< Lamentaciones 3 >

1 Alef: Yo soy un hombre que ve aflicción en la vara de su enojo.
Eg er mannen som naudi såg under hans vreide-ris.
2 Alef: Me guió y me llevó en tinieblas, mas no en luz.
Meg hev han ført og late ferdast i myrker og ikkje i ljos.
3 Alef: Ciertamente contra mí volvió y revolvió su mano todo el día.
Berre mot meg vender han si hand upp att og upp att heile dagen.
4 Bet: Hizo envejecer mi carne y mi piel; quebrantó mis huesos.
Han hev late meg eldast i hold og hud, han hev krasa mine bein.
5 Bet: Edificó contra mí, y me cercó de tósigo y de trabajo.
Han bygde att for meg og ringa meg inn med beiska og møda.
6 Bet: Me asentó en oscuridades, como los muertos para siempre.
I myrkret hev han set meg, lik deim som longe er daude.
7 Guímel: Me cercó de seto, y no saldré; agravó mis grillos.
Han mura att for meg, so eg kjem meg ikkje ut; tunge gjorde han mine lekkjor.
8 Guímel: Aun cuando clamé y di voces, cerró mi oración.
Endå eg kallar og ropar, let han att for mi bøn.
9 Guímel: Cercó de seto mis caminos a piedra tajada, torció mis senderos.
Han mura fyre mine vegar med tilhoggen stein, gjorde det uført på min stig.
10 Dálet: Oso que acecha fue para mí, como león en escondrijos.
Ein lurande bjørn var han mot meg, ei løva i løyne.
11 Dálet: Torció mis caminos, y me despedazó; me tornó asolado.
Til villstig gjorde han min veg; han reiv meg sund og lagde meg i øyde.
12 Dálet: Su arco entesó, y me puso como blanco a la saeta.
Han spente sin boge og sette meg til skotmål for si pil.
13 He: Hizo entrar en mis riñones las saetas de su aljaba.
Han let renna inni mine nyro pilehus-sønerne sine.
14 He: Fui escarnio a todo mi pueblo, canción de ellos todos los días.
Eg vart til lått for alt mitt folk, deira nidvisa heile dagen.
15 He: Me llenó de amarguras, me embriagó de ajenjos.
Han metta meg med beiske urter, han gav meg malurt å drikka.
16 Vau: Me quebró los dientes con cascajo, me cubrió de ceniza.
Han let meg knasa mine tenner på småstein, han grov meg ned i oska.
17 Vau: Y mi alma se alejó de la paz, me olvidé del bien.
Og du støytte burt frå fred mi sjæl; eg gløymde kor det var å hava det godt.
18 Vau: Y dije: Pereció mi fortaleza, y mi esperanza del SEÑOR.
Og eg sagde: «Det er ute med mi kraft og med mi von til Herren.»
19 Zain: Acuérdate de mi aflicción y de mi lloro, del ajenjo y de la hiel.
Kom i hug mi naud og mi utlægd - malurt og beiska.
20 Zain: Lo tendrá aún en memoria mi alma, porque en mí está humillada.
Ho minnest det, sjæli mi, og er nedbøygd i meg.
21 Zain: Esto reduciré a mi corazón, por tanto esperaré.
Dette vil eg leggja meg på hjarta, og difor vil eg vona:
22 Chet: Es por las misericordias del SEÑOR que no somos consumidos, porque nunca decayeron sus misericordias.
Herrens nåde det er, at det ikkje er ute med oss, for hans miskunn er enn ikkje all.
23 Chet: Nuevas son cada mañana; grande es tu fe.
Kvar morgon er ho ny, å, stor er din truskap.
24 Chet: Mi parte es el SEÑOR, dijo mi alma; por tanto a él esperaré.
Min lut er Herren, segjer mi sjæl; difor vonar vil eg vona på honom.
25 Tet: Bueno es el SEÑOR a los que en él esperan, al alma que le buscare.
Herren er god med deim som ventar på honom, med den sjæl som søkjer honom.
26 Tet: Bueno es esperar callando en la salud del SEÑOR.
Det er godt å vera still for Herren og venta på hans frelsa.
27 Tet: Bueno es al varón, si llevare el yugo desde su juventud.
Det er godt for mannen at han ber ok i sin ungdom,
28 Yod: Se sentará solo, y callará, porque lo llevó sobre sí.
at han sit einsleg og tegjande, når han legg det på,
29 Yod: Pondrá su boca en el polvo, si por ventura habrá esperanza.
at han luter seg med munnen mot moldi - kann henda det enn er von -
30 Yod: Dará la mejilla al que le hiriere; se llenará de afrenta.
at han held fram si kinn til slag, let seg metta med svivyrda.
31 Cof: Porque el Señor no desechará para siempre;
For Herren støyter ikkje æveleg burt.
32 Cof: Antes si afligiere, también se compadecerá según la multitud de sus misericordias.
For um han legg på sorg, so miskunnar han endå etter sin store nåde.
33 Cof: Porque no aflige ni acongoja de su corazón a los hijos de los hombres.
For det er ikkje av hjarta han legg møda og sorg på mannsborni.
34 Lámed: Para desmenuzar debajo de sus pies todos los encarcelados de la tierra,
At dei krasar under fot alle fangar i landet,
35 Lámed: Para hacer apartar el derecho del hombre ante la presencia del Altísimo,
at dei rengjer retten for mannen framfor åsyni til den Høgste,
36 Lámed: Para trastornar al hombre en su causa, el Señor no lo sabe.
at ein gjer urett mot ein mann i hans sak - ser ikkje Herren slikt?
37 Mem: ¿Quién será aquel que diga, que vino algo que el Señor no mandó?
Kven tala, og det vart, um Herren ikkje baud?
38 Mem: ¿De la boca del Altísimo no saldrá malo ni bueno?
Kjem ikkje frå munnen til den Høgste både vondt og godt?
39 Mem: ¿Por qué tiene dolor el hombre viviente, el hombre en su pecado?
Kvi skal eit livande menneskje klaga? Kvar syrgje yver si synd!
40 Nun: Escudriñemos nuestros caminos, y busquemos, y volvámonos al SEÑOR.
Lat oss ransaka våre vegar og røyna deim og venda oss til Herren!
41 Nun: Levantemos nuestros corazones con las manos a Dios en los cielos.
Lat oss lyfta våre hjarto likeins som våre hender til Gud i himmelen!
42 Nun: Nosotros nos hemos rebelado, y fuimos desleales; por tanto tú no perdonaste.
Me hev synda og vore ulyduge, du hev ikkje tilgjeve.
43 Sámec: Desplegaste la ira, y nos perseguiste; mataste, no perdonaste.
Du sveipte deg i vreide og elte oss, du slo i hel utan nåde.
44 Sámec: Te cubriste de nube, para que no pasase la oración nuestra.
I skyer sveipte du deg, so ingi bøn rakk fram.
45 Sámec: Raedura y abominación nos tornaste en medio de los pueblos.
Til skarn og styggje hev du gjort oss midt imillom folki.
46 Pe: Todos nuestros enemigos abrieron sobre nosotros su boca.
Dei spila upp sitt gap imot oss, alle våre fiendar.
47 Pe: Temor y lazo fue para nosotros, asolamiento y quebrantamiento.
Gruv og grav det vart vår lut, øyding og tjon.
48 Pe: Ríos de aguas echan mis ojos, por el quebrantamiento de la hija de mi pueblo.
Tårebekkjer strøymer or mitt auga for tjonet på mitt folks dotter.
49 Ayin Mis ojos destilan, y no cesan, porque no hay alivio,
Mitt auga sirenn, roar seg ikkje,
50 Ayin Hasta que el SEÑOR mire y vea desde los cielos.
fyrr Herrens skodar etter og ser frå himmelen.
51 Ayin Mis ojos contristaron mi alma, por todas las hijas de mi ciudad.
Mitt auga gjer meg hjarte-ilt for kvar ei av døtterne i min by.
52 Tsade: Mis enemigos me dieron caza como a ave, sin razón.
Dei jaga og elte meg som ein fugl, dei som var mine fiendar utan orsak.
53 Tsade: Ataron mi vida en mazmorra, pusieron piedra sobre mí.
Dei vilde taka livet av meg nede i brunnen, dei kasta stein på meg.
54 Tsade Aguas de avenida vinieron sobre mi cabeza; yo dije: muerto soy.
Vatnet flødde yver mitt hovud, eg sagde: «Det er ute med meg.»
55 Cof: Invoqué tu nombre, oh SEÑOR, desde la cárcel profunda.
Eg påkalla ditt namn, Herre, utor den djupe hola.
56 Cof: Oíste mi voz; no escondas tu oído a mi clamor, para mi respiro.
Mi røyst høyrde du; haldt deg ikkje for øyro når eg ropar um lindring.
57 Cof: Te acercaste el día que te invoqué; dijiste: No temas.
Du var nær den dagen eg kalla på deg; du sagde: «Ikkje ottast!»
58 Resh: Abogaste, Señor, la causa de mi alma; redimiste mi vida.
Du, Herre, hev ført saki for mi sjæl, du hev løyst ut mitt liv.
59 Resh: Tú has visto, oh SEÑOR, mi sinrazón; pleitea mi causa.
Du, Herre, hev set kva urett eg leid; å, døm i mi sak!
60 Resh: Tú has visto toda su venganza; todos sus pensamientos contra mí.
Du hev set all deira hemnhug, alle deira løynderåder mot meg.
61 Sin: Tú has oído la afrenta de ellos, oh SEÑOR, todas sus maquinaciones contra mí;
Du hev høyrt deira svivyrdingar, alle deira løynderåder mot meg,
62 Sin: Los dichos de los que se levantaron contra mí, y su designio contra mí todo el día.
det mine motstandarar sagde og tenkte imot meg dagen lang.
63 Sin: Su sentarse, y su levantarse mira; yo soy su canción.
Ansa på deim, når dei sit og når dei stend! um meg gjer dei nidvisor.
64 Tau: Dales el pago, oh SEÑOR, según la obra de sus manos.
Du, Herre, vil gjeva deim av same slag som deira hender hev gjort.
65 Tau: Dales ansia de corazón, tu maldición a ellos.
Du vil leggja eit sveip yver deira hjarta, du vil bannstøyta deim.
66 Tau: Persíguelos en tu furor, y quebrántalos de debajo de los cielos, oh SEÑOR.
Du vil elta deim i vreide, og tyna deim so dei ikkje bid meir under Herrens himmel.

< Lamentaciones 3 >