< Salmos 77 >

1 Mi voz a Dios, y clamé: mi voz a Dios, y él me escuchará.
Psalmus Asaph, in finem, pro Idithum. Voce mea ad Dominum clamavi: voce mea ad Deum, et intendit mihi.
2 En el día de mi angustia al Señor busqué: mi llaga se desangraba de noche, sin estancarse: mi alma no quería consuelo.
In die tribulationis meae Deum exquisivi, manibus meis nocte contra eum: et non sum deceptus. Renuit consolari anima mea,
3 Acordábame de Dios, y me sobresaltaba: quejábame, y desmayaba mi espíritu. (Selah)
memor fui Dei, et delectatus sum, et exercitatus sum: et defecit spiritus meus.
4 Tenías los párpados de mis ojos: estaba quebrantado, y no hablaba.
Anticipaverunt vigilias oculi mei: turbatus sum, et non sum locutus.
5 Contaba los días desde el principio: los años de los siglos.
Cogitavi dies antiquos: et annos aeternos in mente habui.
6 Acordábame de mis canciones de noche: meditaba con mi corazón, y mi espíritu escudriñaba.
Et meditatus sum nocte cum corde meo, et exercitabar, et scopebam spiritum meum.
7 ¿Desechará el Señor para siempre, y no volverá más a amar?
Numquid in aeternum proiiciet Deus: aut non apponet ut complacitior sit adhuc?
8 ¿Háse acabado para siempre su misericordia? ¿Háse acabado la palabra para generación y generación?
Aut in finem misericordiam suam abscindet, a generatione in generationem?
9 ¿Ha olvidado Dios el haber misericordia? ¿Ha encerrado con la ira sus misericordias? (Selah)
Aut obliviscetur misereri Deus? aut continebit in ira sua misericordias suas?
10 Y dije: Enfermedad mía es. En los años de la diestra del Altísimo.
Et dixi nunc coepi: haec mutatio dexterae Excelsi.
11 Acordábame de las obras de Jehová: por tanto me acordé de tus maravillas antiguas.
Memor fui operum Domini: quia memor ero ab initio mirabilium tuorum,
12 Y meditaba en todas tus obras, y hablaba de tus hechos.
Et meditabor in omnibus operibus tuis: et in adinventionibus tuis exercebor.
13 O! Dios, en santidad es tu camino, ¿Quién es Dios grande, como el Dios nuestro?
Deus in sancto via tua: quis Deus magnus sicut Deus noster?
14 Tú eres el Dios que hace maravillas, haciendo notoria en los pueblos tu fortaleza.
tu es Deus qui facis mirabilia. Notam fecisti in populis virtutem tuam:
15 Redímiste con brazo tu pueblo, los hijos de Jacob y de José. (Selah)
redemisti in brachio tuo populum tuum, filios Iacob, et Ioseph.
16 Viéronte las aguas, o! Dios, las aguas te vieron, temieron, también temblaron los abismos.
Viderunt te aquae Deus, viderunt te aquae: et timuerunt, et turbatae sunt abyssi.
17 Las nubes echaron inundaciones de aguas: los cielos dieron voz; asimismo discurrieron tus rayos.
Multitudo sonitus aquarum: vocem dederunt nubes. Etenim sagittae tuae transeunt:
18 El sonido de tus truenos anduvo en cerco: los relámpagos alumbraron al mundo: la tierra se estremeció, y tembló.
vox tonitrui tui in rota. Illuxerunt coruscationes tuae orbi terrae: commota est et contremuit terra.
19 En la mar estuvo tu camino: y tus sendas en las muchas aguas; y tus pisadas no fueron conocidas.
In mari via tua, et semitae tuae in aquis multis: et vestigia tua non cognoscentur.
20 Llevaste, como ovejas, tu pueblo, por mano de Moisés, y de Aarón.
Deduxisti sicut oves populum tuum, in manu Moysi et Aaron.

< Salmos 77 >