mond.
10 Los jefes bajaron su voz, y sus lenguas se les pegaba al paladar de sus bocas.
De stem der vorsten verstak zich, en hun tong kleefde aan hun gehemelte.
11 Porque cuando llegó a sus oídos, los hombres dijeron que yo era verdaderamente feliz; Y cuando vieron sus ojos, me dieron testimonio;
Als een oor mij hoorde, zo hield het mij gelukzalig; als mij een oog zag, zo getuigde het van mij.
12 Porque yo era un salvador de los pobres cuando él clamaba por ayuda, y por huérfano que no tenía ayuda.
Want ik bevrijdde den ellendige, die riep, en den wees, die geen helper had.
13 La bendición de aquel que estaba cerca de la destrucción vino sobre mí, y puse una canción de alegría en el corazón de la viuda.
De zegen desgenen, die verloren ging, kwam op mij; en het hart der weduwe deed ik vrolijk zingen.
14 Me puse la justicia como mi ropa, y estaba llena de ella; Las decisiones correctas fueron para mí una bata y un tocado.
Ik bekleedde mij met gerechtigheid, en zij bekleedde mij; mijn oordeel was als een mantel en vorstelijke hoed.
15 Yo era ojos para los ciegos, y pies para el que no tenía poder para caminar.
Den blinden was ik tot ogen, en den kreupelen was ik tot voeten.
16 Yo era un padre para los pobres, examinaba la causa que no conocía.
Ik was den nooddruftigen een vader; en het geschil, dat ik niet wist, dat onderzocht ik.
17 Por mí se rompieron los grandes dientes del malvado, y le hice renunciar a lo que había quitado violentamente.
En ik verbrak de baktanden des verkeerden, en wierp den roof uit zijn tanden.
18 Entonces dije: Terminaré con mis hijos a mi alrededor, mis días serán como la arena en número;
En ik zeide: Ik zal in mijn nest den geest geven, en ik zal de dagen vermenigvuldigen als het zand.
19 Mi raíz estará abierta a las aguas, y él rocío de la noche estará en mis ramas,
Mijn wortel was uitgebreid aan het water, en dauw vernachtte op mijn tak.
20 Mi gloria será siempre nueva, y mi arco se renueva fácilmente en mi mano.
Mijn heerlijkheid was nieuw bij mij, en mijn boog veranderde zich in mijn hand.
21 Los hombres me escucharon, esperando y guardando silencio para mis sugerencias.
Zij hoorden mij aan, en wachtten, en zwegen op mijn raad.
22 Después de haber dicho lo que tenía en mente, se quedaron callados y dejaron que mis palabras se adentren en sus corazones;
Na mijn woord spraken zij niet weder, en mijn rede drupte op hen.
23 Me esperaban como a la lluvia, abriendo la boca como a las lluvias de primavera.
Want zij wachtten naar mij, gelijk naar den regen, en sperden hun mond open, als naar den spaden regen.
24 Cuando yo les sonreía, cuando no tenían esperanza, y la luz de mi cara nunca fue nublada por su miedo.
Lachte ik hun toe, zij geloofden het niet; en het licht mijns aangezichts deden zij niet nedervallen.
25 Tomé mi lugar como jefe, guiándolos en su camino, y fui como rey entre su ejército cuando estaban tristes yo los consolaba.
Verkoos ik hun weg, zo zat ik bovenaan, en woonde als een koning onder de benden, als een, die treurigen vertroost.

< Job 29 >