Job 19

1 Y RESPONDIÓ Job, y dijo:

Job antwoordde, en sprak:

2 ¿Hasta cuándo angustiaréis mi alma, y me moleréis con palabras?

Hoe lang nog blijft gij mij krenken, En mij onder woorden verpletteren?

3 Ya me habéis vituperado diez veces: ¿no os avergonzáis de descomediros delante de mí?

Tien keer beschimpt gij mij reeds, En kwelt gij mij schaamteloos.

4 Sea así que realmente haya yo errado, conmigo se quedará mi yerro.

Zelfs al had ik mij werkelijk misdragen, Dan raakt het wangedrag mij alleen;

5 Mas si vosotros os engrandeciereis contra mí, y adujereis contra mí mi oprobio,

Gij mist het recht, een grote mond tegen mij op te zetten, Mijn schande mij te verwijten!

6 Sabed ahora que Dios me ha trastornado, y traído en derredor su red sobre mí.

Erkent toch eindelijk, dat God mij kastijdt, En mij in zijn net heeft verstrikt!

7 He aquí yo clamaré agravio, y no seré oído: daré voces, y no habrá juicio.

Zie, ik roep: "Geweld!" maar vind geen verhoring, Ik roep om hulp: mij geschiedt geen recht!

8 Cercó de vallado mi camino, y no pasaré; y sobre mis veredas puso tinieblas.

Hij heeft mijn weg versperd: ik kan niet voorbij, En duisternis op mijn paden gelegd;

9 Hame despojado de mi gloria, y quitado la corona de mi cabeza.

Mijn eer heeft Hij mij ontroofd, De kroon mij van het hoofd gerukt.

10 Arruinóme por todos lados, y perezco; y ha hecho pasar mi esperanza como árbol [arrancado].

Hij heeft mij van alle kant ondermijnd: en daar ga ik heen; Mijn hoop ontworteld als een boom,

11 E hizo inflamar contra mí su furor, y contóme para sí entre sus enemigos.

Zijn gramschap tegen mij laten woeden, Mij als zijn vijand behandeld.

12 Vinieron sus ejércitos á una, y trillaron sobre mí su camino, y asentaron campo en derredor de mi tienda.

Als één man rukken zijn benden aan, En banen hun weg naar mij heen; Ze legeren zich rond mijn tent, Ze zijn zonder genade!

13 Hizo alejar de mí mis hermanos, y positivamente se extrañaron de mí mis conocidos.

Mijn broeders houden zich verre van mij, Mijn bekenden zijn vreemden voor mij;

14 Mis parientes se detuvieron, y mis conocidos se olvidaron de mí.

Mijn verwanten verdwenen, Mijn gasten zijn mij vergeten.

15 Los moradores de mi casa y mis criadas me tuvieron por extraño: forastero fuí yo en sus ojos.

Mijn slavinnen zien mij aan voor een vreemde, Ik ben een onbekende voor haar;

16 Llamé á mi siervo, y no respondió; de mi propia boca le suplicaba.

Ik roep mijn slaaf: hij geeft mij geen antwoord, Zelfs al smeek ik er om.

17 Mi aliento vino á ser extraño á mi mujer, aunque por los hijos de mis entrañas [le] rogaba.

Mijn vrouw walgt van mijn adem, En ik stink voor mijn zonen;

18 Aun los muchachos me menospreciaron: en levantándome, hablaban contra mí.

Zelfs de kinderen minachten mij, En brutaliseren mij, als ik optreed.

19 Todos mis confidentes me aborrecieron; y los que yo amaba, se tornaron contra mí.

Al mijn getrouwen verafschuwen mij, Die ik liefhad, keren zich van mij af;

20 Mi cuero y mi carne se pegaron á mis huesos; y he escapado con la piel de mis dientes.

Mijn vlees teert weg in mijn huid Met mijn tanden knaag ik mijn beenderen af.

21 Oh vosotros mis amigos, tened compasión de mí, tened compasión de mí; porque la mano de Dios me ha tocado.

Erbarming, erbarming: gij tenminste, mijn vrienden, Want de hand van God heeft mij geraakt;

22 ¿Por qué me perseguís como Dios, y no os hartáis de mis carnes?

Waarom mij als een hert vervolgen, Nooit verzadigd aan mijn vlees!

23 ¡Quién diese ahora que mis palabras fuesen escritas! ¡quién diese que se escribieran en un libro!

O, werden mijn woorden opgeschreven, Opgetekend in een boek,

24 ¡Que con cincel de hierro y con plomo fuesen en piedra esculpidas para siempre!

Met een stift van ijzer en lood Voor eeuwig op een rots gegrift:

25 Yo sé que mi Redentor vive, y al fin se levantará sobre el polvo:

Ik weet, dat mijn Verlosser leeft, En ten leste op de aarde verschijnt;

26 Y después de deshecha esta mi piel, aun he de ver en mi carne á Dios;

Dat ik mij zal oprichten achter mijn huid, En van mijn vlees uit, God zal aanschouwen!

27 Al cual yo tengo de ver por mí, y mis ojos lo verán, y no otro, [aunque] mis riñones se consuman dentro de mí.

Ja, ik zal Hem aanschouwen, Mijn ogen zullen Hem zien, maar niet meer als vijand; Mijn nieren smachten in mijn schoot,

28 Mas debierais decir: ¿Por qué lo perseguimos? ya que la raíz del negocio en mí se halla.

En wanneer gij dan zegt: Hoe vervolgen we hem, Welk voorwendsel zullen we tegen hem vinden;

29 Temed vosotros delante de la espada; porque [sobreviene] el furor de la espada [á causa] de las injusticias, para que sepáis que hay un juicio.

Ducht dan het zwaard voor uzelf, Want dan zal de Gramschap de bozen verdelgen! Om te weten, of er gerechtigheid is!