< Job 10 >
1 Mi alma está cansada de la vida; Dejaré que mis tristes pensamientos se liberen en palabras; Mi alma hará un clamor amargo.
Taedet animam meam vitae meae, dimittam adversum me eloquium meum, loquar in amaritudine animae meae.
2 Diré a Dios: No me deseches como a un pecador; Dejame claro lo que tienes contra mi.
Dicam Deo: Noli me condemnare: indica mihi cur me ita iudices.
3 ¿Qué beneficio tiene para ti oprimir, renunciar a la obra de tus manos, y resplandecer en él consejo de los impíos?
Numquid bonum tibi videtur, si calumnieris me, et opprimas me opus manuum tuarum, et consilium impiorum adiuves?
4 ¿Tienes ojos de carne, o ves lo que el hombre ve?
Numquid oculi carnei tibi sunt: aut sicut videt homo, et tu videbis?
5 ¿Son tus días como los días del hombre, o tus años como los de él?
Numquid sicut dies hominis dies tui, et anni tui sicut humana sunt tempora,
6 Para que tomes nota de mi pecado, buscando mis faltas,
Ut quaeras iniquitatem meam, et peccatum meum scruteris?
7 Aunque veas que no soy malvado; ¿Y no hay nadie que pueda salvarme de tus manos?
Et scias quia nihil impium fecerim, cum sit nemo qui de manu tua possit eruere.
8 Tus manos me hicieron, y fui formado por ti, pero luego, cambiando tu propósito, me entregaste a la destrucción.
Manus tuae fecerunt me, et plasmaverunt me totum in circuitu: et sic repente praecipitas me?
9 Oh, ten en cuenta que me hiciste de la tierra; ¿Y me enviarás de nuevo al polvo?
Memento quaeso quod sicut lutum feceris me, et in pulverem reduces me.
10 ¿No fui drenado como la leche, endureciendo como el queso?
Nonne sicut lac mulsisti me, et sicut caseum me coagulasti?
11 Por ti estaba vestido con piel y carne, y unido con huesos y músculos.
Pelle et carnibus vestisti me: ossibus et nervis compegisti me.
12 Me has dado favor, y tu gracia ha estado conmigo, y tu cuidado ha mantenido a salvo mi espíritu.
Vitam et misericordiam tribuisti mihi, et visitatio tua custodivit spiritum meum.
13 Pero guardaste estas cosas en el secreto de tu corazón; Estoy seguro de que esto estaba en tus pensamientos:
Licet haec celes in corde tuo, tamen scio quia universorum memineris.
14 Que si me equivocaba, tomarías nota de ello y no me limpiarias del pecado:
Si peccavi, et ad horam pepercisti mihi: cur ab iniquitate mea mundum me esse non pateris?
15 Que si yo fuera malvado, la maldición vendría sobre mí; y si fuera justo, no levantaría mi cabeza, estoy hastiado de deshonra y aflicción.
Et si impius fuero, vae mihi est: et si iustus, non levabo caput, saturatus afflictione et miseria.
16 Y que si hubiera motivo de orgullo, me seguirías como a un león; Y de nuevo muestras tus maravillas contra mí.
Et propter superbiam quasi leaenam capies me, reversusque mirabiliter me crucias.
17 Enviarias nuevos testigos contra mí, aumentando tu ira contra mí, y enviando nuevos ejércitos.
Instauras testes tuos contra me, et multiplicas iram tuam adversum me, et poenae militant in me.
18 ¿Por qué entonces me hiciste salir del cuerpo de mi madre? Hubiera sido mejor para mí haber tomado mi último aliento y nadie me hubiera visto.
Quare de vulva eduxisti me? qui utinam consumptus essem ne oculus me videret.
19 Y para mí hubiera sido mejor no haber nacido; haber sido sacado del cuerpo de mi madre directamente a mi sepulcro.
Fuissem quasi non essem, de utero translatus ad tumulum.
20 ¿No son los días de mi vida cortos en número? Deja que tus ojos se aparten de mí, para que pueda tener un poco de alegría,
Numquid non paucitas dierum meorum finietur brevi? dimitte ergo me, ut plangam paululum dolorem meum:
21 Antes de ir al lugar desde donde no regresaré, a la tierra donde todo es oscuro y negro.
Antequam vadam et non revertar, ad terram tenebrosam, et opertam mortis caligine:
22 Una tierra de espeso oscuro, sin orden, donde la luz misma es oscura.
Terram miseriae et tenebrarum, ubi umbra mortis, et nullus ordo, sed sempiternus horror inhabitat.