Job 6
1 Y respondió Job, y dijo:
Ijob respondis kaj diris:
2 ¡Oh si se pesasen al justo mi queja y mi tormento, y fuesen alzadas igualmente en balanza!
Se estus pesita mia ĉagreno, Kaj samtempe estus metita sur la pesilon mia suferado,
3 Porque [mi tormento] pesaría más que la arena de la mar: y por tanto mis palabras son cortadas.
Ĝi estus nun pli peza, ol la sablo ĉe la maroj; Pro tio miaj vortoj estas plenaj de plendo.
4 Porque las saetas del Todopoderoso están en mí, cuyo veneno bebe mi espíritu; y terrores de Dios me combaten.
Ĉar la sagoj de la Plejpotenculo estas en mi, Ilian venenon trinkas mia spirito; La teruraĵoj de Dio direktiĝis sur min.
5 ¿Por ventura gime el asno montés junto a la yerba? ¿O brama el buey junto a su pasto?
Ĉu krias sovaĝa azeno sur herbo? Ĉu bovo blekas kolere ĉe sia manĝaĵo?
6 ¿Comerse ha lo desabrido sin sal? ¿o habrá gusto en la clara del huevo?
Ĉu oni manĝas sengustaĵon sen salo? Ĉu havas guston la albumeno de ovo?
7 Las cosas que mi alma no quería tocar antes, ahora por los dolores son mi comida.
Kion ne volis tuŝi mia animo, Tio nun estas abomeninde mia manĝaĵo.
8 ¡Quién me diese que viniese mi petición, y que Dios me diese lo que espero!
Ho, se mia peto plenumiĝus, Kaj se Dio donus al mi tion, kion mi esperas!
9 ¡Y que Dios quisiese quebrantarme; y que soltase su mano, y me despedazase!
Ho, se Dio komencus kaj disbatus min, Donus liberecon al Sia mano kaj frakasus min!
10 Y en esto crecería mi consolación, si me asase con dolor sin tener misericordia: no que haya contradicho las palabras del Santo.
Tio estus ankoraŭ konsolo por mi; Kaj mi ĝojus, se en la turmento Li ne kompatus, Ĉar mi ne forpuŝis ja la vortojn de la Sanktulo.
11 ¿Qué es mi fortaleza, para esperar aun? ¿Y qué es mi fin, para dilatar mi vida?
Kio estas mia forto, ke mi persistu? Kaj kia estas mia fino, ke mi havu paciencon?
12 ¿Mi fortaleza, es la de las piedras? ¿o mi carne, es de acero?
Ĉu mia forto estas forto de ŝtonoj? Ĉu mia karno estas kupro?
13 ¿No me ayudo cuánto puedo? ¿y con todo eso el poder me falta del todo?
Mi havas ja nenian helpon, Kaj savo estas forpuŝita for de mi.
14 El atribulado es consolado de su compañero: mas el temor del Omnipotente es dejado.
Al malfeliĉulo decas kompato de amiko, Eĉ se li forlasas la timon antaŭ la Plejpotenculo.
15 Mis hermanos me han mentido como arroyo; pasáronse como las riberas impetuosas,
Miaj fratoj trompas kiel torento, Kiel akvaj fluegoj, kiuj pasas,
16 Que están escondidas por la helada, y encubiertas con nieve,
Kiuj estas malklaraj pro glacio, En kiuj kaŝas sin neĝo;
17 Que al tiempo del calor son deshechas; y en calentándose, desaparecen de su lugar.
En la tempo de degelo ili malaperas, En la tempo de varmego ili forŝoviĝas de sia loko.
18 Apártanse de las sendas de su camino, suben en vano, y se pierden.
Ili forklinas la direkton de sia vojo, Iras en la dezerton, kaj malaperas.
19 Miráron las los caminantes de Temán, los caminantes de Sabá esperaron en ellas:
Serĉas ilin per sia rigardo la vojoj de Tema, Esperas je ili la karavanoj el Ŝeba;
20 Mas fueron avergonzados por su esperanza; porque vinieron hasta ellas, y se hallaron confusos.
Sed ili hontas pro sia fido; Ili aliras, kaj ruĝiĝas de honto.
21 Ahora ciertamente vosotros sois como ellas: que habéis visto el tormento, y teméis.
Nun vi neniiĝis; Vi ekvidis teruraĵon, kaj ektimis.
22 ¿Héos dicho: Traédme, y de vuestro trabajo pagád por mí,
Ĉu mi diris: Donu al mi, El via havaĵo donacu pro mi,
23 Y librádme de mano del angustiador, y redimídme del poder de los violentos?
Savu min el la mano de premanto, Aŭ liberigu min el la mano de turmentantoj?
24 Enseñádme, y yo callaré; y hacédme entender en que he errado.
Instruu min, kaj mi eksilentos; Komprenigu al mi, per kio mi pekis.
25 ¡Cuán fuertes son las palabras de rectitud! ¿y qué reprende, el que reprende de vosotros?
Kial vi mallaŭdas pravajn vortojn? Kaj kion povas instrui la moralinstruanto el vi?
26 ¿No estáis pensando las palabras para reprender; y echáis al viento palabras perdidas?
Ĉu vi intencas riproĉi pro vortoj? Sed paroloj de malesperanto iras al la vento.
27 También os arrojáis sobre el huérfano; y hacéis hoyo delante de vuestro amigo.
Eĉ orfon vi atakus, Kaj sub via amiko vi fosus.
28 Ahora pues, si queréis, mirád en mí: y ved si mentiré delante de vosotros.
Nun, ĉar vi komencis, rigardu min; Ĉu mi mensogos antaŭ via vizaĝo?
29 Tornád ahora, y no haya iniquidad; y volvéd aun a mirar por mi justicia en esto:
Rigardu denove, vi ne trovos malpiaĵon; Ripetu, vi trovos mian pravecon en la afero.
30 Si hay iniquidad en mi lengua: o si mi paladar no entiende los tormentos.
Ĉu estas peko sur mia lango? Ĉu mia palato ne komprenas tion, kio estas malbona?
