< Job 29 >

1 Y VOLVIÓ Job á tomar su propósito, y dijo:
Hiob toaa so sɛ,
2 ¡Quién me tornase como en los meses pasados, como en los días que Dios me guardaba,
“Mafe abosome a atwam no, nna a Onyankopɔn hwɛɛ me soɔ no,
3 Cuando hacía resplandecer su candela sobre mi cabeza, á la luz de la cual yo caminaba en la oscuridad;
ɛberɛ a ne kanea hyerɛn mʼatifi na mede ne kanea menantee esum mu no!
4 Como fué en los días de mi mocedad, cuando el secreto de Dios estaba en mi tienda;
Ao, ɛnna a mesii soɔ no, ɛberɛ a Onyankopɔn adamfofa a emu yɛ den hyiraa me fie,
5 Cuando aun el Omnipotente estaba conmigo, y mis hijos alrededor de mí;
ɛberɛ a na Otumfoɔ da so ka me ho na me mma atwa me ho ahyia,
6 Cuando lavaba yo mis caminos con manteca, y la piedra me derramaba ríos de aceite!
ɛberɛ a na nufosuo mu sradeɛ afɔ mʼakwan na abotan hwiee ngo sɛ nsuo maa me.
7 Cuando salía á la puerta á juicio, y en la plaza hacía preparar mi asiento,
“Ɛberɛ a na mekɔ kuropɔn ɛpono ano mekɔtena mʼadwa so wɔ ɔmanfoɔ adwaberem,
8 Los mozos me veían, y se escondían; y los viejos se levantaban, y estaban en pie;
mmeranteɛ hunu me a, wɔgyina nkyɛn na mpanimfoɔ sɔre gyina hɔ;
9 Los príncipes detenían sus palabras, ponían la mano sobre su boca;
atitire gyae kasa na wɔde wɔn nsa kata wɔn ano;
10 La voz de los principales se ocultaba, y su lengua se pegaba á su paladar:
mmapɔmma tɛm dinn, na wɔn tɛkrɛma ka wɔn dodom.
11 Cuando los oídos que me oían, me llamaban bienaventurado, y los ojos que me veían, me daban testimonio:
Wɔn a wɔte me nka nyinaa ka me ho asɛmpa, na wɔn a wɔhunu me nyinaa kamfo me,
12 Porque libraba al pobre que gritaba, y al huérfano que carecía de ayudador.
ɛfiri sɛ, meboaa ahiafoɔ a wɔsu pɛɛ mmoa, ne nwisiaa a wɔnni aboafoɔ.
13 La bendición del que se iba á perder venía sobre mí; y al corazón de la viuda daba alegría.
Onipa a na ɔrewuo no hyiraa me; na memaa akunafoɔ ani gyee wɔn akoma mu.
14 Vestíame de justicia, y ella me vestía como un manto; y mi toca era juicio.
Mede tenenee firaa sɛ mʼaduradeɛ; atɛntenenee yɛɛ me nkatasoɔ ne mʼabotire.
15 Yo era ojos al ciego, y pies al cojo.
Meyɛɛ aniwa maa anifirafoɔ, ne ɛnan maa abubuafoɔ.
16 A los menesterosos era padre; y de la causa que no entendía, me informaba con diligencia:
Meyɛɛ ahiafoɔ agya; na mekaa ahɔhoɔ asɛm maa wɔn.
17 Y quebraba los colmillos del inicuo, y de sus dientes hacía soltar la presa.
Mebubuu amumuyɛfoɔ se na mehwim wɔn a wɔdi wɔn nya no firii wɔn anom.
18 Y decía yo: En mi nido moriré, y como arena multiplicaré días.
“Medwenee sɛ, ‘Mɛwu wɔ mʼankasa me fie mu, na me nna adɔɔso sɛ anwea.
19 Mi raíz estaba abierta junto á las aguas, y en mis ramas permanecía el rocío.
Me nhini bɛduru nsuo ano, na obosuo agugu me mman so anadwo mu nyinaa.
20 Mi honra se renovaba en mí, y mi arco se corroboraba en mi mano.
Mʼanimuonyam bɛkɔ so ayɛ frɔmm wɔ me so, na mʼahoɔden ayɛ foforɔ.’
21 Oíanme, y esperaban; y callaban á mi consejo.
“Nnipa hwehwɛɛ sɛ wɔtie me, wɔyɛɛ dinn, twɛnee mʼafotuo.
22 Tras mi palabra no replicaban, y mi razón destilaba sobre ellos.
Sɛ mekasa wie a wɔnnkasa bio, ɛfiri sɛ me nsɛm tɔɔ wɔn asom yie.
23 Y esperábanme como á la lluvia, y abrían su boca [como] á la lluvia tardía.
Wɔtwɛnee me sɛdeɛ wɔtwɛne osutɔ, na wɔmenee me nsɛm sɛ osutɔ berɛ nsuo.
24 Si me reía con ellos, no lo creían: y no abatían la luz de mi rostro.
Wɔn abasa mu buiɛ no, mesere kyerɛɛ wɔn; mʼanimteɛ som bo ma wɔn.
25 Calificaba yo el camino de ellos, y sentábame en cabecera; y moraba como rey en el ejército, como el que consuela llorosos.
Mebɔɔ ɛkwan maa wɔn na metenaa ase sɛ wɔn ɔhene; metenaa ase sɛ ɔhene a ɔwɔ nʼakodɔm mu; meyɛɛ sɛ obi a ɔkyekyere agyaadwotwafoɔ werɛ.

< Job 29 >