Salmos 71
1 EN ti, oh Jehová, he esperado; no sea yo confuso para siempre.
Drottinn, þú ert skjól mitt! Ekki yfirgefa mig!
2 Hazme escapar, y líbrame en tu justicia: inclina tu oído y sálvame.
Frelsaðu mig frá óvinum mínum, því að þú er réttlátur. Bjargaðu mér! Snúðu eyra þínu að mér og hlustaðu á mína einlægu bæn.
3 Séme por peña de estancia, adonde recurra yo continuamente: mandado has que yo sea salvo; porque tú eres mi roca, y mi fortaleza.
Vertu mér vígi og skjól gegn öllum árásum.
4 Dios mío, líbrame de la mano del impío, de la mano del perverso y violento.
Já, bjargaðu mér ó Guð, frá svikum þessara illmenna.
5 Porque tú, oh Señor Jehová, eres mi esperanza: seguridad mía desde mi juventud.
Drottinn, þú ert mín síðasta von. Allt frá barnsaldri treysti ég á þig.
6 Por ti he sido sustentado desde el vientre: de las entrañas de mi madre tú fuiste el que me sacaste: de ti será siempre mi alabanza.
Frá fæðingu hefur þú vakað yfir mér og verndað mig – skyldi ég ekki vegsama þig?!
7 Como prodigio he sido á muchos; y tú mi refugio fuerte.
Velgengni mína, sem margir undrast, á ég vernd þinni að þakka.
8 Sea llena mi boca de tu alabanza, de tu gloria todo el día.
Ég vil lofa þig liðlangan daginn, ó Guð, því að alls góðs hef ég notið úr hendi þinni.
9 No me deseches en el tiempo de la vejez; cuando mi fuerza se acabare, no me desampares.
Nú þegar aldurinn færist yfir, þá vísa mér ekki frá. Hafnaðu mér ekki þegar þrekið minnkar.
10 Porque mis enemigos han tratado de mí; y los que acechan mi alma, consultaron juntamente,
Óvinir mínir hvísla:
11 Diciendo: Dios lo ha dejado: perseguid y tomadle, porque no hay quien le libre.
„Guð hefur yfirgefið hann! Nú er hann auðveld bráð. Hann hefur engan sér til hjálpar!“
12 Oh Dios, no te alejes de mí: Dios mío, acude presto á mi socorro.
Guð minn, farðu ekki frá mér! Komdu fljótt og hjálpaðu mér!
13 Sean avergonzados, fallezcan los adversarios de mi alma; sean cubiertos de vergüenza y de confusión los que mi mal buscan.
Útrýmdu þeim. Láttu þá verða til skammar sem óska mér óhamingju.
14 Mas yo siempre esperaré, y añadiré sobre toda tu alabanza.
En ég mun áfram treysta þér og ekki draga úr lofgjörð minni!
15 Mi boca publicará tu justicia y tu salud todo el día, aunque no sé el número [de ellas].
Oftsinnis frelsaðir þú mig úr bráðri hættu. Ég vitna og rifja upp gæsku þína og daglega umhyggju.
16 Vendré á las valentías del Señor Jehová: haré memoria de sola tu justicia.
Drottinn, styrkur þinn heldur mér uppi. Það skulu allir vita að þú einn ert góður og réttlátur.
17 Oh Dios, enseñásteme desde mi mocedad; y hasta ahora he manifestado tus maravillas.
Guð minn, allt frá æsku hjálpaðir þú mér – um dásemdarverk þín hef ég ekki þagað.
18 Y aun hasta la vejez y las canas; oh Dios, no me desampares, hasta que denuncie tu brazo á la posteridad, tus valentías á todos los que han de venir.
Nú er ég orðinn gamall og hárin grá, en Drottinn yfirgefðu mig ekki! Láttu mig lifa enn um stund, svo að unga kynslóðin fái að heyra um máttarverk þín.
19 Y tu justicia, oh Dios, hasta lo excelso; porque has hecho grandes cosas: oh Dios, ¿quién como tú?
Kraftur þinn og kærleikur, Drottinn, nær til himna. Ó, hve það er dásamlegt! Hvar er slíkan Guð að finna sem þig?!
20 Tú, que me has hecho ver muchas angustias y males, volverás á darme vida, y de nuevo me levantarás de los abismos de la tierra.
Þú hefur sent okkur margvíslegt mótlæti – en ég veit að þú munt frelsa á ný og leyfa okkur að lifa!
21 Aumentarás mi grandeza, y volverás á consolarme.
Þú munt auka við heiður minn og hugga mig að nýju.
22 Asimismo yo te alabaré con instrumento de salterio, oh Dios mío: tu verdad cantaré yo á ti en el arpa, oh Santo de Israel.
Ég leik á hörpu mína og lofa þig, því að öll þín orð og fyrirheit hafa staðist, þú hinn heilagi í Ísrael.
23 Mis labios cantarán cuando á ti salmeare, y mi alma, á la cual redimiste.
Ég vil lofa þig hárri röddu, því að þú hefur frelsað mig!
24 Mi lengua hablará también de tu justicia todo el día: por cuanto fueron avergonzados, porque fueron confusos los que mi mal procuraban.
Liðlangan daginn vitna ég um ást þína og réttlæti, því að óvinir mínir sem óskuðu mér ógæfu, voru auðmýktir og roðnuðu af skömm.
