Job 14

1 En cuanto al hombre, hijo de mujer, sus días son cortos y llenos de problemas.

De mens, van een vrouw geboren, is kort van dagen, en zat van onrust.

2 Sale como una flor, y es cortado; sale volando como una sombra, y nunca más se ve.

Hij komt voort als een bloem, en wordt afgesneden; ook vlucht hij als een schaduw, en bestaat niet.

3 ¿Es en uno como este que tus ojos están fijos, con el propósito de juzgarlo?

Nog doet Gij Uw ogen over zulk een open; en Gij betrekt mij in het gericht met U.

4 Quién podrá sacar algo limpio de un impuro! Nadie!

Wie zal een reine geven uit den onreine? Niet een.

5 Si sus días están ordenados, y tienes conocimiento del número de sus meses, habiéndole dado un límite fijo más allá del cual no puede ir;

Dewijl zijn dagen bestemd zijn, het getal zijner maanden bij U is, en Gij zijn bepalingen gemaakt hebt, die hij niet overgaan zal;

6 Deja que tus ojos se aparten de él, y quita tu mano de él, para que pueda tener placer al final de su día, como un sirviente que trabaja para el pago.

Wend U van hem af, dat hij rust hebbe, totdat hij als een dagloner aan zijn dag een welgevallen hebbe.

7 Porque hay esperanza de un árbol; si se corta, volverá a retoñar, y sus ramas no llegarán a su fin.

Want voor een boom, als hij afgehouwen wordt, is er verwachting, dat hij zich nog zal veranderen, en zijn scheut niet zal ophouden.

8 Aunque su raíz puede ser vieja en la tierra, y su extremo cortado puede estar muerto en el polvo;

Indien zijn wortel in de aarde veroudert, en zijn stam in het stof versterft;

9 Aun así, con el olor del agua, hará brotes y pondrá ramas como una planta joven.

Hij zal van den reuk der wateren weder uitspruiten, en zal een tak maken, gelijk een plant.

10 Pero el hombre llega a su muerte y se va: abandona su espíritu, ¿y dónde está?

Maar een man sterft, als hij verzwakt is, en de mens geeft den geest, waar is hij dan?

11 Las aguas salen de un estanque, y un río se convierte en desecho y seco;

De wateren verlopen uit een meer, en een rivier droogt uit en verdort;

12 Entonces el hombre baja al sepulcro y no vuelve: hasta que los cielos se acaban, no estarán despiertos ni saldrán de su sueño.

Alzo ligt de mens neder, en staat niet op; totdat de hemelen niet meer zijn, zullen zij niet opwaken, noch uit hun slaap opgewekt worden.

13 ¡Si solo me mantuvieras a salvo en el sepulcro, poniéndome en un lugar secreto hasta que tu ira haya pasado, dándome un tiempo fijo para que pueda volver a tu memoria otra vez! (Sheol h7585)

Och, of Gij mij in het graf verstaakt, mij verborgt, totdat Uw toorn zich afkeerde; dat Gij mij een bepaling steldet, en mijner gedachtig waart! (Sheol h7585)

14 Si la muerte se lleva a un hombre, ¿volverá a la vida? Todos los días de mi problema estaría esperando, hasta que llegara el momento de mi cambio.

Als een man gestorven is, zal hij weder leven? Ik zou al de dagen mijns strijds hopen, totdat mijn verandering komen zou.

15 Al sonido de tu voz daría una respuesta, eres aficionado a la obra de tus manos.

Dat Gij zoudt roepen, en ik U zou antwoorden, dat Gij tot het werk Uwer handen zoudt begerig zijn.

16 Porque ahora mis pasos están numerados por ti, y mi pecado no es pasado por alto.

Maar nu telt Gij mijn treden; Gij bewaart mij niet om mijner zonden wil.

17 Mi maldad está sellada en una bolsa, y cosida mi iniquidad.

Mijn overtreding is in een bundeltje verzegeld, en Gij pakt mijn ongerechtigheid opeen.

18 Pero verdaderamente una montaña que cae se convierte en polvo, y una roca se mueve de su lugar;

En voorwaar, een berg vallende vergaat, en een rots wordt versteld uit haar plaats;

19 Las piedras son desgastadas por la fuerza de las aguas; el polvo de la tierra es arrastrado por su desbordamiento, y así pones fin a la esperanza del hombre.

De wateren vermalen de stenen, het stof der aarde overstelpt het gewas, dat van zelf daaruit voortkomt; alzo verderft Gij de verwachting des mensen.

20 Prevaleces sobre el siempre, y él se va; Su rostro se cambia en la muerte, y lo envías lejos.

Gij overweldigt hem in eeuwigheid, en hij gaat heen; veranderende zijn gelaat, zo zendt Gij hem weg.

21 Sus hijos reciben honra, y él no tiene conocimiento de ello; son humillados, pero él no es consciente de ello.

Zijn kinderen komen tot eer, en hij weet het niet; of zij worden klein, en hij let niet op hen.

22 Ciertamente su carne sobre él tiene dolor, y su alma está lamentándose.

Maar zijn vlees, nog aan hem zijnde, heeft smart; en zijn ziel, in hem zijnde, heeft rouw.