< Job 29 >

1 Y volvió Job a tomar su propósito, y dijo:
A i korero tonu a Hopa i tana pepeha, i mea,
2 ¡Quién me volviese como en los meses pasados, como en los días cuando Dios me guardaba,
Aue, me i rite ki nga marama o mua, ki nga ra i tiaki ai te Atua i ahau!
3 cuando hacía resplandecer su candela sobre mi cabeza, a la luz de la cual yo caminaba en la oscuridad;
I tiaho mai ai tana rama ki toku matenga, a na tana whakamarama i haere ai ahau i te pouri:
4 como fue en los días de mi juventud, cuando Dios era familiar en mi tienda;
Me i pera ano me ahau i nga ra o toku taiohitanga, i te mea nei kei runga to te Atua whakaaro puku i toku teneti;
5 cuando aún el Omnipotente estaba conmigo, y mis hijos alrededor de mí;
I te mea e noho ana ano te Kaha Rawa i ahau, a kei tetahi taha oku aku tamariki, kei tetahi taha;
6 cuando lavaba yo mis caminos con manteca, y la piedra me derramaba ríos de aceite!
I horoia ai oku takahanga ki te pata, a rere mai ana nga awa hinu ki ahau i roto i te kohatu!
7 Cuando salía a la puerta a juicio, y en la plaza hacía aparejar mi silla,
I toku haerenga atu ki te kuwaha ki te pa, a whakapai ana i te nohoanga moku i te waharoa,
8 Los jóvenes me veían, y se escondían; y los viejos se levantaban, y estaban en pie.
Ka kite nga taitamariki i ahau, a piri ana ratou: whakatika ana nga koroheke, tu ana ki runga;
9 Los príncipes detenían sus palabras; ponían la mano sobre su boca;
Mutu pu te korero a nga tino tangata, kua kopania te ringa ki o ratou mangai;
10 la voz de los principales se ocultaba, y su lengua se pegaba a su paladar;
Ngaro ana te reo o nga rangatira, piri ana o ratou arero ki o ratou ngao.
11 cuando los oídos que me oían, me llamaban bienaventurado, y los ojos que me veían, me daban testimonio.
No te rongonga hoki o te taringa i ahau manaaki ana i ahau; te kitenga o te kanohi i ahau, whakaae mai ana ki aku mahi:
12 Porque libraba al pobre que gritaba, y al huérfano que carecía de ayudador.
No te mea naku i whakaora te rawakore i a ia e karanga ana, te pani me te tangata hoki kahore nei ona kaiawhina.
13 La bendición del que se iba a perder venía sobre mí; y al corazón de la viuda daba alegría.
I tau ki runga ki ahau te manaaki a te tangata e tata ana ki te whakangaromanga; harakoa ana i ahau te ngakau o te pouaru.
14 Me vestía de justicia, y ella me cubría como un manto; y mi diadema era juicio.
I kakahuria e ahau te tika, a ko tera toku kakahu: e rite ana taku whakarite whakawa he koroka, he karauna.
15 Yo era ojos al ciego, y pies al cojo.
He kanohi ahau ki te matapo, he waewae ki te kopa.
16 A los menesterosos era padre; y de la causa que no entendía, me informaba con diligencia.
He matua ahau ki nga rawakore: a i ata rapua e ahau te tikanga o te totohe a te tangata kihai nei ahau i mohio.
17 Y quebraba los colmillos del inicuo, y de sus dientes hacía soltar la presa.
Wawahia ana e ahau nga kauae o te tangata kino, a takiritia mai ana e ahau tana mea pahua i roto i ona niho.
18 Y decía yo: En mi nido moriré, y como arena multiplicaré días.
Katahi ahau ka mea, Tera ahau e mate i roto i toku ohanga; ka whakanuia oku ra kia rite ki te onepu te maha:
19 Mi raíz está abierta junto a las aguas, y en mis ramas permanecerá rocío.
Ko toku pakiaka tautoro tonu ki nga wai, a i te po tau ana te tomairangi ki runga ki toku peka:
20 Mi honra se renueva conmigo, y mi arco se renueva en mi mano.
Ko toku kororia hou tonu i roto i ahau, a hoki ake ana te kaha o taku kopere i toku ringa.
21 Me oían, y esperaban; y callaban a mi consejo.
I whakarongo mai nga tangata ki ahau, i tatari, whakarongo puku ana ratou i ahau e whakatakoto whakaaro ana.
22 Tras mi palabra no replicaban, mas mi razón destilaba sobre ellos.
I muri i aku kupu kore ake ratou i korero ano; maturuturu iho ana aku kupu ki runga ki a ratou.
23 Me esperaban como a la lluvia, y abrían su boca como a la lluvia tardía.
I taria mai ahau e ratou ano ko te ua; hamama mai ana o ratou mangai ano e tatari ana ki te ua o muri.
24 Si me reía a ellos, no lo creían; y no abatían la luz de mi rostro.
Ka kata ahau ki a ratou, kihai i whakaponohia e ratou; kihai hoki ratou i whakataka i te marama o toku mata.
25 Aprobaba el camino de ellos, y me sentaba en cabecera; y moraba como rey en el ejército, como el que consuela llorosos.
Naku to ratou ara i whiriwhiri, a noho ana ahau hei rangatira, noho ana hoki ahau ano he kingi i roto i te ope; i rite ahau ki te kaiwhakamarie o te hunga e tangi ana.

< Job 29 >